Η ώρα 11 το βράδυ: βγαίνω από το μετρό και οδεύω προς το σπίτι πεζός. Οι δρόμοι άδειοι από ανθρώπους αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι ασυνήθιστο για τη γειτονιά μου. Λίγα στενά πριν στρίψω για το σπίτι, βλέπω μια ομάδα παιδιών που με σχολιάζει από μακριά και κατευθύνεται προς εμένα. Ψύχραιμος ή καλύτερα ανυποψίαστος, συνεχίζω την πορεία μου κανονικά. Γελάνε και κάτι λένε-στην αρχή σιγά και στη συνέχεια όλο και πιο δυνατά ώστε να τους ακούσω. «Αδερφή», «πουστάρα» και άλλα τέτοια ωραία. Ήξερα για περιστατικά λεκτικής κακοποιήσης αλλά ομολογώ πως μέχρι εκείνη τη στιγμή, δε μου είχε συμβεί ποτέ κάτι ανάλογο. Εγώ καμία αντίδραση... «δε γίνεται... κάποια στιγμή θα σταματήσουν», λέω. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου όμως, θυμάμαι ένα δυνατό πόνο στο κεφάλι ...κενό...και η αμέσως επόμενη εικόνα είναι από το νοσοκομείο στο οποίο και νοσηλεύομαι. Πόναω. Σωματικά αλλά και ψυχικά. Αυτό που με πονάει περισσότερο όμως είναι το γιατί. Αυτός που με προσβάλλει δεν έχει σκοπό μόνο να με «μειώσει» (και παράλληλα να εξυψώσει το εγώ του) αλλά και να μου επισημάνει πόσο διαφορετικός, μη-κανονικός και «άλλος» είμαι από τον ίδιο.
Για να είμαι ειλικρινής βέβαια μαζί σας, δεν θα έπρεπε να αρχίσω την ιστορία μου κατ' αυτόν τον τρόπο. Η σχέση μου με την «αλλότητα» ξεκίνησε νωρίτερα, στην ηλικία των 5 ή 6 ετών όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι διέφερα από τα άλλα αγοράκια. Δε περίμενα όμως ποτέ ότι θα πλήρωνα αυτή τη διαφορετικότητα τόσο ακριβά.
Με το εξιτήριο από το νοσοκομείο λοιπόν, ήρθαν και οι πρώτες αλλαγές μέσα μου: αισθήματα θυμού, οργής, πόνου και αδικίας άρχισαν να με κυριεύουν ζητώντας εκτόνωση μέσα από την εκδίκηση. Πιάνω συχνά τον εαυτό μου από τότε να ονειρεύεται ότι σαπίζει τους βασανιστές του και μια προσωρινή χαρά αγγαλιάζει τη ψυχή μου. Δε μου είναι αρκετή όμως για κάποιο λόγο. Θέλω κι άλλο. Και να πεις ότι μεγάλωσα σε βίαιο ή νοσηρό περιβάλλον! Ότι ολημερίς και οληνυχτίς έτρωγα ξύλο από τους δικούς μου... κάθε άλλο!
Έχω καταλήξει απλά στο συμπέρασμα ότι πάσχω από ετεροφοβία. Έχω πλάσει δηλαδή έναν κόσμο, παρόμοιο με αυτόν που προβάλλει η ταινία straight story, με τη μόνη διαφορά ότι ο δικός μου είναι λιγάκι πιο βίαιος και διασκεδαστικός. Με λίγα λόγια, εγώ δε θέλω απλά να ζούμε ελεύθεροι και χωρίς το φόβο απειλής ή βίας. Δεν αναζητώ μόνο τη θεσμοθετική αποδοχή μας στη κοινωνία. Θέλω να χάσουν την ηγεμονική τους θέση και να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα. Θέλω να μη βλέπω ίχνος ετεροφυλόφιλου: ούτε ερωτευμένα ζευγαράκια να φιλιούνται στο δρόμο και να αγκαλιάζονται (άι να χαθείτε παλιοανώμαλοι!!) ούτε παιδάκια σε παιδικές χαρές, βρεφονηπιακούς σταθμούς και καροτσάκια (εκτός κι αν φυσικά μου εγγυηθούν ότι είναι ή θα γίνουν μη-στρέιτ)... Αν μπορούσα, θα έφτιαχνα και μια ομάδα, σαν τη Χρυσή Αυγή, και με το πρόγραμμα «straight σκούπα» θα βγαίναμε στους δρόμους με ρόπαλα και καδρόνια και πού σε πονεί και που σε σφάζει στρέιτ!
Μη μου πείτε ότι δε σας αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι! Όχι; άντε καλά. Κι η μάνα μου παντα μου έλεγε ότι η βία γεννά βία. Και μιας και τα μιλάμε ανοιχτά, δεν μου πάει η καρδιά να κάνω όσα λέω. Ούτε μπορώ αλλά ούτε και θέλω. Αυτό που θέλω όμως, τόσο κλισέ αλλά δυσνόητο για μερικούς – είναι ισότητα και ό,τι περιέχει αυτός ο όρος. Γιατί η σεξουαλικότητα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, κόκκινο ή μπλε. Είναι όλα τα παραπάνω χρώματα κι άλλα τόσα, ένα φάσμα μέσα στο οποίο εμείς και μόνο εμείς επιλέγουμε πού ορίζουμε (αν φυσικά επιθυμούμε) τους εαυτούς μας. Δυσκολεύεστε να με καταλάβετε; Ήμουνα σίγουρος. Μην ανησυχείτε όμως γιατί κι εμένα μου πήρε καιρό. Αυτό που φταίει είναι ότι είστε εργοστασιακά κρεμμύδια. Αποτελείστε από μια σειρά φλουδών που σας απαγορεύουν να δείτε ξεκάθαρα. Αν απαλλαγείτε όμως από όλες αυτές τις φλούδες ή αν έστω αρχίσετε να αφαιρείτε σιγά σιγά μερικές, θα δείτε τον κόσμο, τους ανθρώπους και τους εαυτούς σας με άλλο μάτι. Φυσικά δεν είναι εύκολο. Πρόκειται για χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία. Κάντε την αρχή όμως- όχι ανεχόμενοι αλλά αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα. Δοκιμάστε το, έτσι για αλλαγή.
Υποσημείωση: η παραπάνω ιστορία αποτελεί προιόν μυθοπλασίας. Πηγή έμπνευσης υπήρξε το άρθρο του Νίκου Κουλούσιου, οι αντιδράσεις στην νίκη της Αυστρίας (Conchita Wurst) στο διαγωνισμό της Eurovision και οι απλές, καθημερινές ιστορίες ομοφοβίας και τρανσφοβίας όπως αυτές εκτυλίσσονται στο κέντρο της Αθήνας.
σχόλια