Είναι καλύτερα να ζήσεις για λίγο ευτυχισμένος και μετά να πληγωθείς ή να ζεις αδιάφορα χωρίς να πονάς; Μετράω τους μήνες που έχω να σε αγγίξω, τις εβδομάδες που έχω να σε δω και τις μέρες που έχω να σου μιλήσω. Υπάρχει μια απόσταση ανάμεσά μας που με πονάει περισσότερο από την απουσία σου. Αυτή τη φορά δεν εννοώ τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, αυτά τα άντεχα αυτό που δεν αντέχω είναι να είσαι δίπλα μου και να σε νιώθω μακριά σα να είσαι κάποιος άγνωστος ή κάποιος σαν όλους τους γνωστούς. Ήξερα πως κάποια στιγμή θα τελειώσει γιατί ποτέ δεν κρατά πολύ αυτό που θες να κρατήσει ή μπορεί και να κρατάει αλλά είναι τόσο ωραίο που ο χρόνος κυλάει χωρίς να τον καταλάβεις και έρχεται η μέρα που όλα έχουν χαθεί κι απ' εκεί που είχες τα πάντα δεν έχεις τίποτα.
Αυτό που έχω είναι η ανάμνησή σου. Θυμάμαι τα μάτια σου, τα χείλη σου, τη φωνή σου, το άγγιγμά σου, τη μυρωδιά σου. Από εμένα θυμάμαι μόνο ότι ήμουν ευτυχισμένη. Θα μπορούσα να πω ότι ένιωθα ερωτευμένη πιστεύω όμως ότι ο έρωτας είναι έρωτας μόνο όταν τον νιώθουν και οι δύο κι εσύ δεν ένιωσες ποτέ τίποτα. Κάποτε με ρώτησες τι νιώθω για σένα αλλά δε σου απάντησα. Φοβήθηκα ότι θα σε τρόμαζε να ξέρεις πως για μένα είσαι τα πάντα κι έτσι προτίμησα να νομίζεις πως δεν είσαι τίποτα.
Τώρα όλα είναι διαφορετικά. Τώρα τίποτα δεν έχει σημασία, εσύ είσαι εκεί κι εγώ δεν είμαι εδώ, δε σε περιμένω, ξέρω ότι δε θα έρθεις κι έχω συνηθίσει την απουσία σου. Η ευτυχία λοιπόν έρχεται ξαφνικά και φεύγει πριν προλάβεις να τη χαρείς. Τι μένει σε μας; Αναμνήσεις, αναμνήσεις και μια κρυφή ελπίδα ότι θα ξαναζήσουμε τις στιγμές αυτές . Άραγε οι άνθρωποι που έζησαν τα ίδια έχουν ίδιες αναμνήσεις ή ο καθένας θυμάται όσα θέλει και όπως θέλει να τα θυμάται;
Εγώ σε θυμάμαι να έρχεσαι, να φέρνεις τη ζωή, να φεύγεις και να την παίρνεις πίσω.
