Τρίτη Άνοιξη χωρίς εσένα.
Είδες; Η απώλειά σου έγινε ορόσημο στη ζωή μου.
Χρονικό. Και όχι μόνο.
Κάθε στιγμή, πλέον, προσδιορίζεται με το αν ήσουν ή όχι.
Τώρα που δεν είσαι, είσαι ακόμα περισσότερο.
Μετά από εσένα,
οδηγώ ακόμα το αυτοκίνητό σου.
Με την ίδια χαλασμένη κεραία.
Ναι. Την άφησα όπως ήταν.
"Πιάνει" τέλεια τις αναμνήσεις από το "μαζί" μας.
Μετά από εσένα,
το κλουβί του πουλιού δεν είναι πια στο παράθυρό μας.
"Άδειασε" κι αυτό από ζωή, πριν μερικούς μήνες.
Τώρα, λογικά, πετάτε κάπου μαζί.
Λείπει κι αυτό.
Λύπη όλα.
Μετά από εσένα,
περνώ ακόμα έξω από το καφενείο που σύχναζες.
Νομίζω πως θα σε δω, στο γωνιακό τραπεζάκι,
να κρατάς και να παίζεις με τα κλειδιά σου.
Μερικές φορές νομίζω ότι ακόμα τα ακούω.
Το πιστεύεις;
"Κλείδωσαν" το μυαλό μου σε αυτή τη σκέψη.
Μετά από εσένα,
ένας φίλος σου μου έδωσε μια φωτογραφία σου.
Τραβηγμένη εν αγνοία σου.
Περιμένεις στην ουρά, να ανοίξει η τράπεζα.
Και το κεφάλι σου είναι σχεδόν στραμμένο προς την κάμερα.
Λίγο ακόμα να γύριζες και θα κοιταζόμασταν ξανά.
Μετά από εσένα,
η μανταρινιά μας ξεράθηκε και την κόψαμε.
Την αγαπούσες κι αυτή.
Έμπαινες μέσα στη φυλλωσιά της,
να μου κόψεις μανταρίνια
κι ήταν σαν να σ' αγκάλιαζε.
Σε στόλιζε με το άρωμά της...
Μπαμπά;
Μετά από εσένα δεν ξαναείπα "μπαμπά".
Φωναχτά δηλαδή.
Γιατί μέσα μου σε έχω φωνάξει χιλιάδες φορές μέχρι τώρα.
Ξέρεις πότε...
Κυρίως, όταν σκοτεινιάζει.
Όχι τόσο έξω, όσο μέσα μου.
Υ.Γ.
Και ξέρεις τι;
Μετά από εσένα, εξακολουθώ να σε λατρεύω όπως πριν.
Να έρχεσαι, να σε βλέπω.
Εκείνο το "όσο αγαπάω εσένα, δεν αγαπάω κανένα" ηχεί στον μυαλό μου,
σαν προσευχή.
Σ' αγαπώ. Πολύ. Και για πάντα.
