Είμαι ένα μικρό μυρμήγκι. Τώρα που έπιασε η άνοιξη είπα να βγω απ' τα σκοτάδια. Θα ξεκινήσω να κυκλοφορώ για να συναντήσω τους υπόλοιπους, να κάνω νέες γνωριμίες και να μαζέψω τροφή για τον χειμώνα. Κάθε χρόνο ο χειμώνας είναι πιο βαρύς, επομένως η αναζήτηση όλο το καλοκαίρι είναι πιο εντατική και πιο σκληρή. Να έχω όσο απόθεμα μπορώ για να αντέξω, για να ζήσω. Περπατώ ανάμεσά σας και όλοι φαίνεστε τόσο ''ψηλοί'' και ''ογκώδεις''. Δεν σας ενοχλώ αλλά όταν τύχει και με συναντήσετε, με πατάτε και με πετάτε χωρίς να σας έχω κάνει τίποτα. Δεν έχω σκοπιμότητα παρά μόνο την αναζήτηση τροφής. Γιατί πρέπει να ζήσω.
Σας βλέπω να περπατάτε γρήγορα , χωρίς σκέψεις, βουβοί σ' ένα ασπρόμαυρο κόσμο. Δεν με υπολογίζετε και αναγκάζομαι να κάνω πολλές μανούβρες για να συνεχίσω τον σκοπό μου. Με αγνοείτε σαν να μην υπάρχω. Εξωτερικά φαίνεστε τόσο δυνατοί και μεγάλοι αλλά η στάση σας απέναντι μου δείχνει πόσο φοβάστε. Φοβάστε ότι δεν μπορείτε να κατανοήσετε. Το διαφορετικό. Και ας είναι κάτι μικροσκοπικό. Δεν μπαίνετε στον κόπο να με γνωρίσετε. Αυτό είναι το παράπονό μου. Με κρίνετε όπως με βλέπετε και πάντα έχω την ίδια τραγική κατάληξη.
Πρώτα είμαστε παιδιά της φύσης και μετά υποκατηγορίες. Όλοι από νερό και χώμα. Από εκεί γεννιόμαστε και εκεί καταλήγουμε. Αυτά που μας ενώνουν είναι πιο ουσιαστικά από αυτά που μας χωρίζουν.
Τώρα θα συνεχίσω το έργο μου. Θα μαζέψω ότι εσείς πετάτε, καθώς η άχρηστη πολυτέλεια κάποιων, για άλλους είναι ζωτικής σημασίας. Να μην ξεχνάμε όμως πως η ανάγκη για επιβίωση είναι η ίδια για όλους μας. Μεγάλους-μικρούς, φτασμένους - βιοπαλαιστές. Σας ευχαριστώ γιατί χωρίς εσάς δεν θα υπήρχα αλλά και χωρίς εμένα δεν θα υπήρχατε και σεις. Και ας με αγνοείτε και ας κάνετε ότι δεν το ξέρετε.
σχόλια