Μου λες να ησυχάσω. Να μη φοβάμαι. Να σιωπώ. Τα βράδια με σκεπάζεις. Με ακολουθείς στα όνειρά μου και με θαυμάζεις. Λες πώς είσαι δυνατός και ότι θα τα καταφέρεις. Έχεις τα μέσα και τη διάθεση, έτσι λες.
Ο χρόνος περνάει όμως και αλλάζεις. Φαίνεται πώς δεν αντέχεις και σκουριάζεις. Με τρομάζεις. Μεγαλώνω και μαζί με εμένα και εσύ γερνάς. Εγκαταλείπεις την πατρική σου αγκαλιά και ταμπουρώνεσαι στα τείχη που ο ίδιος ονομάζεις κοινωνία. Βγάζεις αγκάθια και με πονάς. Έλλογα με γεμίζεις υποσχέσεις και άλογα χτίζεις την πολιτεία μας ψηλά και την γκρεμίζεις. Φέρεσαι ηγεμονικά, συμπεριφέρεσαι μοναχικά. Δεν είσαι μόνος και το ξέρεις. Δεν είμαι πιόνι σου, και αυτό το ξέρεις.
Όταν βομβαρδίζεις τις ελπίδες μου με λόγια τότε είναι που οι δρόμοι μας χωρίζουν. Δεν είμαι πια κανονικό παιδί. Δε σου έχω εμπιστοσύνη και αρνούμαι οποιοδήποτε γεύμα μαζί σου. Απορρίπτω οποιαδήποτε λέξη ή πράξη σου. Τώρα πια δε με πείθεις. Τώρα πια βγαίνω εκτός. Έχω το θάρρος μα και την αλήθεια.
Μοναδική μου ανάγκη, η απουσία σου. Πες μου ότι θα φύγεις. Πότε ακριβώς; Τι ώρα; Τα καταφέρνω καλύτερα μόνος. Θα σε θυμάμαι και θα ησυχάζω όταν ξέρω πώς όπου κι αν πας, θα σε στοιχειώνει ο πόνος και η θλίψη που τώρα εδώ σε εμάς σκορπάς.
Καλημέρα.
σχόλια