Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Για αρχή, θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι είμαι χαρούμενη, μπορώ να γελάω, να κάνω όσα δεν έκανα όταν με παραμελούσες και με υποτιμούσες, μπορώ να είμαι ελεύθερη μέσα μου.
Όσο περνά ο καιρός, καταλαβαίνω πόση ανάγκη είχα να χαμογελάσω αληθινά, να μην καταπιέζομαι, να μην κλείνομαι στον καταθλιπτικό εαυτό μου ούτε στους τέσσερις τοίχους, που τώρα φαίνονται τόσο άσχημοι και θλιβεροί, για να μην στερήσω από σένα την ικανοποίηση ότι μπορώ να είμαι εδώ κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Εδώ μόνο για σένα, για κανέναν άλλον. Αν και ήταν συνειδητή, ξεκάθαρη επιλογή, ήρθε η στιγμή που έγινε εμμονή και καθημερινή ανάγκη... μία ανάγκη να στο αποδεικνύω κάθε λεπτό. Εσύ το προκαλούσες, εγώ το έπραττα. Τώρα βέβαια που είμαι μακριά από αυτό, βρίσκομαι εδώ για όλους όσους έχανα σιγά σιγά, χωρίς να το αισθάνομαι. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι εκείνοι ποτέ δε με εκβίασαν ψυχολογικά... δεν απαίτησαν ποτέ να τους δίνω συνεχείς αποδείξεις, τους αρκούσε η αλήθεια μου.
Απορώ μερικές φορές πώς τα κατάφερνα. Να ξεχνώ εμένα, να παραμερίζω τα θέλω, τις ανάγκες μου, για να είσαι εσύ ασφαλής, να νιώθεις καλά, να σε προστατεύω, να σε ακούω, να σε προσέχω, να υπομένω τα νεύρα, τις εντάσεις, τις ανασφάλειές σου και να είμαι η ζεστή αγκαλιά που δεν είχες ποτέ. Ήταν βαρύ και επίπονο το έργο μου, αλλά πιστεύω τα έβγαλα εις πέρας. Εξάλλου αυτό ζητούσες από μένα και αυτό ήταν που ήθελα κι εγώ για σένα. Τη συνεχή ανιδιοτελή παρουσία και την ειλικρινή αγάπη μου. Και αυτό έπραξα, αξιοπρεπώς, μέχρι το τέλος. Ακόμη και όταν οι απαιτήσεις γίνονταν ακόμη περισσότερες, πάλι δεν το έβαζα κάτω. Συνέχιζα να σε ακολουθώ παντού, χάνοντας τα δικά μου βήματα, αλλά πάντα να σε ακολουθώ.
Απορώ βέβαια παράλληλα, πως εσύ μπορούσες να ζεις μαζί και μ' εκείνη, τη δεύτερη, την κρυφή, άγνωστη σε μένα. Τις περισσότερες φορές έδειχνες να είσαι μόνο εδώ. Η παρουσία σου έκανε τόσο κρότο, που σχεδόν ξεχνούσα τη δική μου. Περίεργο. Στην αρχή μόνο, πίστευα ότι διχαζόσουν. Αργότερα όμως, με τον καιρό, ένιωθα και ορκιζόμουν πως ήθελες πραγματικά να βρίσκεσαι με όλα όσα σου δίνονταν απλόχερα και αληθινά. Βέβαια η συνεχόμενη απαίτηση και επιζήτηση της δικής μου παρουσίας και απόδειξης της αλήθειας μου από την πλευρά σου, και η πάντοτε αληθινή αντιμετώπισή μου, δε συμβάδιζε τόσο με τη δική σου προσωπική δράση! Αυτό πάντα με μπέρδευε. Να ζητάς και να μην είσαι ποτέ σε διάθεση και θέση, όχι μόνο να δώσεις αλλά και να ψάχνεις και από αλλού το ίδιο.
