Πέρασε ένας χρόνος λοιπόν από εκείνη την μέρα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να την απολαύσω, να την νιώσω. Τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα χάδια όλα εξαφανίστηκαν. Έχουν κυλήσει οι μέρες και είναι ακόμη σαν να ζώ σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ουτοπία όλα αυτά γύρω μου. Νιώθω ότι όλα τα πρόσωπα που βλέπω είναι φανταστικά. Νιώθω ότι είμαι μια σκιά που κάνεις δεν προσέχει. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή φοβόμουν την σκιά μου, μερικές φορές όμως έπαιζα μαζί της αλλά τις περισσότερες προσπαθούσα να βρώ ένα τρόπο να μην με ακολουθεί. Πλέον έχει μπεί μέσα μου, με έπιασε τελικά και όλες οι αναμνήσεις εξαφανίζονται. Μια μέρα θυμάμαι με είχες πρωτορωτήσει «Τι θα απογίνουμε;». «Τι θέλεις;» σου απαντούσα, «Κάτι καλό» μου έλεγες πάντα. Πέρασαν οι μήνες και κάτι καλό δεν γίναμε. Όλα άλλαξαν η συμπεριφορά της, η συμπεριφορά μου. Αυτή μια ήσυχη και ήρεμη κοπέλα έγινε νευρική, αμείλικτη, ανερμάτιστη όπως και εγώ.
Έμοιαζαν οι χαρακτήρες μας αλλά η μονή διάφορα εγώ δεν μπορούσα να εκφραστώ. Έκανε αρκετή υπομονή μέχρι να μάθω τελικά να εκφράζομαι, δεν με άφησε, με βοήθησε. Έφτασαν οι μέρες που αυτή χάθηκε μέσα στην σιωπή και παρέμενε ήσυχη και σιωπηλή. Τότε άρχισα εγώ να χάνομαι σε έναν εφιάλτη. Σε έναν εφιάλτη που δυσκολευόμουν να σκεφτώ, όλα μπερδεύονταν μεταξύ τους, πρόσωπα, σώματα, καταστάσεις. Τα μάτια μου ανοιχτά αλλά δεν κοιτούσαν, έβλεπαν βαθιά, ονειροπολούσαν. Μόνο εσύ μπορείς να με ξυπνήσεις από αυτόν τον εφιάλτη που ζω. Άφησε με να ξαναζήσω την ονειρεμένη πραγματικότητα που μαζί θέλαμε να φτιάξουμε. Ήλπιζα στα λόγια της, στις υποσχέσεις της.
Αλλά αυτή παρέμενε στην σιωπή που είχε βρει. Λες και είχε φτιάξει ένα άνετο μέρος εκεί και δεν ήθελε να βγει. Η καλύτερη άμυνα της αυτή και η καλύτερη απάντηση της μάλλον. Προσπάθησα και εγώ να γίνω ένα με τη σιωπή αλλά δεν οφείλει, δεν μπόρεσα. Σε καταστρέφει ακόμα περισσότερο. Έφτασα πλέον στο σημείο που μπορούσα να εκφράσω ότι αισθανόμουν. Άλλαξα σαν άνθρωπος άρδην, έγινα πιο ευαίσθητη. Με άλλαξε, με έκανε. Άρχισα να σκέφτομαι πιο βαθιά, να αναλύω, να υπεραναλύω, να προσπαθώ να βρω μια εξηγησή. Μου έλειπε η αγάπη της. Την είχα ερωτευτεί. Τόσο όμορφη, έξυπνη, φιλοσοφημένη. Το πρόσωπο της ήρεμο, μπορούσε να σε ηρεμήσει. Το χαμόγελο της πανέμορφο, μπορούσε να σε μαγέψει. Όλες οι κινήσεις της η φωνή της,τα λόγια της με έκαναν να την ερωτεύομαι ακόμα περισσότερο. Μάταια όμως όλα αυτά. Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Οι κρυφές επιθυμίες, οι σκέψεις, η λήθη, όλα χάνονται.
Γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται αφού ξέρουν ότι θα πληγωθούν, αφού ξέρουν ότι θα τελειώσει ο έρωτας, αφού ξέρουν το τέλος; Μάλλον επειδή κάθε φορά ελπίζουν, ελπίζουν σε κάτι καινούργιο, διαφορετικό, που δεν θα είναι ίδιο με το προηγούμενο και το κλασσικό που σκεφτόμαστε όλοι, ότι αυτή την φορά θα κρατήσει. Και πάλι, κάθε φορά που ερωτεύονται πληγώνονται ακόμα περισσότερο και τους είναι ακόμα πιο δύσκολο να αποχωριστούν τον άνθρωπο τους. Γιατί αυτή ήταν ο άνθρωπος μου, ήταν ο έρωτας μου, ήταν το πάθος μου. Έπεσα και εγώ στην ιδία παγίδα τελικά. Είναι πιο δυνατή από έμενα, μάλλον έχει συνηθίσει σε τέτοιες καταστάσεις.
Μου έλεγε ότι είμαι δυνατή και ότι αντέχω και ότι μπορώ να συγκρατηθώ πιο εύκολα. Λάθος όμως, όλα αυτά που έλεγε για μένα, όλα αυτά τα στοιχειά που είχαν απομείνει μέσα μου τα πηρέ, μου τα έκλεψε. Έμεινα κενή σε ένα άδειο σώμα που πρέπει να το γεμίσουν με συναισθήματα και αναμνήσεις. Μου πηρέ όλα τα δάκρυα, στέγνωσα, όλα στέγνωσαν μέσα μου. Το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει και έχει εγκλωβιστεί μέσα μου είναι η στεναχώρια. Βρίθω από στενοχώρια. Πόση να αντέξω πια; Τι θα γίνει στο τέλος; Θα αλλάξουν τα πράγματα; Θα μιλήσει; Θα βγει από την σιωπή που έχει παγιδευτεί; Θα ξανααγαπήσει; Θα ονειρευτεί; Αναπάντητα ερωτήματα που δεν επρόκειτο ποτέ να απαντηθούν, που δεν πρόκειται ποτέ να φύγουν από το μυαλό μου.
σχόλια