Κάθε πρωί σκαρώναμε μαζί με το Μηνά ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα

Ένας αέρας δυνατός περνάει από τα μαλλιά μου.
Ενοχλητικός, αλλά παράλληλα τόσο ανακουφιστικός από την ζέστη που επικρατεί.
Το μέρος κάποιο άγνωστο σημείο του μυαλού μου.
Ο χρόνος ακόμα πιο δύσκολο να προσδιοριστεί.
Μάλλον κάπου μεταξύ του παρελθόντος που θυμάμαι,
του μέλλοντος που θα ήθελα να ζήσω
και του παρόντος που χάνω.
Και κάπου εκεί τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα παράδρομο της εθνικής προσπαθώντας να ξεφύγω.
Να ξεφύγω από τόνους χαρτιά,
συναντήσεις
και σκέψεις.
Προορισμός άγνωστος.
Δεν πειράζει όμως κάτι θα σκεφτώ.
Τρέχω.
Προσπαθώ να χαθώ.
O δρόμος χωμάτινος και έτσι αφήνω πίσω μου ένα σύννεφο σκόνης.
Μάλλον είναι ένας τρόπος για να καλύψω τα ίχνη μου μέσα στο μυαλό μου.
Αριστερά και δεξιά καλαμιές.
Τις ταλαιπωρεί ο αέρας
Ανάμεσα τους τρεμοπαίζει ένα φως.
Κατευθύνομαι προς τα εκεί.
Όσο πλησιάζω βλέπω τη θάλασσα και την πανσέληνο ξαπλωμένη πάνω της.
Το τοπίο είναι μαγικό.
Επιτελούς κάτι μου πήρε το μυαλό.
Είμαι έξω από ένα μαγαζί.
Μια πεσμένη ταμπέλα μπροστά σε ένα διάδρομο.
Η είσοδος είναι στο βάθος.
Σκοτάδι
και έτσι απλά ακολουθώ τη μουσική.
Νομίζω είναι vaya con dios άλλα δεν είμαι σίγουρος.
Προχωράω.
Το τραγούδι δυναμώνει και ήδη αισθάνομαι το κορμί μου να χαλαρώνει.
Νιώθω ότι μπαίνω σε ένα κάστρο οπού τίποτα από αυτά που φοβάμαι δεν μπορεί να με πλησιάσει.
Έχω φτάσει στην παραλία.
Τρεις ψηλοί φοίνικες λικνίζονται από τον αέρα στο ρυθμό τις μουσικής
Στα δεξιά μου ένα bar με μια πίστα μπροστά του
και γύρω λίγα τραπεζάκια με ακόμα λιγότερο κόσμο σε αυτά.
Αρχίζω να περπατάω ανάμεσα τους.
Νιώθω βλέμματα να μου γδέρνουν την πλάτη.
Κάθομαι και κάνω νόημα στο σερβιτόρο.
Σαν να με ήξερε από παλιά μου έφερε ποτό .
Ήπια το πρώτο μονορούφι και πριν προλάβω να σηκώσω το χέρι ήρθε και δεύτερο.
Είναι υπέροχη η αίσθηση του αλκοόλ να κυλάει μέσα σου και το μούδιασμα που προκαλεί.
Το μυαλό έχει σταματήσει.
Επιτέλους κατάφερα να το εξισώσω με το χρόνο.
Είμαι εδώ.
Είμαι στο bar και πίνω.
Μια κοπέλα σηκώνετε και χορεύει.
Χορεύει μόνη της.
Χορεύει αισθησιακά.
Την κοιτάω, με χαλαρώνει ξεφεύγω μαζί της.
Είναι τόσο ωραίο να μπορείς να απολαύσεις τη στιγμή.
Δεν διαρκεί πολύ.
Αρχίζω να ταξιδεύω.
Εγώ μαζί της να χορεύω, να την χαϊδεύω , να την φιλάω.
Την επόμενη στιγμή που κοίταξα το ρολόι είχαν περάσει 45 λεπτά.
Είμαι ακόμα εκεί , χαμένος στο κόσμο μου.
Έχω μουδιάσει αρκετά
Ώρα να γυρίσω σπίτι.
Πληρώνω και περπατάω προς την έξοδο.
Μπαίνω στο αμάξι.
Φεύγω.
Δεν τρέχω.
Δεν θέλω να ξεφύγω από κάτι πλέον.
Είμαι εδώ που θέλω και είμαι καλά.
Πριν το καταλάβω είμαι σπίτι.
Ξεκλειδώνω και ανεβαίνω τα σκαλιά.
Πέφτω στον καναπέ,
Δεν υπάρχει λόγος να πάω στο κρεβάτι αφού σε λιγότερο από πέντε ώρες θα σηκωθώ.
Ο ύπνος με παίρνει αμέσως και βυθίζομαι.
Ξαφνικα βρίσκομαι αλλού.
Ενα γραφείο , ένας υπολογιστής , χαρτιά.
Ζέστη.
Κόσμος γύρω μου κάθεται σε γραφεία.
Ένας επαναλαμβανόμενος ήχος με ενοχλεί.
Μια κοπέλα με πλησιάζει.
Δεν καταλαβαίνω τι λέει.
Τρομάζω.
Σηκώνομαι πάνω και αρχίζω να τρέχω.
το μόνο που θέλω είναι να φύγω.
Τρέχω.
Ανάμεσα από γραφεία και στενούς διαδρόμους.
Στο βάθος βλέπω μια έξοδο.
Τρέχω προς τα εκεί.
Βγαίνω έξω από το κτίριο.
Μια πλατεία.
Ένα παγκάκι μπροστά μου μοιάζει με Όαση.
Κάθομαι.
Περνάει λίγη ώρα και αρχίζω να ανασαίνω.
Χαζεύω τα δέντρα,
τους ανθρώπους που περνάνε από μπροστά μου.
Ένας αέρας δυνατός περνάει από τα μαλλιά μου.
Ενοχλητικός αλλά παράλληλα τόσο ανακουφιστικός από την ζέστη που επικρατεί.