Το γράμμα
“Kάπου εδώ πλανάται μια ένωση μοναδική” μου είχες γράψει σ’ ένα μήνυμά σου. Είχα συμφωνήσει. Έντονα συναισθήματα, χωρίς φραγμούς, χωρίς αύριο. Και το ήξερες αυτό από την αρχή. Για μένα δεν ήταν έτσι και ας έλεγα ότι ήθελα να το ζήσω και δεν με νοιάζει που θα βγει. Ναι. Έτσι έλεγα. Δεν με νοιάζει που θα βγει, θέλω μόνο να το ζήσω. Και το Σύμπαν συνωμότησε και μου έκανε την χάρη και το έζησα έντονα.
Όμορφες στιγμές. Πυροτέχνημα ο χρόνος που ήμασταν μαζί. Αστερόσκονη μας έλουζε όταν με φιλούσες. Μια θάλασσα απλωνόταν από τα μάτια μου όταν με κοιτούσες, για να κολυμπήσεις στα καταγάλανα νερά της. Σε αστρικά ταξίδια βρισκόμουν όταν άγγιζες το γυμνό μου κορμί με το απαλό σου χέρι. Θυμάμαι να χάνομαι στο λαιμό σου για φιλήσω το λακκάκι σου. Να σε φιλήσω τρυφερά ή με έντονο πάθος. Να μην υπάρχει για μένα αύριο, μόνο το τώρα γεμάτο έρωτα και λατρεία. Και ήταν όλα τόσο παραμυθένια και υπέροχα. Και ήταν όλα τόσο χαλαρά και τόσο ήρεμα. Τίποτα δε με χαλούσε. Μόνη μου σκέψη στο γραφείο, η στιγμή που θα γύριζα σπίτι και θα σε έβρισκα στον καναπέ να με περιμένεις με ένα χαμόγελο.
Και έτσι έγινε και εκείνη την Πέμπτη. Στον καναπέ σε βρήκα, αλλά δεν μου χαμογέλασες. Λαγοκοιμόσουν, ήσουν χαμένος και το βλέμμα σου θολό, ήσουν σε άλλα ταξίδια. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και δεν ήθελα να μου την επιβεβαιώσεις.
«Γαμημένη συνήθεια, καναπές, τσόντες και καφές, η ζωή σου σε πνίγει, το κορμί σου σαπίζει, τρομαγμένος ο κόσμος και βουβός».
Και όταν σε ρώτησα, ήθελα να μου το αρνηθείς, μα δεν το έκανες., και το έκανες χειρότερο γιατί είπες την μισή αλήθεια.
Και η αστερόσκονη σιγά σιγά έγινε στάχτη και καπνός από τα τσιγάρα σου. Τα καταγάλανα νερά πήραν το γκρίζο και θολό από το βλέμμα σου. Τα αστρικά ταξίδια πέρναγαν σκοτεινά τούνελ όπως οι σκέψεις σου. Το χάδι σου δεν ήταν απαλό και το φιλί σου αδιάφορο. Σε έβλεπα για μέρες να χάνεσαι, να χάνεσαι, να χάνεσαι. Αντέδρασα. Ναι δεν μπορούσα να το ζήσω. Δεν είχα το κουράγιο. Ξαφνικά σε άφησα να μπεις στη ζωή μου και έτσι ξαφνικά σε άφησα να φύγεις.
Τώρα είμαι χαρούμενη. Τώρα μπορώ να σ’ ευχαριστήσω γιατί έζησα αυτό που για χρόνια δεν είχα ζήσει. Σ’ ευχαριστώ γιατί μου έδωσες απλόχερα όλα όσα ζήτησα. Σ’ ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου εκείνες τις δύσκολες στιγμές του Νοεμβρίου. Ήσουν δώρο μεγάλο για μένα και είμαι ευγνώμων.
Και κάποια μέρα ήρθε η ώρα να σε απελευθερώσω. Να σε απαλλάξω από την υποχρέωση να έρχεσαι στο μυαλό μου και στα όνειρά μου βασανιστικά. Και ήρθε η στιγμή να γράψω ένα γράμμα για σένα και την υπόλοιπη ζωή μου. Τώρα, είπα, μπορώ και θέλω να συνεχίσω και χωρίς εσένα, μακριά από σένα. Και είπα«πάρε τη θέση σου Αστέρι μου στον έναστρο ουρανό. Σ’ αυτόν που βλέπαμε μαζί τα βράδια από το μπαλκόνι. Μείνε εκεί, και φώτιζε για να μου θυμίζεις ότι κάποτε ζήσαμε μαζί». Τώρα, είπα, μπορώ και θέλω να συνεχίσω. Όμως δεν σε ξεχνώ. Δεν ξεθωριάζεις. Οι στιγμές ήταν δικές μας και δεν το αλλάζει κανείς. Τώρα, είπα, ξέρω, θέλω και μπορώ να ζήσω ξανά με τα ίδια συναισθήματα, το ίδιο πάθος, τον ίδιο έρωτα με το ίδιο πρόσωπο, την ίδια φυσική παρουσία αλλά με ισορροπία ψυχική και συναισθηματική . Τώρα, είπα, ξέρω ότι μπορώ γιατί εσύ μου το έμαθες και σ’ ευχαριστώ.
Δεν πρόλαβα να καθαρογράψω το κείμενο και να το αναρτήσω. Οι συγκυρίες ήταν πολλές, ο χρόνος λίγος. Και ήρθε το Σύμπαν να με ακούσει για άλλη μια φορά και να σε φέρει πίσω σε μένα με απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματά μου. Να ξαναζήσω όλα όσα έζησα με ισορροπία και μια διάθεση καλοκαιρινή, ανανεωτική και χαλαρή. Και τώρα είναι αλλιώς, τώρα ξέρω πώς να σταθώ, ξέρω τι να περιμένω, ξέρω τι να κάνω. Κρατώ τις όμορφες στιγμές μας και προχωράω στην όμορφη αυτή αστρική διαδρομή που γεμίζει τη ζωή μας με πυροτεχνήματα, αστερόσκονη και μας στέλνει σε μια θάλασσα να κολυμπήσουμε μαζί σε κρυστάλλινα νερά.
Είναι όμορφη αυτή η διαδρομή. Την επιλέγω και ξέρω ότι μόνο μαζί σου τα καλύτερα έχει να μου δώσει. Και τώρα μπορώ μέσα από αυτές τις λέξεις να σου πω πόσο πολύ σ’ ευχαριστώ που επέλεξες να έρθεις να με βρεις εκείνο το Σάββατο. Σ’ ευχαριστώ γιατί επέλεξες να είσαι μέρος της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ που με δέχτηκες στη ζωή σου.
σχόλια