Απόλυτα συνεπής με το πνεύμα του Μπρέχτ και παράλληλα απόλυτα συνεπής με την εποχή μας, η σκηνοθέτης Κατερίνα Ευαγγελάτου συνεργάστηκε άψογα με το συγγραφέα στη μοντέρνα παράσταση "Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν".
Παρακολουθούμε ένα παραμύθι, μια παραβολή για τη δύναμη ή την "αδυναμία" της καλοσύνης.
Πώς είναι δυνατόν να είναι κάποιος καλός με τους άλλους και παράλληλα με τον εαυτό του;
Γιατί η καλοσύνη να εκλαμβάνεται ως "αδυναμία";
Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν, η ευγενική Σεν Τε, ανταμείβεται από τους θεούς με ένα χρηματικό ποσό, το οποίο χρησιμοποιεί για την αγορά ενός καπνοπωλείου.
Προσφέρει άνευ όρων στέγη, τροφή, στοργή και φροντίδα στους αδύναμους συνανθρώπους της. Πόσο "αδύναμοι" είναι όμως όλοι αυτοί τελικά? Η αντίθεση είναι έντονη, καθώς η αδύναμη αυτή ομάδα ανθρώπων, αποδεικνύεται αρκετά δυνατή να καταδυναστεύσει την καλοσύνη της Σεν Τε και τελικά να απειλήσει την επιβίωσή της.
Η Σεν Τε, για να αντιμετωπίσει την απειλή μεταμορφώνεται εσωτερικά και εξωτερικά . Ξυπνάει το alter ego της. Έτσι από γυναίκα γίνεται άνδρας, από καλή και αγαθή γίνεται πονηρή και αμείλικτη.
Η Στεφανία Γουλιώτη υποδύεται άψογα το διπλό αυτό ρόλο. Μεταμορφώνεται επί σκηνής σε άνδρα, σε μια πολύ δυνατή στιγμή του έργου. Ως άντρας μπορεί να επιβληθεί και να επιβάλλει.
Τα κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικά μηνύματα είναι έντονα και πυκνά. Η παραβολική μορφή του έργου διευκολύνει τη μεταφορά τους από τη σκηνή στους θεατές. Τα χιουμοριστικά διαλείμματα αλαφραίνουν την ατμόσφαιρα. Θίγονται θέματα όπως η φτώχεια, ο ρατσισμός, τα κοινωνικά στερεότυπα, η θρησκεία. Αποκαθηλώνονται οι "άγιοι" φτωχοί καθώς βλέπουμε ότι μπορεί να είναι εκτός από θύματα και θύτες.
Οι θεοί, στην αρχή της παράστασης αναζητούν ένα καλό άνθρωπο, χωρίς όμως να δίνουν το σαφή ορισμό: Ένας άνθρωπος είναι καλός έαν είναι αντάξιος της ανθρώπινης ιδιότητάς του. Πιστεύουν ότι τον βρήκαν στο πρόσωπο της Σεν Τε. Όταν τελικά η Σετ Τε τους αποκαλύπτει το διπλό της ρόλο,τότε εκείνοι κάνουν έκπτωση στο λόγο τους, αποδεχόμενοι (;) τελικά τη διτή φύση του ανθρώπου.
Η ειρωνική ματιά του συγγραφέα είναι κάτι περισσότερο από εμφανής.
Το επικό θέατρο του Μπρεχτ αποδίδεται πολύ χαρακτηριστικά σε αυτή τη μοντέρνα παράσταση. Σίγουρα δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με τους ρόλους, οι ηθοποιοί μας υπενθυμίζουν ότι παρακολουθούμε ένα παραμύθι, ενώ παράλληλα μας καθοδηγούν να προβληματιστούμε για τη φύση του ανθρώπου και κατ'επέκταση για τη δομή της κοινωνίας μας.
Πρόκειται για μια ευφάνταστη παράσταση, όπου το χιούμορ διαδέχεται τον προβληματισμό και η ειρωνία τη συγκίνηση. Τα λιτά, ευέλικτα σκηνικά με τον κατάλληλο φωτισμό δημιουργούν την απαραίτητη κάθε φορά ατμόσφαιρα. Η γεμάτη ενέργεια και δύναμη Στεφανία Γουλιώτη ξεχωρίζει στον πολύ απαιτητικό ρόλο/ρόλους της Σεν Τε και του Σουι Τα.
σχόλια