Ο Εμίλ Σιοράν έλεγε ότι, αν έχοντας ζήσει κανείς μέχρι τα 30, δεν παρεκκλίνει προς μια μορφή εξτρεμισμού, είναι άγιος ή πτώμα και αξίζει το θαυμασμό ή την αποδοκιμασία μας. Οι πιθανές αιτίες της παρέκκλισης πολλές: ένας θάνατος, μια ισχυρή ματαίωση, μια μηχανιστική αποκτηνωτική εργασία, ενώ η μορφή του "εξτρεμισμού" σήμερα είναι μελαγχολική, μαχόμενα απαισιόδοξη, ριζικά κριτική και κυρίως ατομική αλλά όχι ατομικιστική. Η στιγμή της αφύπνισης βιώνεται ως αποκάλυψη, όλα τα "γιατί" μπαίνουν σε σειρά και ξαφνικά είσαι ολομέτωπος με το Παράλογο. Η αντίληψη βαθαίνει και οι προεκτάσεις στο εξής δεν προϋποθέτουν γνώση. Σωστό είναι το όμορφο.
Ο Κοντοπίδης είναι επιφανειακός (εκ πρώτης) αλλά από βάθος κι αυτό είναι κατάκτηση για όποιον σιχάθηκε κάθε είδους δασκαλισμό. Αποφεύγει τις πολιτικές αναφορές και ζητάει συγγνώμη όταν χρειαστεί να το κάνει! Δεν είναι όμως απολιτίκ αλά Ποτάμι, αλλά βαθιά πολιτικός, δηλαδή αντι-πολιτικός.
Στο πλαίσιο αυτό εντοπίζω τον Κοντοπίδη. Τριαντάρης από το Περιστέρι, δεν σπούδασε από επιλογή (1), δούλευε σεκιουριτάς και μπουφετζής και μάλλον έχει χάσει κάποιον πολύ κοντινό του. Πρόσωπο εκφραστικό σ' ένα σώμα λίγο παρατημένο - ίσως έμπρακτη αντίσταση στη μόδα των γυμναστηρίων, που όμως χορεύει πολύ καλά (2). Στα βιντεάκια του συναντάμε από ψώνια της σόου-μπιζ, τραγουδιστές της πλάκας, ψευτοέντεχνους, δήθεν ξερόλες σαν το Μπογδάνο, σκατόβλαχους μπάτσους, κιτς γκόμενες και επιχειρηματίες, μέχρι εμβληματικές μορφές της πολιτικής και της τέχνης. Σ' όλα τα βίντεο, η προσέγγιση είναι παιγνιώδης και σαρκαστική (3), με κοινή διαπεραστική γραμμή ένα "δεν πείθομαι", "δεν μου φαίνεσαι ειλικρινής", χωρίς όμως να ηθικολογεί. Ξηλώνει αλλά δεν αντικαθιστά. Η σκηνοθεσία απλούστατη και η χρήση των εφέ μετρημένη, αλλά ο εσωτερικός ρυθμός του γνήσιου κωμικού που διαθέτει σε παρασύρει στην διασκεδαστική αφήγηση. Οι χρόνοι των βίντεο είναι ακανόνιστοι και οι "κοιλιές" επιτρέπονται σαν να σου λέει: "Γιατί βιάζεσαι; Άραξε, να τα πούμε εδώ με τον Γιάννη και τον Μάρκο(τον σκύλο του)!", σε αντίθεση με τα καλομονταρισμένα φαστ-φουντ αστειάκια.
Ο Κοντοπίδης είναι επιφανειακός (εκ πρώτης) αλλά από βάθος κι αυτό είναι κατάκτηση για όποιον σιχάθηκε κάθε είδους δασκαλισμό. Αποφεύγει τις πολιτικές αναφορές και ζητάει συγγνώμη όταν χρειαστεί να το κάνει! Δεν είναι όμως απολιτίκ αλά Ποτάμι, αλλά βαθιά πολιτικός, δηλαδή αντι-πολιτικός. Αναρωτιέται σε μια συνέντευξή του: "γιατί να φύγεις και να χάσεις την ιδιότητα του πολίτη που προσπαθεί στον τόπο του, για να πας αλλού απλώς να βγάλεις λεφτά;" Τον προτιμώ από κάτι αλαζονικά στεναχωρημένα "αερικά" - εγκλωβισμένα στην ναρκισσιστική τους αυτοενδοσκόπηση και από κάτι επαγγελματίες επαναστάτες που ευαγγελίζονται τον "ολοκληρωμένο άνθρωπο", αλλά μισούν τον διπλανό τους και οργανώνουν σταυροφορίες εναντίον του χιούμορ. Ο Κοντοπίδης βεβηλώνοντας αποκαθηλώνει, απο-ιεροποιεί, μειώνει τις τεχνητές αποστάσεις από τα "πρότυπα" και δείχνει τον δρόμο στον απλό άνθρωπο για τη "σιγανή και ταπεινή" εξέγερση.
1."ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει αυτό που πάντα ονειρευόταν. Διοίκηση επιχειρήσεων!", "Κρεμμύδι να βάλω;" τον ρωτάει στο τέλος ο φίλος του με τις σπουδές στη Ρομποτική Τεχνητών Μελών. "Εσύ είσαι...μια απλή γιατρός"
2. "εγώ δεν κάνω τίποτα για να είμαι έτσι..απλώς έκοψα το βραδινό", "έχει πλάγιους κοιλιακούς και... δουλειά!"
3. ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι στο βίντεο με τον Θεοδωράκη: "Μίκη, τί καψούρα αυτό το Άσμα Ασμάτων ρε φίλε!" και ο διάλογος Γλέζου - Σάντα στην Ακρόπολη : "Μανώλη, σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι; -Τί; Μουνάκια και κοπανίδες στην παραλία;"
σχόλια