Με μια κιμωλία σχηματίζεται ένας κύκλος. Μέσα του, μία "χώρα" αναμένεται να διεκδικηθεί από ένα κράτος και την κοινωνία του. Ποιος άραγε είναι εκείνος που θα κερδίσει;
Αλήθεια, ποιος πρέπει να κερδίσει;
Το κράτος δεν είναι παρά η "βιολογική μητέρα" (συσχετίζοντάς το με το έργο του Μπρεχτ) της χώρας. Είναι εκείνο που στους κόλπους του δημιουργεί και στήνει αυτή η χώρα. Της δίνει το όνομα Ελλάδα, η εξουσία του όμως το καταδικάζει να "χαθεί" μέσα στη διαφθορά, τις καταχρήσεις και τα σκάνδαλα, αφήνοντας τη "νεογνή" Ελλάδα στην "νταντά" της, την κοινωνία.
Η κοινωνία, παρότι φτωχή από εξουσία και χρήματα, μεγαλώνει τη χώρα. Την επιμορφώνει, της μαθαίνει για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Σιγά σιγά αρχίζει τόσο να γίνεται απαραίτητη στη χώρα όσο και η χώρα να γίνεται απαραίτητη στην κοινωνία. Η σχέση τους είναι αλληλένδετη και στηρίζεται στο σεβασμό και την αλληλεγγύη.
Τα χρόνια περνούν, κι η Ελλάδα γίνεται μια εξαιρετική "φιλόσοφος", ένα λίκνο πολιτισμού, γραμμάτων, τεχνών. Είναι εύφορη αλλά και προνομιακή, καθώς έχει πολλές σημαντικές χώρες γειτόνισσες. Τραβάει τα βλέμματα πάνω της, και δυστυχώς αυτά δεν είναι πάντα καλοπροαίρετα.
Βλέποντας την ανάπτυξη του "παιδιού" του, το κράτος αποφασίζει μια μέρα να επιστρέψει και να το διεκδικήσει. Εξηγεί πως οι συνθήκες το ανάγκασαν να την εγκαταλείψει και τώρα που "άλλαξε" τη θέλει πάλι πίσω.
Στ αλήθεια άλλαξε πολλές φορές το κράτος! Μία κοιτούσε δεξιά, μία αριστερά, μία κέντρο(με λίγο στραβισμό). Ποτέ όμως δεν κοίταξε το παιδί του, τη χώρα. Όταν την "ανέλαβε" την "κακόμαθε" σε υλικά αγαθά κι έτσι εκείνη ξέχασε τον πολυαγαπημένο της πολιτισμό. Απαξίωσε την αλληλεγγύη που έτρεφαν οι πολίτες της μπροστά στην εξουσία. Βολεύτηκε σε "πλαστικά" μεγαλεία.
Η απορία για την απουσία της κοινωνίας όμως, είναι εύλογη. Η κοινωνία τότε είχε την επιλογή να "τραβήξει με όλη της τη δύναμη την Ελλάδα προς το μέρος της", ωστόσο προτίμησε να την "αφήσει" για να μην την κόψει στα δύο.
Χρόνια μετά, η διεφθαρμένη πλέον Ελλάδα, αναζητά την κοινωνία της. Ψάχνει τη θαλπωρή, την αγάπη. Καταλήγοντας προϊόν εκμετάλλευσης όλων, η ξεπουλημένη Ελλάδα ψάχνει τους πολίτες της.
Υπάρχουν άραγε ακόμα ή χάθηκαν μέσα στο ρουσφέτι και τους πουπουλένιους τους καναπέδες;
Αυτήν τη φορά η κοινωνία καλείται για μία δεύτερη φορά να τραβήξει την Ελλάδα προς το μέρος της. Ο στόχος όμως αυτήν τη φορά είναι να κερδίσει η χώρα την κοινωνία κι όχι η κοινωνία τη χώρα.
Για να επιτευχθεί αυτό όμως, θα πρέπει πρώτα να διαχωριστεί η έννοια του ενεργού πολίτη με εκείνη του υπό συνθήκη ενεργού. Όσοι πολίτες αντιτάσσονται στην πραγματικότητα που τους επιβάλλει το κράτος μόνο αφού "ξεβολευτούν" δεν έπεται ότι ενδιαφέρονται για την κοινωνία.
Υπάρχει επομένως μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που προσφέρουν και σε εκείνους που νομίζουν ότι το κάνουν. Όταν για παράδειγμα, παίζεις ξύλο με τα ΜΑΤ δεν είσαι παρά ένας συνεργός του κράτους και τίποτα παραπάνω.
Πολλοί αγνοούν την ευκαιρία που δίδεται στο κράτος να πράττει όπως το βολεύει όταν γύρω του επικρατεί πανικός. Δεν μπορεί λοιπόν να συνεχίσουμε να "παίζουμε" σε στημένους αγώνες.
Μέσα σε κάθε Έλληνα υπάρχει η αλληλεγγύη και η συμπόνοια καθώς κάθε Έλληνας μεγάλωσε με αυτές. Μπορεί η μνήμη του να μην το βοηθά, όμως στο υποσυνειδητό του υπάρχουν, και μάλιστα πολύ έντονα.
Ήδη μέρα με τη μέρα μεγαλώνει η ευαισθητοποίηση σε κοινωνικά θέματα. Όμως αυτό δεν αρκεί. Πρέπει όλοι να συνδράμουμε με τον όποιο τρόπο. Η είδηση για το θάνατο ενός άστεγου δεν πρέπει να είναι ένα απλά κακό "μαντάτο" αλλά έναυσμα κινητοποίησης.
Κάθε άνθρωπος είναι τόσο διαφορετικός όσο κι ο τρόπος που χειρίζεται τις καταστάσεις στη ζωή του. Πιστεύοντας στη διαφορετικότητα λοιπόν, η κοινωνία θα κερδίσει τη χώρα.
Το κράτος μπορεί να θέλει τους πολίτες καλοκουρδισμένες μηχανές που θα πληρώνουν χαράτσια και "σπασμένα" άλλων. Όμως αγνοούμε ότι εμείς "ρίχνουμε και σηκώνουμε" αυτό το όποιο κράτος θέλει να μας επιβληθεί.
Ο κύκλος γύρω από την Ελλάδα "κλείνει" όσο οι πολίτες δεν παίρνουν το σφουγγάρι να σβήσουν αυτήν την ασφυκτική γραμμή της κιμωλίας.
"Στα σφουγγάρια, λοιπόν!" Τι περιμένουμε;!
σχόλια