Ακούω κλειδιά στην πόρτα και νομίζω ότι είσαι εσύ... Γιατί έχω αυτήν την αίσθηση δεν έχω ιδέα. Γιατί έχω αυτήν την καταραμένη αίσθηση ότι θα εξακολουθούσα να σου αρέσω οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, γιατί νιώθω ενώ περπατάω στο δρόμο, μαγειρεύω διαβάζω, μιλάω στο τηλέφωνο η μπαίνω στο ντους ότι παρακολουθείς τις κινήσεις μου και ότι χαμογελάς, γιατί νιώθω ότι θα ήμουν πλήρως αποδεκτή και ότι δεν θα χρειαζόταν να αλλάξω τίποτα για να είμαι μαζί σου πάλι δεν έχω ιδέα. Μάλλον γιατί ο σεναριογράφος όποιος είναι τελοσπάντων κάνει πλάκα εις βάρος μας.
Ούτε ο Οιδίποδας ήξερε τι έκανε όταν παντρεύτηκε την ίδια του την μάνα, δεν το επεδίωξε απλά συνέβη. Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό? Δεν είχε ιδέα ο άμοιρος αιμομίκτης με ποια πλάγιαζε το βράδυ ούτε ποια έφερνε στο κόσμο τα παιδιά του. Όταν όμως έμαθε την αλήθεια... Αυτοτιμωρήθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο. Και λοιπόν? Ότι δεν επεδίωξε κανείς τίποτα και ότι δεν υποψιάστηκε κανείς τίποτα για το...μέγεθος τελικά και την ένταση του σεισμού δεν απαλλάσσει τουλάχιστον εμένα από το βάρος της ευθύνης. Δηλώνω ένοχη εκατό τοις εκατό. Όχι για ότι έχω κάνει. Άλλα για όλα αυτά που θέλω να κάνω. Για όλες τις φορές που θέλω να με πάρεις αγκαλιά, για όλες τις φορές που αναπνέω τον ίδιο αέρα που αναπνέεις κι εσύ όταν είσαι δίπλα μου και για τη αγαλλίαση που νιώθω από αυτό. Γιατί κανονικά θα έπρεπε να νιώθω πανικό. Εγώ αντί για πανικό... νιώθω να μου λύνονται τα γόνατα κι εσένα...σου πέφτει το κράνος και κατρακυλάει την Δημοφώντος... Θυμάσαι? Θα ήταν δίκαιο να με καταδικάσουν σε θάνατο δια απαγχονισμού η να με κάψουν όπως τις μάγισσες τον μεσαίωνα.
Γιατί τελικά όσο το σκέφτομαι νομίζω πως τελικά επεδίωξα, να με ερωτευτείς όπως ακριβώς σε ερωτεύτηκα κι εγώ. Ένοχη χωρίς ελαφρυντικά. Σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως αυτό που ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν να δω πίσω από την εικόνα σου, πίσω από τις υποχρεώσεις σου και τις ταμπέλες όλες, σύζυγος, πατέρας, επαγγελματίας, πίσω από το χαμόγελο, πίσω από όλα ήθελα να τραβήξω το σεντόνι και να δω που βρίσκεται ο ...άντρας. Το συνειδητοποίησα πρόσφατα κάνοντας αυτοκριτική ένα βράδυ από τα πολλά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Δεν ήταν συνειδητή προσπάθεια αλλά παρόλα αυτά ήταν προσπάθεια... να βρίσκω πάντα ένα πρόσχημα για να σε βλέπω. Κάτω από όλα τα προσχήματα βρισκόταν τελικά η πρόθεσή μου να ανακαλύψω τον άντρα. Και μετά? Μετά δεν μου έφτανε αυτό. Αλίμονο... Μετά ήθελα ο άντρας αυτός να με σηκώσει στα χέρια του, να με ακουμπήσει στον τοίχο και να τυλίξω τα πόδια μου γύρω του...
Ένοχη χωρίς ελαφρυντικά... Ακόμα και η λύση του να με αποκεφαλίσουν στο Σύνταγμα φαντάζει ιδανική, αρκεί να μου επιτρέψουν μια τελευταία επιθυμία. Να παραδοθώ σε όλους τους νόμους που παρέβηκα, θρησκευτικούς, ηθικούς, κοινωνικούς και ταυτόχρονα απάνθρωπους αφού πρώτα παραδοθώ σε σένα. Νομίζω πως το επόμενο πρωί απλά δεν θα φοβόμουν τίποτα πια.
Ο Οιδίποδας τελικά εν συγκρίσει με μένα ήταν εντελώς αθώος. Εγώ νόμιζα πως ήμουν αθώα άλλα τελικά δεν ήμουν και τόσο. Δυστυχώς.
σχόλια