Ξημερώματα Σαββάτου, 02:10'.
Καπνίζω στο κάγκελο του μπαλκονιού σκεφτικός. Κάνει παγωνιά, αλλά το ίδιο κάνουν ταυτόχρονα με μένα και πολλοί άλλοι. Το ξέρω, τους βλέπω, τους νιώθω... Χιλιάδες οι εκπνοές μας έρχονται σα σμήνη από παντού και θρέφουν την ομίχλη. Ανάσες που ανοίγουν φτερά και ταξιδεύουν στην σκοτεινιά της ατμόσφαιρας.
Φτερουγίζουν μακριά, με ορμή στην αρχή, πιο αργά, πιο ακαθόριστα στη συνέχεια. Ανεβοκατεβαίνουν τα "σύννεφα" διαγράφοντας σταχτιές γραμμές πορείας στον ουρανό. Σκιοβολίδες άσκαστες μέσα στην ησυχία. Παλιές πορείες χάνονται, νέες διαγράφονται ξανά και ξανά. Όνειρα, σχέδια, παράπονα, ευχές, απορίες, έρωτες, απογοητεύσεις, ελπίδες, καημοί, προσευχές, όλα χορεύουν μαζί, για τα δικά τους λίγα λεπτά. Μπερδεύονται, ξεμπερδεύονται, τρέφονται απ τη ουσία της νύχτας κι ύστερα βουτούν κι εξαφανίζονται...
Πόσο να σ' "αλαφρώσει" όμως ο καπνός; Μια εκπνοή πόσο να βρει οξυγόνο;
Σκέψεις-φανάρια και σταυροδρόμια-πειρασμοί, πότε μας φρενάρουν και πότε μας ωθούν. Μάταια όμως... Κάθε πτήση και αναγκαστική προσγείωση, κάθε βουτιά και πνιγμός, κάθε όνειρο και ξύπνημα.
Ένα τσιγάρο δρόμος το ταξίδι κάθε ερωτηματικού.
Το κάπνισμα μας λεν σκοτώνει. Κι όμως, όλοι εδώ καπνίζουμε πολύ. Μα πολλές φορές και το να σκέφτεσαι πολύ σκοτώνει. Και το να ονειρεύεσαι. Και το να ελπίζεις. Και το να παλεύεις. Και το να ταξιδεύεις. Όμως εσύ δεν τα πιστεύεις αυτά. Και συνεχίζεις να καπνίζεις. Και κάθε εκπνοή και λίγο πιο πέρα. Κι όλο πιο πέρα κι όλο εδώ. Διαδρομές γλυκόπικρες με προορισμό τ' αστέρια. Μα ποια αστέρια; Έχει συννεφιά πάλι απόψε. Ίσα που αχνοφαίνονται κάποια στο βάθος βάθος. Θα είναι σίγουρα μεγάλα. Ποιοι τυχεροί θα φτάσουν ως εκεί; Ποιοι γενναίοι θα τολμήσουν; Αυτά σκεφτόμαστε όλοι όσοι στα κάγκελα καπνίζουμε κι απόψε σκεφτικοί.Τα ξεφυσήματά μας συναντιούνται στα ύψη. Μπερδεύονται ξεμπερδεύονται. Μοναδικά όλα τους, μα και τόσο ίδια..
Μαζί ταξιδεύουμε και χώρια. Άλλος στο φιλί της ερωμένης του, άλλος στο βλέμμα της άρρωστης μάνας, άλλος στο φαντάρο αδερφό κι άλλος στο διαγώνισμα του παιδιού του. Άλλοι πάλι ταξιδεύουν λίγο πιο δίπλα. Στο Κάιρο, στα Τίρανα, στο Ισλαμαμπάντ και στη Μανίλα. Μ' ακόμα περισσότεροι καραβοτσακίζονται σε γκισέ τραπεζών, σε ληγμένα γραμμάτια και τετελεσμένες κατασχέσεις. Πετούν οι σκέψεις σαν τρελές μέσα το σκοτάδι. Έτσι ασυνάρτητες, πυρωμένες μα γκρίζες. Μην προσπαθείς να βγάλεις άκρη μ' όλα αυτά που γράφω. Μάταιος κόπος. Είναι τα σύννεφα βαριά ξανά απόψε. Μάλλον θα βρέξει πάλι. Οι σκέψεις πετούν χαμηλά. Πιο χαμηλά τα όνειρα. Οι ελπίδες στο τέρμα. Να, ψιχαλίζει... Ποιος θεός να 'χει συγκινηθεί;
Ώρα να τα μαζεύω. Να πεταχτώ να πάρω και τσιγάρα...
