Ημερολόγιο Αυτού που δεν έκοψε το Κάπνισμα**

Ημερολόγιο Αυτού που δεν έκοψε το Κάπνισμα** Facebook Twitter
Έχεις ακούσει ποτέ απεργό πείνας να απεργεί γιατί δεν το γουστάρει πλέον το φαΐ; Ε! Ούτε εγώ... Κάπως έτσι αποδείχτηκε πως όπως κάθε απεργός πείνας ή θα φάει κάποια στιγμή ή θα πεθάνει έτσι και εγώ τελικά ξανακάπνισα. Με μουτζώνω τώρα που πάλι μου κάνει παρέα αλλά ακόμα το γουστάρω...
2

Αγαπητέ φίλε Πέτεμυ,

Τώρα βέβαια, δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις οπότε από πού και ως που φίλοι δεν ξέρω...
Βασικά σε νιώθω φίλο... Το κειμενάκι σου μου έκατσε ωραία. Έτσι ξέρεις, όπως κατεβαίνουν οι κρεμ καραμελέ αν έχεις πιει κανα τσιγάρο "αληθινό"...


Ε το λοιπόν... Σε νιώθω κάτι σαν να έχουμε κάνει στρατό μαζί. Εσύ θα ήσουν ο άνετος. Αυτός που δεν τον ακουμπάει τίποτα. Ξέρεις... Αυτός που θα βρει τον τρόπο του να καβατζωθεί. Ακόμα και στον Ορχό να σε βάζανε, εσύ θα την πέρναγες τούφα...

Πάλεψα με το ζώο μέσα μου και νικήθηκα... Και να σου πω την αλήθεια.. Το γουστάρω που έχασα γιατί έχω ένα σωρό δικαιολογίες για να σε πείσω πως το τσιγάρο είναι ωραίο πράμα....


Εγώ πάλι, θα ήμουν ο "σαςγραφώόλουςσταφρύδιαμουμαλακεςστρατοκαυλοι".... Κοινώς καμπανόφατσα ή περιπτωσάρα... Ξέρεις, εμείς οι δύο θα κάναμε τρελή παρέα. Εσύ θα με καβάτζωνες και εγώ θα σε διασκέδαζα με την παρέα μου... Θα είχαμε χαβαλέ σου λέω... Θα κυνηγούσαμε μαζί τις άδειες και τις εξόδους, για να καυλαντίσουμε με τα κορίτσια της πλατείας του χωριού...


Παίζει να τα λέγαμε και μετά το στρατό... Θα ταιριάζαμε σε πολλά... Να μην σου πω ότι σε κόβω και για τρελό Αεκτζή... Σε ένα όμως σίγουρα δεν θα ταιριάζαμε με τίποτα... Στις απεξαρτήσεις...


Φίλε (πλέον) Πέτεμυ. Εγώ, ο Λευτέρης, προσπάθησα... Πάλεψα με το ζώο μέσα μου και νικήθηκα... Και να σου πω την αλήθεια.. Το γουστάρω που έχασα γιατί έχω ένα σωρό δικαιολογίες για να σε πείσω πως το τσιγάρο είναι ωραίο πράμα....

 

1η Μέρα Απόπειρας...( θα μπορούσε κ αυτοκτονίας )

Έχω δηλώσει ήδη σε όλο μου τον διευρυμένο κατά 350 άτομα κύκλο μου λόγω fb ότι κόβω το κάπνισμα κ μου έχουν συμπαρασταθεί οι 80 με καρφίτσωμα της αρεσκείας τους στον ήδη σταμπαρισμένο τοίχο του φατσοβιβλίου μου από την πρόσφατη ανακοίνωση μου. Το αποτέλεσμα??? Δύο ώρες μετά δεν σκεφτόμουν το τσιγάρο κ πως να καπνίσω.. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας για το πώς θα τα μπαλώσω σε μία εβδομάδα από τώρα, όταν κάποιος από αυτούς με πιάσει να καπνίζω... Ευτυχώς όσο πέρναγε η ώρα βρήκα τις δικαιολογίες στο μυαλό μου και ηρέμησα λιγάκι... Με το που ηρέμησα όμως για λίγο.... Καζααμ!!!! Το χέρι μου άρχισε να ψάχνει πακέτο πάνω στο γραφείο... Τα πόδια μου με διάταζαν να σηκωθώ για να πάω στο καπνιστήριο και να χωθώ στο παράδεισο του ντουμανιού... Ο αναπτήρας που υπήρχε στο γραφείο άρχισε να κλαίει μπροστά μου επειδή του στέρησα την παρέα του... Τα χέρια μου ξεκίνησαν έκτακτη σύσκεψη και δεν σταμάτησαν να διασταυρώνουν απόψεις και να διπλώνονται σαν τρελά για μισή ώρα... Κάποια στιγμή... Φώναξα μες στο κεφάλι μου ΣΤΟΠ... ΣΤΟΠ λέω. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό... Έλα σύνελθε είπα με αποφασιστικότητα... Δεν μπορεί να σε παίζει μπάλα αυτή η μαλακία.. Έλεος...


