Σε ένα σχετικά πρώιμο στάδιο της ύπαρξης μας στον κόσμο αυτό, κάποιος αναλαμβάνει να εισάγει στο λεξιλόγιο μας την έννοια της κριτικής.
Τις περισσότερες φορές δεν πρόκειται για κάποια διδακτικά ορμώμενη επεξήγηση του όρου, αλλά για την κατάφορη άσκηση της πάνω μας· έχοντας ή όχι μια καλή αφορμή.
Πρόκειται για μια πρακτική με θερμούς υποστηρικτές- θα έλεγε κανεις πως είναι όλοι εκείνοι οι νοήμονες που την αναγνωρίζουν σαν ένα αναγκαίο κακό στη διεκδίκηση της προόδου- αλλά και φανατικούς διώκτες.
Όσοι εναντιώνονται στην κριτική, είναι αυτοί που την είδαν να γίνεται τροφή στη σύντομη πορεία κάποιου κοντού μυαλού· και συνήθως να στρέφεται σαν καταπέλτης προς ανεξέλεγκτες κατευθύνσεις.
Όσοι εναντιώνονται στην κριτική, είναι αυτοί που την είδαν να γίνεται τροφή στη σύντομη πορεία κάποιου κοντού μυαλού· και συνήθως να στρέφεται σαν καταπέλτης προς ανεξέλεγκτες κατευθύνσεις.
Η κριτική δεν θα έπρεπε να καθοδηγείται από την αγάπη, τη συμπάθεια ή την ευγνωμοσύνη- κάτι το οποίο ούτως η άλλως δεν συμβαίνει.
Στον αντίποδα όμως, δεν θα έπρεπε να γίνεται μαριονέτα στα χέρια της ζήλειας, της κακιάς ή απλώς της ανικανότητας του κοντού μυαλού να καταλάβει· θα ήθελα εδώ να μπορώ να παρέμβω όπως προηγουμένως, λέγοντας πως ούτε αυτό συμβαίνει όμως μια γρήγορη μάτια γύρω μου με πείθει για το αντίθετο.
Η κριτική είναι το όπλο σε ότι αδυνατεί κάποιος να κατανοήσει, ακόμα και το εκάστοτε ακατανόητο δεν αποτελεί απειλή που να ζητά επίθεση.
Είναι γεγονός, βιαζόμαστε υπερβολικά να κρίνουμε ότι δεν ανήκει στη σφαίρα του κανονικού μας, η όποιον τόλμησε να εναντιωθεί σε αυτή, φανερά.
Αναζητούμε λόγους ώστε να δικαιολογήσουμε την άγνοια μας, είμαστε φτιαγμένοι για να αποδεχόμαστε μόνον το ηθικό, το τίμιο, το σωστό· και οπλισμένοι με κάθε δικαιοδοσία να τα ορίζουμε όλα αυτά.
Ζωγραφίζουμε αστεία τετράγωνα στο έδαφος λέγοντας πως αυτά είναι τα πρέπει και δεν επιδέχονται καμία αλλαγή, στεκόμαστε μέσα και χλευάζουμε ή εκφοβίζουμε τους απέξω. Επικαλούμαστε ανόητους κανόνες συμπεριφοράς ώστε να τονίσουμε το ποσό υπερέχουμε έναντι όλων αυτών που κάποια στιγμή στην ζωή τους επέλεξαν να μην τηρήσουν κάποιον από τους κανόνες αυτούς, για λόγους που φυσικά ουδέποτε τους ζητήσαμε να μας εξηγήσουν· καμία επεξήγηση δεν γίνεται αποδεκτή στα λαϊκά δικαστήρια που στήνουμε.
Γιατί τα στήνουμε; Επειδή είμαστε αυτοί που μας προόρισαν να είμαστε, άρτιοι στα πάντα- ποιός θα μας εμποδίσει από το να σηκώσουμε το δάκτυλο και να δείξουμε.
Δεν έχουμε παρεκκλίνει ποτέ, αλίμονο σε αυτούς που το έκαναν. Κανένας δεν αντιλαμβάνεται πραγματικά, πόσο σύντομη είναι η ευχαρίστηση που φτάνει μετά από την κριτική. Στην πραγματικότητα το κενό γιγαντώνεται.
Και αν μια ημέρα, μια δυνατή βροχή σβήσει τα τετράγωνα μας και μας απογυμνώσει, τότε ίσως αντιληφθούμε πόσο σύντομη ήταν η πορεία μας, ίσως επιλέξουμε εκείνη τη στιγμή να αντιμετωπίσουμε έστω και για μια φορά τα πάντα γύρω μας με καλοσύνη.
σχόλια