Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αντιθέσεων που τα βασικά χαρακτηριστικά της αποτελούνται από την ‘θεωρία’ και όχι την ‘πράξη’, από το ‘εγώ’ και όχι το ‘εμείς’, από το ‘αγοράζω’ και όχι το ‘προσπαθώ’, από τον ‘συμβιβασμό’ και όχι τον ‘στόχο’. Αναζητάς ένα καταφύγιο, πιστεύεις πως θα το βρεις στην αγάπη που όλα τα νικά και τελικά αυταπατάσαι. Λόγια, λόγια, κουβέντες χωρίς νόημα που κατακλύζουν τις ανθρώπινες σχέσεις ενώ οι ανεξίτηλες πράξεις έχουν εξαφανιστεί. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι η λαίλαπα της κρίσης αντί να μας φέρνει πιο κοντά, μας αποξενώνει, διανθίζοντας τα πάντα με ένα τεράστιο ψέμα.
Οι νέοι σήμερα δυστυχώς έχουν εγκλωβιστεί, διστάζουν να σπάσουν τα τείχη, να ξανοιχτούν στα βάθη των αισθημάτων, προτιμάνε τον εφησυχασμό και την σιγουριά. Κάνουν ένα μικρό βήμα παρά μόνο όταν διαπιστώνουν ότι είναι εξασφαλισμένο το κέρδος. Είναι καταθλιπτικό όταν συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις σήμερα διακρίνονται από το ‘πριν’ και το ‘μετά’. Στο πρώτο επίπεδο κάνουν τα πάντα, δίνοντας ατελείωτες υποσχέσεις ενώ στην συνέχεια όταν η διεκδίκηση έχει γίνει κατάκτηση, τότε η δύναμη της φλόγας έχει μετατραπεί σε στάχτη.
Λατρεύω τις μεγάλες βόλτες, απολαμβάνω τις συζητήσεις των ανθρώπων και χαμογελώ τις περισσότερες φορές όταν ακούω στο δρόμο ζευγάρια να λένε «μωρό μου, αγάπη μου» και ταυτόχρονα να μην εννοούν τίποτα από αυτά που έχουν πει. Απλά η δύναμη της συνήθειας έχει ήδη εισβάλλει και αυτοί έχουν κάνει το καθήκον τους. Θα μου πείτε, έτσι και αλλιώς ζούμε σε μια περίοδο που οι σημασίες των λέξεων έχουν χάσει το αξιακό τους περιεχόμενο από την πολυχρησία, αφού ένα απλό like στο facebook είναι πλέον το νέο δείγμα έκφρασης της αγάπης.
Βγαίνεις σε μέρη μαζικής διασκέδασης και ζαλίζεσαι από την ψευτογκλαμουριά και την δηθενιά. Στιχάκια αγάπης σταλμένα από smartphones, , υποβόσκουσες ενοχές για το χθες που ξεπεράστηκε, ανόητα γελάκια και αντιλαμβάνεσαι ότι η ενδόμυχη σκέψη του σεξ έχει αλλοιώσει κάθε έννοια δημιουργίας και μετάδοσης συναισθημάτων. Οι σελίδες του ρομαντισμού που έγραφαν ότι ‘ένας απλός περίπατος με τον Άνθρωπο σου μια χειμωνιάτικη νύχτα με τις μυρωδιές να σου ευωδιάζουν την ψυχή’ έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων και προφανώς δεν είναι πλέον τόσο σημαντικές στο μαγικό σύμπαν των προσωπικών μας στιγμών.
Ρώτησα πριν λίγες μέρες τον σπουδαίο συγγραφέα Αύγουστο Κορτώ σε μια συνέντευξη που κάναμε «τι είναι ευτυχία;» και μου απάντησε: «Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο ορισμό της ευτυχίας από το νιώθεις ότι σε αγαπούν πολύ, κάθε μέρα με κάθε τρόπο, όπως και αν είσαι ή ότι και αν είσαι». Ο ίδιος άνθρωπος ήταν που έγραψε ότι «θα ήταν τέλεια αν μπορούσε να χωράει ο ένας στην τσέπη του άλλου». Άρα αληθινή αγάπη δεν είναι όταν ο άλλος /η που θα χρειαστεί να λείψει από δίπλα σου, εσύ να λες πως είναι μια καλή ευκαιρία για να βρεις λίγο χρόνο για σένα, γιατί τότε μιλάμε για μια απλή συνύπαρξη . Ο έρωτας είναι στο μυαλό μας και στην συνέχεια όταν γίνει κράμα εξελίσσεται σωματικά.
Θα ήθελα πολύ να ανακαλύψω ανθρώπους σήμερα που για την σχέση τους θα έκαναν μια υπέρτατη θυσία, όχι για να αποδείξουν την αγάπη τους, αλλά για να χαράξουν στιγμές που θα γίνουν το καύσιμο της μελλοντικής τους πορείας.
Πόσο δίκιο είχε ο Αντώνης Σαμαράκης που είχε πει ότι «Πότε άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά..»
