Το πνεύμα μου δεν μπορεί να ηρεμήσει. Δεν ξέρω τι το κρατάει. Όλα όσα δοκιμάζω κρατούν λίγο. Και φοβάμαι μην τα καταστρέψω και αυτά μες στην ζάλη μου. Δεν ξέρω τι είναι. Πρέπει να κοιμηθώ, να ηρεμήσω, αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος.
Δεν θα 'πρεπε να συμβαίνει αυτό. Δεν έχω κάτι να με απασχολεί ή να με βαραίνει. Αλλά η καρδιά μου είναι ανήσυχη. Περίμενα εννιά μήνες να ησυχάσω από το σχολείο και τα ιδιαίτερα, από το βάρος του εαυτού μου. Έγραψα τις πανελλήνιες και έχω περάσει άνετα στη σχολή που επέλεξα. Όλα είναι τακτοποιημένα. Και τα πέρασα όλ' αυτά με μικρά και συγκρατημένα ξεσπάσματα άγχους, φρενήρεις στιγμές με τη μουσική τέρμα και τ' αυτιά μου να πονάνε (δεν έχω χρησιμοποιήσει ξανά ακουστικά από το Μάϊο) και ανηλεείς μέρες να περνάνε και 'γω να μην έχω μάθει ακόμα απ' έξω όλη την ιστορία.
Ήθελα να γράψω νωρίτερα ένα κείμενο για τις πανελλήνιες αλλά δεν μπορούσα να συγκρατήσω την οργή μου και φοβόμουν ότι θα επηρέαζα τους άλλους αρνητικά, ίσως γιατί εγώ επηρεάζομαι εύκολα. Και τελικά δεν μπορώ να γλιτώσω από αυτήν την ανάγκη, καθώς αναφέρομαι σε αυτές πάλι. Η σχολή μου δεν είναι πολύ υψηλή και με διάβασμα 12 χρόνων και καλή προετοιμασία κατάφερα να περάσω χωρίς να τα παίξω. Ήρθε επιτέλους η στιγμή λοιπόν να μετακομίσω και να ζήσω αλλιώς.
Και μιας που πιαστήκαμε με τις εξετάσεις, θέλω να σας πω πόσο χαίρομαι που δεν άκουσα τις προτροπές των άλλων, των όποιων άλλων, καθηγητών, συγγενών, φίλων, και δεν έβαλα πρώτο ούτε φιλολογία, ούτε νομική, ούτε ψυχολογία. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, φυσικά και αυτές οι σχολές δεν έχουν τίποτα το μεμπτό (άλλωστε καμία δεν έχει) και τις βρίσκω ενδιαφέρουσες, ούτε οι συμβουλές του περίγυρου σου δεν είναι αξιοκατάκριτες αν ΔΕΝ έχεις αποφασίσει ακόμα και αν δεν έχεις ιδέα του τι σου αρέσει. Αλλά αν ξέρεις, και με την όποια φυσιολογική αμφιβολία ή επιπολαιότητα ή ενθουσιασμό της νεότητάς σου έχεις σκεφτεί "Ναι, αυτό γοητεύει την ψυχή μου" ή "Δεν μου αρέσει κάτι ΠΑΡΑΠΑΝΩ από αυτό" ή "Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω αυτό το επάγγελμα και όχι αυτό", τότε ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ.
Και θα κλείσω αυτό το κείμενο που για αλλού το πήγαινα και αλλού μου βγήκε, με την έκφραση της αμηχανίας και της ευθύνης που νιώθω ασχολούμενη με ένα τόσο λεπτό κι ευαίσθητο ζήτημα. Τουλάχιστον απ' ότι φαίνεται το μόνο που χρειαζόμουν για να ησυχάσω ήταν να γράψω.
σχόλια