Γεια χαρά
Είμαι ο Ανδρέας, 29 ετών, ζω κι εργάζομαι την Αθήνα. Είμαι ένας από αυτούς που αποφάσισαν ή λόγω αντικειμενικών-οικογενειακών περιορισμών προτίμησαν να μην μεταναστεύσουν, αν και ευκαιρίες υπήρχαν.
Με σπουδές, μαζεμένα-στοιβαγμένα προσόντα και αρκετή όρεξη για δουλειά, κατόπιν μιας εξαντλητικής-ψυχολογικά-στρατιωτικής θητείας, ξεκίνησα στα μέσα του 2011 να αναζητώ την επαγγελματική μου Ιθάκη. Μάταια...
Έχοντας μια αρκετά δυνατή προϋπηρεσία, βραχύχρονη βέβαια, και πάνω που η κρίση εδραιώνονταν για καλά στην χώρα, πήρα άλλη μια σημαντική απόφαση: Μη βρίσκοντας δουλειά στο αντικείμενο που ξέρω, αγαπώ και καταλαβαίνω, άνοιξα τη δική μου ατομική επιχείρηση.
Το ελεύθερο επάγγελμα, όπως κάθε τι στη ζωή, έχει τα καλά του και τα κακά του. Στα καλά, θα πω απλά-κι όσοι έχουν τσαντίλες με το αφεντικό τους θα ταυτιστούν άμεσα-πως είσαι κύριος του εαυτού σου. Δουλεύεις τις ώρες που επιλέγεις εσύ να δουλέψεις, αφού έχεις εκ των προτέρων επιλέξει ή απορρίψει ένα πελάτη, δε θα σε μαλώσει κανείς αν ένα βράδυ ξενύχτισες στη δουλειά και το πρωί επέλεξες να κοιμηθείς μια ώρα παραπάνω, ορίζεις μόνο σου με το ποιον νταραβερίζεσαι επαγγελματικά ή όχι κι εν γένει είσαι ελεύθερος να προχωρήσεις σύμφωνα με το πόσο τυχερός και το πόσο καλά κάνεις τη δουλειά σου.
Στα κακά θα έβαζα τον εκβιασμό του ασφαλιστικού μας φορέα (ΟΑΕΕ) στις κακοπληρωμές που οδηγούν σε κακοεξηγήσεις και χρωστούμενα, σε μόνιμο άγχος, σε απώλεια της προσωπικής ζωής λόγω έλλειψης χρόνου, ειδικά τον πρώτο καιρό, σε ημέρες και περιόδους δύσκολες χωρίς καθαρό εισόδημα και σε βραδιές που κάθεσαι και κάνεις λογαριασμούς για να δεις που είσαι, που βρίσκεσαι, τι χρωστάς, σε ποιον, τι σου χρωστούν και πως θα βγει ο μήνας.
Υπάρχουν πρωινά, σε περίεργες περιόδους, που τρέμω τον ταχυδρόμο. Ένας γλυκύτατος κύριος πολλές φορές συνιστά για μένα φόβητρο, μην τύχει και μου χτυπήσει την πόρτα για να μου αφήσει ακόμη ένα λογαριασμό.
Πολλοί φίλοι μου, αλλά και γενικά ο κόσμος, έχει την εντύπωση πως εμείς οι αυτοαπασχολούμενοι είμαστε λεφτάδες και φοροφυγάδες. Η αλήθεια μου ποια είναι; Έγινα αυτοαπασχολούμενος για να μη μείνω άνεργος...
Μέσα στο καθημερινό άγχος, με πολλή πίεση για γρήγορο και σωστό αποτέλεσμα, με την απαίτηση του κάθε πελάτη που νομίζει πως επειδή σου δίνει 30-40 ευρώ, πρέπει να του κάνεις τούμπες και μέσα στην αναδουλειά μερικών περιόδων, έχω νιώσει απογοητευμένος, δέσμιος της δουλειάς και της πελατείας μου, περιορισμένος και ανήσυχος.
Υπάρχουν πρωινά που ξυπνώ με άγχος πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και το βράδυ κοιμάμαι στις 2-3 τα ξημερώματα και με δυσκολία. Υπάρχουν στιγμές που για να καλύψω ένα λογαριασμό, αναγκάζομαι και ζητώ δανεικά, ένα 50αρικο ή ένα 100άρικο από τη συνταξιούχο μητέρα μου... Και ντρέπομαι...
Μέσα σε όλο αυτό το άγχος, που υπάρχει ακόμη κι όταν οι δουλειές πάνε καλά, προσθέστε και τοchain smoking και την έλλειψη τακτικής σωματικής άσκησης.
Και δεν είμαι ούτε καν 30...
Την περασμένη βδομάδα, συνέβη κάτι που με άλλαξε σαν άνθρωπο μονομιάς... Μετά από μια έντονη μέρα, πήγα σε ένα πάρκο κοντά στη γειτονιά μου να κάνω λίγο jogging... Μετά από 2 γύρους χαμηλής έντασης τρέξιμο, σταμάτησα. Κι ένιωσα ένα σφίξιμο, λίγο πάνω από το στομάχι... Αυτό το αίσθημα άρχιζε σιγά σιγά να κατακλύζει όλο μου το στέρνο, το λαιμό και τελικά να μουδιάζει τα χέρια μου μέχρι τα ακροδάχτυλα...
Το όλο αίσθημα, έγινε ανυπόφορο όταν βρήκα τον εαυτό μου να ανασαίνει σαν ασθματικός και στο οπτικό μου πεδίο να έχει πέσει μαύρο... Συμπληρώστε και το βεβαρυμένο καρδιολογικό ιστορικό της οικογένειάς μου και φανταστείτε τι μπορεί να ένιωσα...
Κι όμως, δεν ένιωσα μόνο φόβο. Φοβήθηκα; Χέστηκα πάνω μου... Για δευτερόλεπτα όμως. Όλη την υπόλοιπη διάρκεια του γεγονότος αυτού σκεφτόμουνα το πόσα πράγματα θα άφηνα, αν εκείνη τη στιγμή χανόμουν. Σκεφτόμουν όλες τις χαρές τις ζωής που έχασα επειδή ήθελα να τελειώσω ένα project, επειδή ήθελα να πληρώσω ένα λογαριασμό τηλεφώνου, επειδή "έπρεπε" να κάνω κάτι...
Φυσικά, σκέφτηκα και όλα τα ανολοκλήρωτα φλερτ, όλα τα "Μ' αρέσεις και θέλω να πιούμε ένα καφέ παρέα" που δεν είπα, όλα τα "Άντε στο διάολο μπαστουνόβλακα" που επίσης δεν είπα, όλους τους ανθρώπους που θέλω γύρω μου και λόγω χρόνου και άλλων προτεραιοτήτων, άφησα να με ξεχάσουν.
Η διάγνωση τελικά ήταν ευμενής, επρόκειτο για ένα τυχαίο καρδιολογικό γεγονός το οποίο δε σημαίνει κάτι, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον. Στα Επείγοντα, ήμουν ο νεότερος μέσα στο θάλαμο...
Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται κλισέ. "Ζήσε τώρα γιατί αύριο δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει" κλπ. Κι εγώ, αν με διαβαζα, αυτό θα έλεγα. Ανόητο κλισέ. Άσε που, φύσει συνομωσιολόγος, θα έλεγα "Χμ, ωραίο κλισέ κείμενο, like trap, attention whore" κλπ.
Δεν είναι έτσι... Θέλω κάτι να μοιραστώ μαζί σας. Γιατί πήγα και γύρισα... Γιατί εξυπνάδα είναι να κάνεις ένα λάθος, να μαθαίνεις από αυτό και να μην το επαναλαμβάνεις. Σοφία όμως, είναι να μαθαίνεις και από τα λάθη των άλλων, χωρίς να κάνεις τα ίδια κι εσύ...
Δε θέλω να πεθάνω με απωθημένα. Κατάλαβα, με άσχημο τρόπο, πως το 90% των όσων έχω ζήσει και των όσων έχω κάνει καθημερινότητά μου ήταν και είναι πράγματα που είτε μου είναι άχρηστα, είτε με δηλητηριάζουν. Το καμπανάκι για μένα χτύπησε και με ξύπνησε και με έκανε να δω το πως ΤΙΠΟΤΑ σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή δεν είναι δεδομένο. Πως από τη μια στιγμή στην άλλη, όλο σου το είναι μπορεί να αλλάξει.
Εγώ ήμουν τυχερός, μέσα στην ατυχία μου, γιατί μπήκα και σε μια διαδικασία να με κοιτάξω μια φορά και μένα.
Μετά το γεγονός αυτό, αντιμετωπίζω τα πάντα και τους πάντες διαφορετικά. Έχω ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης, που πηγάζει από την κατανόηση του πόσο ευαίσθητη είναι η ζωή, του πόσο πολύ πρέπει να κοιτάζω τη μέρα κι όχι το μήνα ή το έτος, και του τι τελικώς έχει σημασία για μένα.
Και για μένα σημασία, δεν έχει ένα check in σε μοδάτη παραλία, πάνω σε ακριβή ξαπλώστρα κι ένα παγωμένο mojito. Για μένα σημασία έχει ο περίπατος και μόνο σε μια παραλία, με τον άνθρωπό μου, ένα τηλεφώνημα ενός καλού φίλου, ένα χαμόγελο, ένα παιχνίδι με ένα σκυλάκο, η ακρόαση καλής μουσικής και πολλά άλλα που τελικά, τα είχα, αλλά δεν τα λογάριαζα...
Ζήστε! Μην αναλώνεστε σε χαζομάρες και ηλίθιες σκέψεις. Ζήστε!
Πάντα χαρούμενοι.
σχόλια