Δευτέρα. Μέρα αποκρουστική, το λένε όλοι.
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου παίρνω τη μεγάλη την απόφαση. Ας ξυπνήσω, με πίεζε και η «φύση» δε μ έπαιρνε άλλο πως το λένε;
Βαριά τα βήματα οδηγούν στο room... ωχ ο καθρέφτης!
-ωραία φάτσα..
-γιατί η δικιά σου είναι καλύτερη;
-αυτή φοράς, αυτή σου δείχνω. Η ίδια κατσούφα, μίζερη θλιμμένη φάτσα ΚΑΘΕ μέρα..
-αυτή έχω, άμα σ αρέσει
-εσένα σ' αρέσει;
-κουβέντα θ ανοίξουμε τώρα;
Η ίδια συζήτηση, η ίδια φάτσα, το ίδιο βλέμμα κάθε πρωί! Ο καφές και το τσιγάρο παροδική απόλαυση έως ότου βουτήξω συνειδητά στην απόγνωση. Ρούχα, κράνος, κλειδιά, τσάντα και έξω.
Η πάλη ξεκινάει ΠΑΛΙ. Παλεύω να κατεβάσω το δίτροχο με κλείσανε ΠΑΛΙ, παλεύω ΠΑΛΙ στους δρόμους στα φανάρια, παλεύω με το χρόνο να μην αργήσω ΠΑΛΙ. Το κατοχυρωμένο 8ωρο ξεκινά και αναμένω εντολάς. Ψόφιες καλημέρες, συναδελφικά μαχαιρώματα και κόσμος που δε γουστάρω και δεν με γουστάρει να βουίζει μέσα στ αυτιά μου σα μελίσσι.
Δε θέλω να είμαι εδώ, δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι μου, δεν είναι ο αέρας που γουστάρω να αναπνέω δεν, δεν, δεν είναι αυτή η ζωή μου. Τα πάντα ξεκαθάρισαν. Οπλίστηκα με αυτοπεποίθηση και περίσσια γενναιότητα. Στάθηκα στο κέντρο του Άδη, έκλεισα τα μάτια και πάνω στο ΡΕ ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΘΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΜΟΥ ΒΑΡΑΤΕ ΕΣΕΙΣ... έρχεται η σιχαμένη φωνή της λογικής και φωνάζει ακόμα ποιο δυνατά:
ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ; ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ; ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ; ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ; ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ, ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ, ΣΥΜΜΑΖΕΨΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΖΟΡΙΚΑ...
Τα πάντα θαμπώνουν, όλα περιπλέκονται, τα φτερά κόβονται από τη ρίζα και ξανά κάθομαι.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι στο θολωμένο μου μυαλό (α ρε Στέλιο) επιβεβαιώνω τη σκέψη μου... Ρε τι πήγα να κάνω;
Ευτυχώς όμως έχω συνοδοιπόρο και συναγωνιστή. Το κορίτσι μου. Τη γυναίκα μου.
Τα ίδια πιστεύει. Περνάει ακόμα πιο δύσκολα από μένα. Αλλά δεν το δείχνει. Θέλει να μου δίνει δύναμη, να με κρατάει στις επάλξεις. Είναι πάντα εκεί για ν' ακούσει να δεχτεί και να προσφέρει γέλιο, συμπόνια και έρωτα στη ασχημόφατσα του πρωινού καθρέφτη.
Θα τη δω το απόγευμα ευτυχώς. Δεν τη παλεύω αλλιώς .Άλλοι παίρνουν χάπια, άλλοι πρέζα, άλλοι τα βουνά, εγώ προτιμώ απλά να της μιλήσω. Δε μου λύνει τα προβλήματα. Μ' ακούει και πριν λυγίσω ξέρει πώς να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Μεγάλο, πολύ μεγάλο πράγμα.
Πριν με χαρακτηρίσεις φλώρο ή ευαίσθητο ζήστο και μετά έλα πες μου.
Κατ' αρχάς μόνο και μόνο να βρεις έναν άνθρωπο να σε καταλαβαίνει είναι από μόνο του δύσκολο, οπότε ας κόψουμε τις μαλακίες περί ρομαντισμού και ευαισθησίας. Κανείς δε γεννήθηκε ΡΑΜΠΟ. Αλλα και να γεννήθηκε θα πεθάνει σα Silvester...
Κάθε μέρα ζω την αντίφαση. Απογοήτευση και συμπαράσταση. Καθρέφτης και αγάπη.
Φτάνει όμως η στιγμή που μένω μόνος αντιμέτωπος με εμένα. Και είναι άβολα πολύ άβολα.
Δε ξέρω μέσα σε όλα αυτά, εγώ που είμαι; Πού συμμετέχω και τι ορίζω;
Και είναι επιεικώς τραγικό να διαπιστώνεις ότι ενώ θέλεις, δε μπορείς.
Ποιός δε σ' αφήνει; Γιατί; Με ποιο δικαίωμα στη τελική και άλλα χιλιάδες ερωτήματα που μένουν αναπάντητα και με σκοτώνουν μέρα με τη μέρα...
Και η ίδια φάτσα παραμένει. Κάθε πρωί επιμένει στο ίδιο μοτίβο. Βαριά,ασήκωτη και κουρασμένη μόλις στα 28 της. Να αναρωτιεται τα γιατί και τα πως.
Γιατί να είμαι έτσι: Πως θα ξεφύγω από τον εφιάλτη;
Στις 12 επαναστάτης, στις 12 και 1 υποτακτικός. Κουραστικό και μόνο που το σκέφτεται κάποιος. Να είσαι διπλός πράκτορας στη ζωή; Άσε ρε ψυχοφθόρο. Πολύ ψυχοφθόρο...
Που θα πάει ρε πούστη θα ρθει η ώρα θα ρθει η στιγμή. Και το λεπτό θα γίνει ώρα, και η ώρα θα γίνει μέρα και η μέρα μια ζωή.
Που θα ξέρω και το πώς και το γιατί. Και το αχ βγαίνει από ανακούφιση και όχι από πόνο.
Αλλά ως τότε θα κλείνω το μάτι στην ασχημόφατσα και θα της λέω καλημέρα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα...
(Το δανείστηκα και το άλλαξα από τους Active. Μη με πουν KAI κλέφτη)
σχόλια