Έτσι, υπήρχες και σ' εκείνη, και για εκείνη. Το κακό είναι που ποτέ δε μου το είπες. Ήταν μυστικό φαντάζομαι. Προτιμούσες να κλονίσεις εμένα, τη σταθερή, την καθαρή, την ακίνητη, δεδομένη και ασφαλή, παρά να φανερώσεις και να εκθέσεις την άλλη, τη σκοτεινή. Δεν ήξερες μάτια μου, ότι τα ψέματα, δε σβήνουν το φως, αλλά το κάνουν δυνατότερο; Θλίβομαι που προσπαθούσες να κρυφτείς, να προστατεύσεις με τόση αγωνία το φως μου, ενώ εγώ θα μπορούσα να λάμψω πιο πολύ και να αναστηθώ, αν γνώριζα!
Βέβαια, δεν έμαθα ποτέ ή τουλάχιστον δεν γνώρισα όλα όσα είχα δικαίωμα να ξέρω. Αφορμή της φυγής μου ήταν η απόφαση να βρω τη διέξοδο μόνη, να ξεκινήσω να ζω και να χαίρομαι που είμαι σε θέση να το κάνω. Πολύ σημαντικό αυτό. Τώρα το καταλαβαίνω...
Παρόλα αυτά σ' ευχαριστώ, που με συντρόφευσες στην πολύχρονη διαδρομή μας. Μου πρόσφερες τα μεγαλύτερα διδάγματα, τη μεγαλύτερη ικανοποίηση γι αυτά που προσπαθούσα να πετύχω. Μου έμαθες πολλά. Δε θέλω να σε κατηγορήσω που είχες ανάγκη και την άλλη. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να έχουν τη δύναμη και τη θέληση να ζουν με μία. Δεν μπορώ να ξέρω τι σου πρόσφερε εκείνη γιατί ποτέ δεν τη γνώρισα ούτε έμαθα πολλά γι αυτή, όπως σου είπα. Φαντάζομαι όμως ότι σου ήταν δύσκολο να την αποχωριστείς, μιας και, ίσως τη γνώριζες πριν βρεθώ εγώ μπροστά σου. Με στεναχωρεί λίγο κάποιες φορές που σκέφτομαι ότι δεν είχες τη θέληση να δώσεις κι εσύ κάτι, πως ό, τι έδινες φρόντιζες να το πάρεις πίσω. Δεν έχω γι αυτό θυμό όμως. Μία μικρή θλίψη μόνο.
Το ότι έφυγα λοιπόν, οριστικά αυτή τη φορά, δεν ήταν μόνο για να διευκολύνω ξανά τη δική σου θέση, αλλά και για να προστατεύσω τη δική μου, ίσως για πρώτη φορά. Δεν το μετανιώνω. Ήταν η καλύτερη επιλογή. Μπορείς να μη διχάζεσαι πια. Αν ωστόσο αυτό σου δίνει ηδονή, δε θα ήθελα ποτέ ξανά να αποτελώ εγώ το ένα κομμάτι της. Θα επιθυμούσα να είμαι υγιής και να δώσω σε μένα όλα όσα έδινα σε σένα τόσο καιρό. Να κοιτάζω το φως μου χωρίς να σε φοβάμαι και να βλέπω τη νύχτες σαν όμορφες στιγμές και όχι σαν φυλακές.
Σου αφιερώνω λοιπόν αυτό το κείμενο. Σε σένα και σε όσους έχουν αποφασίσει να κάνουν το ίδιο με σένα. Εύχομαι ο δρόμος σου να σε βγάλει εκεί που θα επιλέξεις, ακόμη και αν είναι διασταύρωση και θελήσεις για άλλη μία φορά να σταθείς στη μέση. Χαίρομαι όμως, που εγώ τώρα πια βρίσκομαι στη λεωφόρο.
Με εκτίμηση και συμπόνια,
η επίσημη, φωτεινή και αληθινή
ζωή σου.
