Θέλω να πω, fuck τι θέλω να πω, μακάρι να ήξερα τι θέλω να πω και να γράψω. Εκείνο το ταλέντο αγνοείται. Λοιπόν, πάμε από την αρχή! Μάλλον παραμεγαλώσαμε. Αυτό είναι καλό από τη μία γιατί έχουμε πια καταλάβει το παιχνίδι, πως παίζεται, ποιος βάζει τους κανόνες και πως κάποιος μένει έξω από αυτούς. Από την άλλη είναι κακό γιατί απλά μεγαλώσαμε αλλά το μετράμε εις διπλούν και δεν λέει.
Την έχω δει λιγάκι αλλιώς τις τελευταίες ημέρες. Ξαφνικά θυμήθηκα πως αν είναι τελικά να περάσουμε μια ζωή γεμάτη μιζέρια και αναθέματα, δεν υπάρχει λόγος να την περάσουμε. Το θέμα είναι –το πρώτο επιθυμητό- να χαμογελάει κανείς. Με νόημα φυσικά όχι τεχνητά. Να είναι στάση αυτό απέναντι στα πράγματα και να βγαίνει τόσο αβίαστα όσο ο ήλιος τα πρωινά του Αυγούστου, τα καυτά.
Τρέχει καιρός πίσω που με τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, με αυτά που ήρθαν και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν τα βιώσαμε ως κεραυνό εν αιθρία γιατί πολύ απλά τα γνωρίζαμε, ομολογώ, πως δεν θα το έλεγε και ζωή κανείς αυτό που περνούσε. Οι γραμμές αυτές να σημειώσω δε, είναι προσωπική έκφραση και όποιος τις διαβάζει ίσως τις κάνει δικές τους για 2 λεπτά και μετά τέλος. Αλλά φαντάζομαι πως δεν είναι μόνο ο γράφων που σκέφτεται έτσι, μπορεί κάτι να μείνει για ακόμη δύο λεπτά.
Δεν είναι αρκετή η αγανάκτηση, δεν θα είναι ποτέ αρκετό η ανάγνωση μιας εφημερίδας ή ενός μπλογκ, ενός άρθρου, ενός βιβλίου, ενός σχολίου στο facebook, μιας συναυλίας, ενός hangover, μιας ακόμη σεξουαλικής επαφής, μιας ακόμη απεργίας, μιας 28ης Οκτωβρίου, ενός Νικηταρά, μιας ιστορίας, ένα βράδυ στα μπουζούκια, λίγο φλερτ πριν να βγάλουμε τα μάτια μας, λίγη αφραγκία ακόμη, ένα κουτσούρεμα μισθού, ανεργία, ένα πιάτο παστίτσιο στο οικογενειακό μας τραπέζι, λίγο ύπνος, μια μάχη απέναντι στον φασισμό, μια προσπάθεια να βοηθήσεις όσους σε χρειάζονται, μια βόλτα με τη μηχανή, το μπάνιο στη θάλασσα ή στο ποτάμι, το σχολείο, η κοπάνα, οι απουσίες, οι αυτοκτονίες...
Τίποτα δεν είναι αρκετό. Δεν φτάνει αν έχεις αποφασίσει πως απέναντι στον τοίχο παραμένεις αδύναμος και βουβός. Στο λέω εγώ, είμαι αγωνιστής παλιός. Είμαι ένα μηδέν χωρίς χαμόγελο. Θα πεθάνω και θα χορεύουν τσιφτετέλι οι μύγες από πάνω μου και θα ψοφάνε στα γέλια «Θεέ μου, πιο μίζερος πεθαίνεις» θα λένε και να τα πανηγύρια. Γι' αυτό λοιπόν, πάμε πάλι από την αρχή. Σου λέω ΟΧΙ!
Δεν σκοπεύω να κάνω το χατίρι σε καμία μύγα. Μην κάνουμε το χατίρι σε κανένα μυγάκι. Θα χαμογελάμε περισσότερο και αυτές θα κλαίνε άνεργες. Τέλος οι ψυχοπάθειες και οι βουτιές από τον Πέμπτο όροφο. Τι; Δεν υπάρχουν λεφτά και θα μας πάρουν τα σπίτια; Ωραία, πριν τους τα πάρουμε πίσω τα σπίτια μας, γιατί μας ανήκουν, θα στήσουμε σκηνές και θα μένουμε όλοι μαζί. Κάθε βράδυ θα τραγουδάμε και πάλι από την αρχή. Μην ξανακούσω για βουτιές. Δεν θέλω να μάθω στο εξής πως κάποιος φίλος μου αρρώστησε από το άγχος και τρελάθηκε. Δεν γουστάρω να ακούω τέτοια λοιπόν. ΟΧΙ. Θα την παλέψουμε παρέα, εδώ, δεν θα πάμε πουθενά.
Με λένε Στάθη και είμαι καλά. Είμαι πολύ καλά. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Έχω ακόμη μια δουλειά, είναι από τους τυχερούς που λαμβάνουν ακόμη μερικά δηνάρια. Είμαι τριάντα χρόνων και παραλίγο να τρελαθώ από την παλιοκατάσταση γνωρίζοντάς την από μέσα, για πάνω από 5 χρόνια σας ενημερώνω για αυτήν, όχι άλλο. Την χάλασα τη ζωή μου και την χτίζω από την αρχή. Ο λόγος – η μιζέρια. Έχασα ανθρώπους που ήθελα να έχω δίπλα μου συνέχεια. Έπεσα σε λάθη, πάλεψα με λάθος τρόπο την αδικία, μπούχτισα, όλο ταξίδευα γιατί δεν είχα σπιθαμή για σπιθαμή να σταθώ και να'μαι! Πάλι εδώ ζωντανός. Θα χαμογελάω διάολε. Θα χαμογελάω. Αυτό να κάνεις κι εσύ σε παρακαλώ. Να δεις μετά τι ωραία που θα τα καταφέρουμε. Γλέντια και χαρές αδερφέ μου να δεις μετά.
Ξημερώνει ακόμη μια μεγάλη επέτειος. Δεν μου άρεσει η έκφραση και οι εθνικές παραφροσύνες «όχι» και σημαίες δήθεν στα μπαλκόνια. Όμως, είναι η 30η τέτοια που ζω. Είναι μάλιστα η πρώτη που θα καταλάβω και το νόημα. Οι άνθρωποι, εκείνοι οι άσημοι τελείως στρατιώτες που άφησαν ψυχή και σώμα σε κάτι χιονισμένες βουνοκορφές, αλλά και όσοι τους ακολούθησαν έπειτα σε κατοχή, ολοκαύτωμα , στις μάχες κατά του φασισμού σε κάθε του μορφή, έρχονται τις νύχτες στα όνειρά μου και φωνάζουν.
Χαμογέλα ρεεεεεεεε! Χαμογέλα να τους νικήσουμε!
σχόλια