Αυτός που αποφεύγω όλη τη μέρα.
Που περνά ξώφαλτσα, τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου και κάνω πως κοιτάζω αλλού.
Αυτός την ώρα που ξαπλώνω, βρίσκει ευκαιρία και μολύνει το μυαλό μου, περνάει σαν δηλητήριο στο αίμα μου.
Και τότε νιώθω την ψυχή να σπαρταράει και το κορμί μου αβοήθητο βυθίζετε στο χάος.
Η ανάσα ανεξέλεγκτη, κόβεται ξαναβγαίνει.
Το σώμα ανίκανο, να λιώνει έρμαιο της σκιάς του.
Δυο λύσεις έχω: να συνηθίσω να το ζω ή την επόμενη φορά να τον κοιτάξω μες τα μάτια.
Πριν πέσει η νύχτα.
Την ώρα που θα βλέπω με την άκρη του ματιού μου να περνάει, δε θα κοιτάξω αλλού.
Θα το καρφώσω.
Κι όποιος νικήσει..
σχόλια