Πόσο σημαντικό είναι να έχεις κάποιον. Κάποιον που μπορείς να βασιστείς. Κάποιον να σε αγαπάει. Να θέλει εσένα, να σε προτιμάει από όλους. Να τον νοιάζεις μόνο εσύ.
Είχα κι εγώ κάποιον. Κάποιον που με λάτρευε. κάποιον που ήθελε να με βλέπει. Να ακούει τη φωνή μου, να πηγαίνουμε βόλτες με το αμάξι και να βλέπουμε ταινίες. Κάποιον που με σκεφτόταν. Είχα κάποιον και τον έδιωξα...
Γιατί είμαι ηλίθια. Γιατί πίστεψα ότι είναι τόσο εύκολο να αγαπηθείς. Γιατί πίστεψα πως όλοι είναι σαν αυτόν τον κάποιον που είχα. Πίστεψα πως όλοι έχουν τις αξίες του, την καρδιά του. Πίστεψα πως όλοι έχουν τα μάτια του και θα με κοιτούσαν όπως αυτός. Πίστεψα ότι τόσο πολύ μου άξιζε να αγαπηθώ. Γιατί αυτός με έμαθε έτσι.
Μου έμαθε ότι είμαι σημαντική, ότι κάποιος με υπολογίζει, ότι μου αξίζει να με αγαπάνε, ότι είμαι μοναδική. Και ήμουν όλα αυτά και ακόμα παραπάνω για αυτόν. Ήταν διατεθειμένος να αλλάξει τόσα πολλά για να μείνω μαζί του, να αφήσει τόσα κομμάτια του εαυτού του. Τόσο απαραίτητη του ήμουν. Εγώ – ήμουν απαραίτητη σε κάποιον. Τόσο πολύ. Και τι έκανα; Έδωσα σε όλα μια κλωτσιά και έμεινα μόνη μου.
Έμεινα μόνη μου σε έναν κόσμο τόσο ξένο, τόσο κρύο, τόσο απόμακρο. Έτοιμο να σε χρησιμοποιήσει για ό,τι σε χρειάζεται και μετά να σε πετάξει. Να κάνει πως δε σε ξέρει. Πως δεν έχει συμβεί τίποτα. Έτοιμο να προχωρήσει παρακάτω. Ένα κόσμο εγωιστή που σε βλέπει με μάτια αδιάφορα. Μάτια εντελώς διαφορετικά από αυτά που σε κοιτούσε αυτός ο κάποιος. Ένα κόσμο που δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα αδιάφορο σημείο. Από το κέντρο, έγινες ένα αδιάφορα σημείο – ούτε καν ξέρω σε ποια πλευρά.
Κλισέ αλλά μόνο όταν χάνεις κάτι καταλαβαίνεις τη σημασία του. Αυτή η αδιόρθωτη φύση του ανθρώπου να τα θεωρεί όλα δεδομένα. Να είσαι καλά και να προσέχεις.
Το αλεπουδάκι σου...
σχόλια