Δεν ξέρω αν είναι απ' τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, σίγουρα όμως είναι απ' τις πιο συναισθηματικές. Όλα τα υπαρξιακά διλήμματα του ανθρώπου περνούν από μπροστά σου μέσω της τέχνης, των επαγγελματικών επιλογών, των οικογενειακών σχέσεων και ούτω καθεξής. Το φιλμ αγγίζει το θεατή από το πρώτο λεπτό και τον κάνει να περιμένει πως και πως την επόμενη σκηνή ως ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό. Φιλοσοφικοί διάλογοι που σου διευρύνουν το φάσμα σκέψης σ' ένα παραδεισένιο θέρετρο στις Άλπεις συνθέτουν ένα σκηνικό που σε μαγεύει και σου διεγείρει τις αισθήσεις(με διάφορους τρόπους) κάθε λεπτό. Παρά το είδος της ταινίας ο σκηνοθέτης καταφέρνει να περάσει στο κοινό όλα τα παραπάνω με πολύ ανάλαφρο τρόπο, χωρίς να κουράζει καθόλου με περιττές σκηνές ή ξεχειλωμένους διαλόγους.
Ο Μάικλ Κέιν συγκλονιστικός, αποτυπώνει ακριβώς το χαρακτήρα που όλοι φανταζόμαστε πως έχει ένας επιτυχημένος συνταξιοδοτημένος (πλέον) μουσικοσυνθέτης. Με τις παραξενιές του, αλλά και με τις κρυφές του επιθυμίες. Ο Χάρβεϊ Καϊτέλ σε έναν απ τους πολύ ιδιαιτέρους ρόλους της καριέρας του ξετυλίγει αριστουργηματικά το ταλέντο του και η Ρέιτσελ Βάις νομίζω πως μετά τον "Αστακό" του Λάνθιμου και τη "Νιότη" του Σορεντίνο έχει βρει την υποκριτική της ταυτότητα μακριά από τα "ελαφρά" φιλμ του παρελθόντος. Guest εμφάνιση απ' τη Τζέιν Φόντα και ευχάριστη υποκριτική έκπληξη από τον Πολ Ντάνο ο οποίος είχε κάνει παλιότερα την εμφάνιση του στο "12 χρόνια σκλάβος", στο "Prisoners" και στο "Looper".
Η περαιτέρω ανάλυση για τη σκηνοθεσία στερείται νοήματος , γιατί τα λόγια περιττεύουν όταν μιλάμε για τον Πάολο Σορεντίνο(o οποίος έχει γράψει και το σενάριο). Μετά το αριστούργημα "Η Τέλεια ομορφιά" του 2013, δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο.
σχόλια