" You can't choose what stays and what fades away "
Σεπτέμβρης, περίεργος μήνας, μεταβατικός.. νομίζεις ότι παθαίνει κάποιο είδος κατάθλιψης.. Αλλάζει ο καιρός, εξεταστική, αν δεν έχεις σταθερή δουλειά (ποιος έχει άλλωστε στις μέρες μας(;) ) είσαι στην αναζήτηση, και για κάποιον άγνωστο λόγο νομίζεις ότι είσαι αδύναμος μπροστά στους έξι μήνες μεγαλύτερης νύχτας και κρύου που έρχονται..
Κόσμος έρχεται, φεύγει, οι φίλοι σου απ' τη σχολή ξενοικιάζουν, άλλοι παίρνουν πτυχίο, πράγματα και καταστάσεις που συμβαίνουν και στην αρχή του καλοκαιριού. Τότε είναι αλλιώς όμως γιατί ο καιρός σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος και γιατί είναι απλά καλοκαίρι και δεν σε νοιάζει τίποτα, γιατί να σε νοιάζει άλλωστε; Είσαι μόνο 22 και η ζωή είναι μπροστά σου.. έτσι λένε.
Μόνο που δεν μπορείς να καταλάβεις αν οι επιλογές που έκανες είναι οι σωστές ή αν αυτές που θα κάνεις θα είναι οι καλύτερες που θα μπορούσες να είχες ξεχωρίσει απ' όλες αυτές που βρέθηκαν στο δρόμο σου μέχρι τώρα... και φοβάσαι μήπως σπαταλάς χρόνο σε πράγματα που δεν σε γεμίζουν και δεν είναι «εσύ», φοβάσαι ότι ένα πρωί θα ξυπνήσεις 30 χρονών και δεν θα έχεις κάνει τίποτα απ' αυτά που ονειρεύεσαι για τη ζωή σου.. συνήθως γιατί αποφεύγεις να πιστέψεις στα όνειρα σου και να πείσεις και τους γύρω σου γι' αυτά, δεν θες να αποκλίνεις από τη νόρμα γιατί κανείς δεν το κάνει- ποιος είσαι εσύ λοιπόν που θα το τολμήσεις; Αν δεν το τολμήσεις, όμως δεν θα μάθεις πότε αν θα τα κατάφερνες ή όχι. Αν οι γύρω σου (οι πιο κοντινοί γύρω σου) δεν σε στηρίζουν νιώθεις μετέωρος και παραιτείσαι. Καλύτερα να πιστεύουν ότι είσαι τρελός, φαντασμένος κι ονειροπόλος, τουλάχιστον πάντα θα έχετε κάτι να συζητάτε και να τσακώνεστε και έτσι θα νιώθετε ζωντανοί, κι όταν τα χρόνια περάσουν πάλι τα ίδια θα συζητάτε –επιτυχίες κι αποτυχίες, πραγματικότητες κ όνειρα-είτε απ' το τηλέφωνο είτε από κοντά.. κάθε Σεπτέμβρη..
Αλλά και τα μισά να μην καταφέρεις απ' όσα θα έχεις στο κεφάλι σου κλεισμένα και θα σου τρώνε το μυαλό όταν πέφτεις να κοιμηθείς, όταν οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου είναι αυτοί που κοιτάς στα μάτια, αυτοί που δεν ντρέπεσαι να τους πεις αυτό που θες όπως θες, αυτοί που σε στηρίζουν σε ότι απόφαση και να πάρεις- σύμφωνοι ή μη- αυτοί που σε θέλουν στη ζωή τους όταν είσαι καλά αλλά και όταν έχεις τις μαύρες σου, αυτοί που εμπιστεύεσαι και σε εμπιστεύονται, τότε τουλάχιστον θα είσαι ήρεμος και χαρούμενος και τότε θα ξέρεις ότι τουλάχιστον επέλεξες να έχεις στη ζωή σου αυτούς που πρέπει.. μόνο που αυτό θα το μάθεις σε μια δεκαετία από τώρα.. γιατί τότε θα είσαι λιγάκι πιο έμπειρος, και ο Σεπτέμβρης δεν θα είναι το ίδιο μελαγχολικός ή απλά θα μπορείς να τον αντιμετωπίσεις καλύτερα.. όλους θα μπορείς να τους αντιμετωπίσεις καλύτερα.. ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό σου, γιατί με αυτόν έχεις τις μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις καθημερινά..
Μόνο ένα μην κάνεις.. μην χάνεις το χαμόγελό σου και την ελπίδα σου, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να χαρείς τη ζωή που απλώνεται μπροστά σου, δεν μπορείς να εκτιμήσεις αυτούς που έχεις δίπλα σου,-ούτε εσένα – δεν μπορείς να χαρείς ούτε τον «μελαγχολικό Σεπτέμβρη». Χωρίς αυτά τα δύο, θα ξυπνήσεις όντως ένα πρωί στα 30 σου και θα νιώσεις ότι έχασες μια δεκαετία –όσα όνειρα και να έγιναν πραγματικότητα- γιατί δεν τα χάρηκες τότε που έπρεπε..
Χαρούμενο φθινόπωρο φίλοι μου! :)
