Με μάθανε να θέλω αυτά που δε θέλω**

Εγώ θέλω, εσύ θέλεις, όλοι θέλουμε. Αλλά τι;

Γεννιόμαστε και ριζώνουμε σε μία κοινωνία που μας καταπνίγει με τις επιθυμίες της. Παλεύει να κάνει τη δική της ματαιοδοξία, δικό μας αυτοσκοπό. Διανύουμε καθημερινότητες σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια εναρμονισμένα στην ώρα του θέλω των άλλων. Ακούμε τους πόθους των άλλων και τις δικές τους συνταγές για την ευτυχία. Κανείς όμως δεν μπορεί να γράψει την ιστορία μας με ομορφότερα γράμματα από τα δικά μας. Η δικιά μας αγάπη για τη ζωή την ίδια πρέπει να μας καθοδηγήσει. Θέλουμε ό,τι θέλουμε. Με τη δική μας υπογραφή σφραγίζεται το συμβόλαιο της ευδαιμονίας μας. Η ικανοποίηση είναι προσωπική υπόθεση κι αφορά καθέναν εαυτό. Υποδυόμαστε την ευτυχία κομμένη και ραμμένη σε κουστούμια όσων αποφάσισαν για μας τι θα πει χαμόγελο, χαρά, ευτυχία .Το πρόσωπο εκείνο που μασκαρεύουμε και καλομπογιατίζουμε για να παίξει ρόλους πλαστούς και άκαιρους σε ένα κακογραμμένο έργο, αυτό το πρόσωπο κραυγάζει την αλήθεια. Αυτή η φωνή πασχίζει να ακουστεί και μας συνταράξει. Είναι η λαλιά την επιθυμίας που κρύψαμε στα υπόγεια της ψυχής μας, γιατί μας είπαν-μας έπεισαν- πως είναι μια σειρήνα. Κι ακούμε τους άλλους, τους εκείνους τους τάχα σοφούς και κοπιάζουμε για να χτίσουμε το δικό τους παλάτι. Ποντάρουμε τη ζωή μας για την ευχαρίστηση την αιθέρια, την ανύπαρκτη, την ανούσια, πασχίζουμε να καταφέρουμε, να φτάσουμε εκεί και όλα αυτά «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη». Ποιος φταίει όμως αν όχι εμείς; Κάθισε λίγο κι αγνάντεψε και σκέψου:

Είναι το όνειρο που κυνηγάς δικό σου ή μήπως στο πούλησαν κι αυτό;