Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος; Με ρώτησαν. Η απουσία.
Λίγους μήνες νωρίτερα, η απάντηση μου θα ήταν η μοναξιά. Μέσα σε αυτούς τους μήνες, κοντεύει χρόνος τώρα πια, μεγάλωσα απότομα. Ίσως και να ωρίμασα, ίσως και όχι. Ίσως η αλλαγή αυτή να πηγάζει από πίεση και άγχος. Όπως και να έχει τώρα το κατάλαβα. Δεν φοβάμαι να μείνω μόνη μου. Δεν φοβάμαι την παρέα του εαυτού μου. Αυτό που με φοβίζει είναι η απουσία. Η απουσία ανθρώπων που αγαπάω και τους έχω στη ζωή μου καθημερινά.
Βίωσα πρόσφατα την απουσία της αγαπημένης μου φίλης. Διανύουμε την περίοδο στην οποία η ζωή μας αλλάζει ριζικά. Παίρνουμε αποφάσεις για το μέλλον μας. Για άλλους οι αποφάσεις αυτές κρύβουν μια δόση πίκρας και επιστροφής στο πατρικό σπίτι. Για άλλους οι αποφάσεις αυτές φέρνουν στη πόρτα τους ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή, σε έναν άλλον κόσμο. Μακρινό. Μακρινό λόγω απόστασης και μακρινό διότι δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Καλύτερες λένε, μα εγώ κρατάω μια επιφύλαξη.
Γυρνώντας πίσω στο φόβο μου, βρίσκω εσένα. Εσένα που δεν μπορώ να αποφασίσω πως θα σε αποκαλέσω. Το φίλος μου, μου ακούγεται λίγο. Το εραστής, με τη σημασία του άνθρωπου που ερωτεύτηκα, μου φαντάζει ημιτελές. Θα σε αποκαλώ λοιπόν "εσύ". Γιατί αυτό ήσουν όλον αυτό τον καιρό στη ζωή μου. Εσύ που με κάνεις να χάνω τον εαυτό μου μπροστά στη παρουσία σου. Εσύ ο ίδιος που με κάνεις να βρίσκω τον εαυτό μου δίπλα σου. Εσύ που ήσουν μόνο εσύ. Εσύ που από την στιγμή που μπήκες στη ζωή μου, έγινες κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Όπου και αν βρισκομουν ήσουν εκεί. Τώρα; τώρα χάνομαι στη σκέψη του να μην σε βλέπω παντού και συνέχεια. Να μην ακούω την φωνή σου, ακόμα και εκείνες τις στιγμές που την επιβάλλεις πάνω από τη δική μου.
Φοβάμαι την απουσία σου. Φοβάμαι να μου λείψεις. Και πάνω από όλα, φοβάμαι οτι θα σε ξεχάσω. Ακούγεται τρελό στο κεφάλι μου αυτή μου η πρόταση, μα οι πιθανότητες να συμβεί είναι πολλές. Θα φύγεις, θα έχεις την ζωή σου και εγώ τη δική μου, με οποίες εκπλήξεις μου επιφυλάσσει. Η καθημερινότητα μου όμως πια δεν θα σε συμπεριλαμβάνει και τότε θα συμβεί. Μέσα στην ρουτίνα μας θα χαθούμε. Θα με ξεχάσεις και θα σε ξεχάσω. Δεν θα έρχεσαι πια να αναστατώνεις τις μέρες μου. Δεν θα μου διηγείσαι, με εκείνο το παιδιαρίστικο γέλιο σου, ντροπιαστικές ιστορίες σου. Θα είναι σαν να μην πέρασες ποτέ από δίπλα μου.
Φοβάμαι ότι θα γίνει πραγματικότητα αυτό το σενάριο και για αυτό τα γράφω αυτά. Να υπάρχουν τυπωμένα. Να μην έχω δικαιολογία να σε ξεχάσω. Να μείνεις μέσα μου ως ένα κομμάτι του σημερινού μου εαυτού. Οι μήνες περνάνε. Χαίρομαι για εσένα. Αξίζεις τα καλύτερα. Μα τρομάζω. Εσύ είσαι ένας από τους τους ανθρώπους που ευχόμουν να σε έχω πάντα δίπλα μου. Φίλο και μέντορα, και εραστή και ανταγωνιστή. Τώρα απλά εύχομαι να μην σε ξεχάσω ποτέ. Να κρατήσω όλα αυτά που μου έμαθες και εσένα μαζί, μέσα στη καρδιά μου, στο κομμάτι εκείνο που έτσι και αλλιώς το έκλεψες και είναι δικό σου.
Δύσκολο να αναγνωρίζεις το μεγαλύτερό σου φόβο. Και ακόμα πιο δύσκολο να διανύεις την περίοδο εκείνη, που θα τον βιώνεις όλο και πιο συχνά. Γιατί μεγαλώσαμε.
Πάλι το έκανα. Πάλι χάθηκα στη σκέψη σου. Ξεκίνησα από το φόβο μου και κατέληξα να θέλω να μιλήσω για εσένα. Εσένα που μου έμαθες τα λόγια να μην τα φοβάμαι. Για αυτό στο λέω, τρέμω από φόβο ότι δεν θα σε ξανά δω.
σχόλια