Οι στιγμές που ζούμε είναι μια γραμμική αλληλουχία τυχαίων γεγονότων. Συμβάντων συμπτωματικών, αποφάσεων στιγμιαίων και απροσδόκητων που παρατάσσονται διαδοχικά καθορίζοντας τις ζωές μας. Ζούμε σε μια γυάλα με ατομικότητες που βρίσκονται διαρκώς σε σχέση αλληλεπίδρασης. Η δράση της μίας καθορίζει και την άλλη. Την προσδιορίζει εν άγνοια της. Της δίνει κίνητρο και αφορμή, ερέθισμα και αιτία. Αυτενεργούμε λοιπόν αφενός, ετεροκαθοριζόμαστε αφετέρου. Άλλες φορές παροδικά, συχνά όμως ανεξίτηλα, με αποφάσεις που σε αλλάζουν συθέμελα.
Έτσι και τώρα. Ήταν ένα εισιτήριο, ένας κοιτώνας φοιτητικών εστιών, και νέοι ιδιόρρυθμοι από κάθε γωνία του κόσμου. Πρωινοί καφέδες, αποτσίγαρα και ξενύχτια. Τα πάντα ήταν εκεί. Εμπειρίες που αποτυπώνονται στην καισαρική τομή της ψυχοσύνθεσης σου, άνθρωποι που φωλιάζουν σε αυτήν ο καθένας με την ιδιαιτερότητα του και αναπαύονται μέσα της. Παλαβοί που σε κερνούν λίγη τρέλα και σε καλούν σε παιχνίδια πρωτόγνωρα, απαξιωτικά για το αύριο. Αυτή τη φορά ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό ταξίδι.
Όλα μαζί ένα συνονθύλευμα από στιγμές που μπαινοβγαίνεις μέσα τους και αμφίδρομα σε μεταβάλουν απ την πλευρά τους. Και καθώς γυρνάς σε μέρη οικία και πρόσωπα γνώριμα βλέπεις στα μέρη να μπαίνει πέρας και στις μορφές μάσκες ξενικές ανθρώπων που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα. Διαπιστώνεις ότι έχεις γίνει πια βουλιμικός με την στιγμιαία εκείνη έξαψη του καινούριου, που διαστέλλει τις κόρες σου και μεταβάλει την αντιληπτική σου σκοπιά του κόσμου, έστω στο ελάχιστο. Θαρρείς πως σαμποτάρεις πια την πραγματικότητα.
Η πιο στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.
«Η μνήμη είναι ο γραφιάς της ψυχής» είχε πει ο Αριστοτέλης. Πόσο κρίμα το νου σου να είναι λευκό σαν δέρμα ανήλεο αντί για μελανό από αυθαίρετες μολυβιές και γράμματα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να φτιάξεις την γραφίδα. Μια δόση τσαγανό, τρέλα γόνιμη και για μελάνι πρόσωπα γελαστά που η αλληλουχία των γεγονότων τα έφερε κοντά σου. Και αφήνεις τις εμπειρίες να σε χτίσουν και τα θεωρήματα να ενσαρκωθούν. Γίνεσαι φορέας του παράλογου, και γυρεύεις παντού πραγμάτωση. Και οι ψυχοφθόρες μικρότητες εκμηδενίζονται, αμφιβολίες τελεύουν και συνειδητοποιείς ότι το μόνο που χρειάζεσαι πια είναι μια αφετηρία για να ξεστρατίσεις από τα καθορισμένα, να βάλεις πλώρη προς την αλτερνατίβα αυτών που σε φθείρουν.
Και κάνεις πια τα σοφίσματα εμπειρίες και τα λόγια σκαλοπάτια. Και οι λέξεις αυτές γίνονται νόμος σου καθολικός και άρρηκτος.
σχόλια