Μου δίνονται πολλές αφορμές για να χαρακτηρίσω έτσι την κοινωνία μου. Δυστυχώς. Μία κοινωνία που με απογοητεύει, με στεναχωρεί και με συγκλονίζει διαρκώς. Μια κοινωνία που κλείνει καλά τα αυτιά της σε ο,τιδήποτε μη κανονικό και δεν ανοίγει τα μάτια της ώστε να δεχτεί το διαφορετικό, και πολύ φοβάμαι πως αν συνεχίσει έτσι όλη αυτή η απρόσωπη μάζα που την συμμερίζεται θα χάσει πολύ γρήγορα και την μιλιά της. Θα βουβαθεί, θα τυφλωθεί, θα κουφαθεί. Και τότε θα κλείνει μέσα της ο,τιδήποτε άσχημο, βρωμερό και ότι άλλο θεωρείται μη φυσιολογικό.
Αποτελούμε όλοι μας οντότητες χαμένες στις αισθήσεις μιας κοινωνίας που παραλύει και κάνεις μα κάνεις δεν βρίσκει την ρώμη και το σθένος να κάνει κάτι ούτως ώστε να αποφευχθεί το αναπόφευκτο.
Από κοινωνία του house μετατρεπόμαστε σε μια κοινωνία του χάους κι αυτό γιατί χανόμαστε γύρω από τα πρέπει, τα μη, το τι είναι σωστό , το ποιό θεωρείται λάθος, το αν τα θέλω μας ταιριάζουν με τα θέλω των γύρω μας. Αποτελούμε όλοι μας οντότητες χαμένες στις αισθήσεις μιας κοινωνίας που παραλύει και κάνεις μα κάνεις δεν βρίσκει την ρώμη και το σθένος να κάνει κάτι ούτως ώστε να αποφευχθεί το αναπόφευκτο. Μα παραμένουμε όλοι σιωπηλοί μέχρι τέλους κοιτάζοντας το σκοτάδι να έρχεται καταπάνω μας με μοναδικό σκοπό του να μας καταπιεί παταγωδώς. Και τότε τι αγαπημένη κοινωνία; Τότε τίποτα. Σκοτάδι. Τότε το μη κανονικό, το διαφορετικό, το λάθος και το σωστό θα φαίνονται όλα ίδια, μονότονα , μαύρα και μοναχικά. Αλλά κανείς δεν θα είναι εκεί να το δει αυτό γιατί κάποτε έκρινε ότι με το να παύεις να θέτεις σε λειτουργία τις πολύτιμες αισθήσεις σου συγκάλυπτες κάτι που συντελούσε την εναρμονισμένη σου ζωή και θα μπορούσες να συνεχίσεις την κανονικότητα της καθημερινότητας σου που σου προσέφερε η κοινωνία. Μόνο που ξεχνάς τις παράπλευρες απώλειες. Οι άνθρωποι θα αποτελούν κοινωνοί και θα ευθύνονται για αυτή τους την κατάντια, μόνο που και πάλι δεν θα είναι τόσο "άνθρωποι" προκείμενου να αναγνωρίσουν το σφάλμα τους, επιλέγοντας να ζήσουν σε μια κοινωνία χαμένων αισθήσεων και κάθε άλλο παραισθήσεων. Σκοταδισμός θα περικλύσει τα μύχια των ψυχών τους, τα πρόσωπα τους θα είναι αποστραγγισμένα από κάθε είδος συναισθηματισμού και τα κορμιά τους θα νιώθουν μαραγκιασμένα.
Και εκεί που τελειώνουν οι μύθοι για τους κανονισμούς μια κοινωνίας, αρχίζει η πραγματικότητα που περιλαμβάνει τα όμορφα και τα άσχημα και θα πρέπει να είναι από όλους αποδεκτά. Τότε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του θα καταλάβει πως είναι να ζεις μια ζωή καθάρια μακριά από έμμονες ιδέες του παρελθόντος. Επομένως είναι καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε τα λαμπερά χρώματα και τα ζωηρά σχήματα, να ανοίξουμε τα αυτιά μας για να ακούσουμε μελωδίες χαρωπές και τέλος να ανοίξουμε το στόμα μας προκειμένου με την δυνατή φωνή μας να διώξουμε ότι σκιάζει τις όμορφες εικόνες που βλέπουμε και τις ωραίες μελωδίες που ακούμε και ζούμε μέσα σε αυτές. Έτσι θα ανοίξουμε διάπλατα τις καρδιές μας για να υποδεχθούμε σεβάσμια και ευλαβικά αυτά που μας φαίνονταν, κάποτε, σκοτεινά.
σχόλια