Επιστρέφοντας στο νησί που ένα χρόνο πριν γεννήθηκε ένας έρωτας, αναρωτιέσαι αν η δεύτερη επίσκεψη σε αυτό θα μπορούσε να είναι τόσο ξεχωριστή όσο και η πρώτη.
Αλλά τα 20 λεπτά στη λάντζα, η διαδρομή από το κοσμοπολίτικο, πλέον, Άνω Κουφονήσι προς το ήρεμο 'Κάτω', είναι αρκετή για να νιώσεις το σκίρτημα.
Εκεί που τα ρολόγια σταματούν και οι ήχοι της φύσης και της θάλασσας σε ακολουθούν σε όλα.
Δεν είναι ένα κλασσικό νησί το Κάτω Κουφονήσι.
Δεν πρόκειται ούτε για γραφικά σοκάκια, ούτε για εντυπωσιακές παραλίες.
Είναι ταπεινό το Κουφονήσι μου.
Δεν είναι απλά μια αίσθηση διακοπών και ανεμελιάς. Είναι το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας.
Είναι που ζεις το τώρα σου.
Είναι που συνηθίζεις να περπατάς ξυπόλητος χωρίς να σε πονάνε οι πέτρες.
Είναι που συμφιλιώνεσαι με τον ήλιο και δεν χρειάζεσαι τα γυαλιά.
Είναι που δεν χρειάζεσαι το φώς τη νύχτα γιατί σου αρκεί το φώς των αστεριών.
Είναι που σε νανουρίζει ο ήχος της θάλασσας.
Είναι που αγαπάς την αλμύρα στο σώμα σου.
Είναι που σου είναι αρκετά αυτά που έχεις εκεί.
Είναι εκεί που ανακτάς την ανθρωπιά που σου σκοτώνει η ρουτίνα.
Είναι που αδειάζεις και ξαναγεμίζεις διαρκώς.
Είναι που όλοι σου χαμογελάνε, όλοι μοιράζονται, όλοι νοιάζονται, σέβονται.
Που αγαπάς την ηρεμία στο βλέμμα των άλλων.
Μηχανικοί, σερβιτόροι, δάσκαλοι, γιατροί, λογιστές, μουσικοί, ηθοποιοί. Φοιτητές, οικογενειάρχες, ζευγάρια, φίλοι.
Όλοι μια παρέα. Ένα κοινό σημείο συνάντησης. Η μοναδική ταβέρνα.
Ένα νησί που έχει ένα μαγικό τρόπο να σε φέρνει κοντά με όλους.
Είναι που γίνεται σπίτι σου και οι γύρω σου οικογένειά σου.
Δεν είναι ούτε οι καλοκαιρινές διακοπές, ούτε η ξεκούραση, ούτε η πρόκληση του camping που σε τραβά σε αυτό.
Είναι που ζεις απλά.
Ζεις με χρώμα, γεύση, ήχους, μυρωδιές.
Ζεις ελεύθερα.
Ραντεβού του χρόνου λοιπόν.
σχόλια