Κάπως έτσι έβαλα προσωρινό φράγμα στις άρρωστες εξάρσεις μου.. Τα χέρια μου επανήλθαν στη θέση τους, έτσι κάπως σαν άχρηστα όπως είπες και εσύ.. και το μυαλό μου συγκροτήθηκε εκ νέου για να συνεχίσω τη δουλειά μου.. Αυτά τα χέρια όμως.. Μεγάλοι συνδικαλιστές. Μισή ώρα έκανα να τα πείσω να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησα τη δουλειά μου προ ολίγο. Το υπόλοιπο της ημέρας εμπεριείχε αρκετές στιγμιαίες παύσεις δράσης εγκεφάλου. Σε αυτές τις διαλείψεις τα χέρια άρχιζαν να περιφέρονται σαν λυσσασμένοι πύθωνες ψάχνοντας τη λεία τους. Ευτυχώς ήταν στιγμιαίες... Το ίδιο βράδυ λίγο πριν κλείσω τα μάτια συνειδητοποίησα πως ευτυχώς είμαι ακόμα ζωντανός... Η νικοτίνη άρχισε να βγαίνει δειλά δειλά από το σώμα μου...

2η Μέρα Απόπειρας

Θλίψη... Θλίψη για το ότι κάνω μια προσπάθεια που ξέρω πως στο τέλος θα είναι αποτυχημένη.. Ματαιότητα... Από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου.. Καμία ελπίδα δεν έχω, είπα στον εαυτό μου και μπήκα στο αμάξι για να βρω το εκτελεστικό απόσπασμα του κοντινότερου περιπτέρου μου. Στο δρόμο εν τούτοις έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκει συμπαραστάτη στην μάταιη, αλλά τουλάχιστον ενεργή ακόμα προσπάθεια μου. Τα χέρια μου και τα πόδια μου δεν σταμάτησαν το αμάξι σε κανένα περίπτερο... Το απέδωσα στην περασμένη ώρα που ξεκίνησα από το σπίτι για τη δουλειά και στο ότι δεν θα προλάβαινα να είμαι εγκαίρως στο γραφείο. Φτάνοντας στο γραφείο, το κοντινότερο περίπτερό απέχει περίπου 300 μέτρα. Ήταν μακριά...


Αφού έφτιαξα καφέ, έκατσα στο γραφείο μου. Κοίταξα τον καφέ μου. Ήταν σαν ένα κουτάβι που γρύλιζε για χάδι... Σήκωσα την κούπα.. Ήπια τρεις γουλιές.. 5 λεπτά μετά η κούπα γρύλιζε ακόμα... Κάτι έπρεπε να κάνω.. Το βρήκα!!! Έπρεπε να αλλάξω την ρουτίνα των πραγμάτων... Αισθάνθηκα διάνοια... Σηκώθηκα κ άρχισα τα τηλέφωνα... Σε πελάτες, σε φίλους, σε πιο παλιούς φίλους, στη γιαγιά μου (είχα να της μιλήσω πολλές μέρες), στην άλλη μου γιαγιά (δεν την είχα ξαναπάρει ποτέ τηλέφωνο) και γενικότερα για τις επόμενες 4 ώρες έκανα ακόμα πιο πλούσια μία ακόμα εταιρεία κινητής τηλεφωνίας (έπρεπε να ήμουν όρθιος... κ να περπατάω...) Κάπως έτσι πέρασε όλη η μέρα και γυρνώντας σπίτι ένιωσα λίγο νικητής. 48 ΩΡΕΣ??? Ψψψψ...!! Μα ποιος είμαι τέλος πάντων? Ο Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ? Τελικά άμα θέλω όμως εε??? Και όσο περιαυτολογούσα τόσο γεννιόταν η ελπίδα. Οι τελευταίες σκέψεις πριν κοιμηθώ ήταν πως η ελπίδα που γεννήθηκε ήταν για το πως να κάνω ένα αξιοπρεπές ρεκόρ πριν λυγίσω... Γαμώτο....

Η τρίτη μέρα πέρασε πιο εύκολα. Έπρεπε πλέον να δουλέψω γιατί δύο μέρες τώρα δεν έκανα τίποτα και μαζεύτηκε πολλή δουλειά...

Από εκεί και έπειτα μπήκα στον αυτόματο πιλότο. Θεώρησα τον εαυτό μου απεργό καπνίσματος...


Δεν ξέρω από πού και πώς, αλλά αυτή η θεώρηση των πραγμάτων με βοήθησε για 25 μέρες. Απεργός χωρίς αιτία.. Έχεις ακούσει ποτέ απεργό πείνας να απεργεί γιατί δεν το γουστάρει πλέον το φαΐ; Ε! Ούτε εγώ... Κάπως έτσι αποδείχτηκε πως όπως κάθε απεργός πείνας ή θα φάει κάποια στιγμή ή θα πεθάνει έτσι και εγώ τελικά ξανακάπνισα.
Με μουτζώνω τώρα που πάλι μου κάνει παρέα αλλά ακόμα το γουστάρω... Ο ΟSHO με έχει διδάξει πως πρέπει να αγαπήσεις κάτι πριν το αφήσεις πίσω σου..


Α ρε OSHO.. Ήταν τότε που δεν ήθελα να πάρω το βιβλίο σου με τα λουλούδια κ πήρα αυτό με το ουράνιο τόξο...

Χωρίς πλάκα... Φίλε Πέτεμυ... Με ενέπνευσες... Για την επόμενη μάχη που θα δώσω... Δεν ξέρω που θα με βγάλει αλλά ξέρω μόνο πως αυτή τη μαλακία δεν την θέλω πάνω μου και μέσα στα πνευμόνια μου.. Ελπίζω αυτή τη φορά να μην παραμείνω απεργός αλλά να ρίξω επιτέλους τη χούντα του τσιγάρου... Η γυναίκα μου είναι έτοιμη να τρέξει μαζί μου στον αγώνα κατά του φασισμού...

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον σύντροφο φίλο και νικητή Πετέμυ...

2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια