Είχε πολύ καιρό να τον δει από κοντά. Ούτε που θυμάται. Μα χθες, πως έτυχαν τα πράγματα και ήρθε στην παρέα τους. Δεν άφησαν ποτέ πικρία μεταξύ τους. Ήταν δυο άνθρωποι που εξαρχής ήταν -μάλλον- ειλικρινείς με τους εαυτούς τους. Το timing δεν τους είχε βοηθήσει.
Είχε καιρό να δει άνθρωπο από το παρελθόν και να νιώσει καλά. Όχι αδιάφορα αλλά όμορφα. Ήρεμα. Πόσο πολύτιμο αίσθημα η ηρεμία, αυτό σκέφτηκε. Πόσο ωραίο να στέκεσαι δίπλα σε ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις γαλήνη. Στ´αλήθεια ανεκτίμητο.
Αυτή η παρουσία, εκεί μπροστά της, ήταν μια απάντηση. Ήταν μια ελπίδα. Ελπίδα πως δεν υπάρχουν μόνο λόγια εκεί έξω. Ελπίδα πως έμπρακτα όσα προσέφερε σε κάποιον είχαν εκτιμηθεί και πως, παρά τα άσχημα, αυτός ήταν εκεί.
Της έκανε εντύπωση, πράγματι. Και καθώς έπινε περισσότερες γουλιές από το κρασί της και τον κοιτούσε μέσα από το ποτήρι τόσο περισσότερο εντυπωσιαζόταν από αυτό που της έβγαινε. Ναι, της είχε λείψει. Της είχε λείψει να δει έναν άνθρωπο ο οποίος να τη νοιάζεται. Να τη νοιάζεται αληθινά.
Παράλληλα βούιζε το μυαλό της. Σκεφτόταν τα εφήμερα τα οποία στην τελική είναι και τα πιο αθώα. Μετά, φυσικά, πήραν θέση τα ανεκπλήρωτα. Αυτά στα οποία πάντα έδινε τόση πολλή αξία, αυτά για τα οποία ήταν πάντα εκεί να περιμένει ακόμη και όταν δεν το συνειδητοποιούσε. Ήταν ρομαντική βλέπεις. Ή απλά ηλίθια; Αυτό έμενε να απαντηθεί ακόμη.
«Είναι λίγο αστείο», σκέφτηκε. Έρχονται άνθρωποι στη ζωή μας που θέλουν να πάρουν. Μας εκμεταλλεύονται, μα ακόμη και όταν είναι ξεκάθαρο δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Δεν θέλουν την ευθύνη. Έρχονται σαν κουτάβια μα φεύγουν σαν λύκοι. Πόσες φορές να δώσεις ευκαιρία στο λύκο; Μια, δυο, τρεις θα στην φέρει.
Αυτή η παρουσία, εκεί μπροστά της, ήταν μια απάντηση. Ήταν μια ελπίδα. Ελπίδα πως δεν υπάρχουν μόνο λόγια εκεί έξω. Ελπίδα πως έμπρακτα όσα προσέφερε σε κάποιον είχαν εκτιμηθεί και πως, παρά τα άσχημα, αυτός ήταν εκεί. Δεν έβαλε τοίχους μπροστά της. Δεν της είπε ψέμματα. Ούτε βρήκε συναισθηματικές αφορμές να της κλείσει την πόρτα στη μούρη και να αποφασίσει ερήμην της. Αποδείκνυε πως την ήθελε στη ζωή του, πως την σκεφτόταν, πως δεν την θυμόταν μόνο όταν ήταν μακριά.
Χαιρόταν που τον έβλεπε. Ναι τελικά, της το απέδειξε. Δεν ήταν απλά ένας «γκόμενος». Ήταν άνθρωπος, ήταν φίλος της αληθινός. Και θα φρόντιζε να μην τη χάσει από τη ζωή του.
σχόλια