Πρόσφατα έβγαλα το εξής ρητό: « Το καλοκαίρι, δεν είναι καιρός για στενοχώριες». Και το εννοούσα! Αλλά μετά σκέφτηκα... Πριν λίγες μέρες πέθανε ο μπαμπάς μιας από τις καλύτερες μου φίλες, και είναι καλοκαίρι! Η γιαγιά μου πέθανε τον Αύγουστο του 1999. Και ήταν καλοκαίρι. Καλοκαίρι ήταν όταν είχα κάνει μια μικρή εγχειρησούλα στο πόδι, καλοκαίρι όταν ήμουν τσακωμένη με τον μπαμπά μου για κάνα μήνα και για κάποιο σατανικό λόγο, όλες μου τις ερωτικές απογοητεύσεις τις έχω περάσει καλοκαίρι.
Και πάντα, αυτό που με πονούσε περισσότερο ήταν αυτό καθεαυτό το γεγονός.. Ότι ήταν καλοκαίρι. Κάθε χρόνο το καλοκαίρι ήταν η εποχή που περίμενα με την ίδια παιδική ανυπομονησία. Από τα χρόνια εκείνα που ο μπαμπάς μου κατέβαζε τα καλοκαιρινά από το πατάρι και ξανάβλεπα τα ωραία παιδικά μου ρουχαλάκια, μέχρι τα χρόνια που τελείωνα το τελευταίο γραπτό στις εξετάσεις του σχολείου, βγαίνοντας έξω με το "We are the champions" να παίζει μες στο κεφάλι μου. Και τώρα, στο τώρα..
Ίσως γιατί οι πρώτες μέρες της ζωής μου ήταν καλοκαιρινές..Ίσως γιατί ο ήλιος και η θάλασσα είναι στο DNA μου και επηρεάζουν την ψυχοσύνθεσή μου σε τρομακτικό βαθμό.. Απ΄ την άλλη, για κάποιο λόγο, όποιο τραγούδι έχει γραφτεί για το καλοκαίρι, γίνεται αυτόματα αγαπημένο μου. Δεν είναι μόνο η αίσθηση της ανεμελιάς και ξεγνοιασιάς που δίνει μια μέρα στην παραλία. Είναι γιατί αυτό ξέρω να απολαμβάνω καλύτερα. Να το ζω με όλες μου τις αισθήσεις. Και γι αυτό να μεγαλοποιώ ο,τι καλό ή κακό γίνεται.
Αν το δεις λίγο κυνικά βέβαια, τι είναι το καλοκαίρι; 90 μέρες του χρόνου (πάνω/κάτω), όπως όλες οι άλλες, με 24 ώρες και με 1002 πράγματα να συμβαίνουν. Απλά είναι πασπαλισμένες με λίγο ήλιο, αλάτι, άμμο και άρωμα καρύδας. Αυτό. Οπότε με αυτή τη λογική, γιατί να είναι όλα τέλεια; Πότε είναι, για να είναι και τώρα;
Επειδή όμως ξέρω ότι οι καλοκαιρινές μέρες και νύχτες είναι υπερεκτιμημένες και τις περιμένεις με μεγάλες προσδοκίες, ένα θα σου πω. Βρες το δικό σου καλοκαίρι στα πράγματα που σε βοηθάνε να το βρεις.. σε ένα εισιτήριο πλοίου που σε πάει στο αγαπημένο σου νησί, στον παγωμένο καφέ που θα πιεις κάτω από τον ανεμιστήρα που πετάει νερό, στο κέντρο της Αθήνας.. στο τελευταίο τεκιλάκι που θα σε στείλει πάνω (ή και κάτω) από το μπαρ.. στην ανατολή του ήλιου που θα δεις τρώγοντας πίτσα με τους κολλητούς σου μετά από ξενύχτι.. στην πλαστική πισίνα που έβαλες στο μπαλκόνι και τέλος.. στη ψιλή-τσιρηχτή φωνή που έχεις, κάθε φορά που βρέχεσαι λίγο από την κρύα θάλασσα μια μέρα με 39 βαθμούς..
Αυτό αποφάσισα από φέτος.. Όχι να γίνω αναίσθητη.. Να κλείσω τα μάτια μου και τα αυτιά μου σε ο,τι πάει να ταράξει αυτές τις μέρες και να του δώσω αναβολή μέχρι τις 24 Σεπτέμβρη. Θα έχω 9 μήνες να το αντιμετωπίσω, να το σκεφτώ και να το ξεπεράσω.. Όχι τώρα.. όχι αυτή τη στιγμή.. Ζω τον καλοκαιρινό μου μύθο.. στην Ελλάδα.. και ειλικρινά, τίποτα άσχημο δεν έχει θέση αυτές τις μέρες..
Αφιερωμένο στη φίλη μου που φωνάζω καρδουλίνα..κι έχω δίκιο!
σχόλια