Ήταν μεσημέρι προς απόγευμα. Δεν μπορώ να θυμηθώ για ποιό λόγο και υπο ποιές συνθήκες, μα οι γονείς μου πέθαναν. Τους είχαμε σπίτι, ξαπλωμένους στο κρεβάτι τους αλλά όχι ανάσκελα σαν τους νεκρούς. Ήταν αγκαλιά.
Κάτι που επίσης δεν μπορώ να θυμηθώ, προσευχήθηκα; Έκανα κάτι άλλο; Το αποτέλεσμα πάντως ήταν να τους αναστήσω. Βρίσκονταν στην κουζίνα και συμπεριφέρονταν όπως κάθε μέρα. Μιλούσαν, γκρίνιαζαν, αστειεύονταν, γελούσαν. Όπως κάθε μέρα.
Με αγνόησε και άρχισε να πλησιάζει. "Μην πλησιάζεις άλλο!" είπα αλλά συνέχισε να με αγνοεί και να με πλησιάζει. Όταν πλησίασε αρκετά κατάφερα να διακρίνω λίγο το αδύνατο και γέρικο πρόσωπό του, λευκό και σκελετωμένο.
Κάποια στιγμή, φεύγω απο την κουζίνα και μπαίνω στο δωμάτιό τους, όπου απέναντι ακριβώς απο το κρεβάτι τους είναι το κομοδίνο, με έναν μεγάλο καθρέφτη. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη, πείραζα τα μαλλιά μου και τότε είδα κάτι περίεργο. Οι γονείς μου, ήταν ακόμα αγκαλιά στο κρεβάτι! Γυρίζω πίσω, το κρεβάτι άδειο, διότι οι γονείς μου ήταν στην κουζίνα. Γυρίζω πάλι στον καθρέφτη, πάλι εκεί, αγκαλιασμένοι!
Σε κάποια άλλη στιγμή, βρίσκομαι στο κρεβάτι μου να παρακαλάω και να προσεύχομαι στην Αγία Τριάδα να τους "ελευθερώσει". Το δωμάτιό μου είναι δίπλα απο το δικό τους και έτσι, καθώς προσευχόμουν, είδα μια μαύρη σκιά στη γωνία της πόρτας τους. Σηκώθηκα και μπήκα κατευθείαν μέσα. Ήταν κάτι ανθρωπόμορφο, φορούσε μαύρο μπουφάν μακρύ μέχρι τον αστράγαλο, το κεφάλι του ήταν επίσης καλυμένο με κάτι και φορούσε γυαλιά. Περπατούσε γύρω απο το κρεβάτι τον γονιών μου. Τότε ρώτησα "ποιός είσαι;". Δεν απάντησε στην ερώτηση, ανταυτού με ρώτησε "τί θέλεις να κάνω;". Εννοούσε σχετικά με τους γονείς μου, σαν να περίμενε να ζητήσω κάποια χάρη. Δεν απάντησα και ξανα ρώτησα "ποιός είσαι;". Με αγνόησε και άρχισε να πλησιάζει. "Μην πλησιάζεις άλλο!" είπα αλλά συνέχισε να με αγνοεί και να με πλησιάζει. Όταν πλησίασε αρκετά κατάφερα να διακρίνω λίγο το αδύνατο και γέρικο πρόσωπό του, λευκό και σκελετωμένο.
Και τότε ξύπνησα απο την τρομάρα μου...
σχόλια