Και περνάνε οι μέρες και μου λείπω. Μου λείπω εγώ, που έχω αλλάξει, που έχω χαθεί στα τόσα, που παλεύω για άλλα τόσα. Και μου λείπω. Μου λείπω τόσο πολύ. Και που και που σκέφτομαι πόσο μόνη νιώθω.
Και μου λείπουν οι φίλοι οι παλιοί. Οι μέρες που περνούσαν γελαστές και χαιρετούσαν. Και μου λείπει η πλάκα η παλιά. Και σκέφτομαι μην είσαι αχάριστη, ζεις μες την αγάπη. Αλλά εμένα μου λείπουν εκείνοι. Και μου λείπω και εγώ.
Και μου λείπει και η ζωή μου η παλιά. Και μου λείπει και η Ελλάδα η παλιά. Και μου λείπει και το πείσμα. Και μου λείπει και ο έρωτας. Και συχνά μου λείπω και εγώ.
Και έχω ανθρώπους που αξίζει να παλεύω για αυτούς. Και έχω και φίλους που λατρεύω. Και έχω μια μαμά και μια αδερφή που μου γελάνε πάντα. Και έχω και δυο τρία όνειρα που περιμένουν. Και έχω και στιγμές ακόμα να ζήσω. Αλλά μου λείπω τόσο πολύ εγώ και τόσο πολύ οι άλλοι που δεν έχω.
Και ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο δύσκολα περνάει ο καιρός και έπειτα καταλαβαίνω πως ποτέ δεν θα'ναι ξανά το ίδιο. Και αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τον όλεθρο της γ'λυκείου; Σε κανέναν σας δεν λείπει αυτό που ήσασταν πριν; Σε κανέναν σας δεν λείπουν οι παιδικοί φίλοι, τα σκονάκια στα θρανία, ό,τι χάσατε μαζί με τις απανωτές ήττες της Γ';
Στις Πανελλήνιες ο εγωισμός σου πληγώνεται όσο ποτέ, το πείσμα σου ανεβάζει πυρετό, η αυτοπεποίθησή σου σέρνεται και εσύ βυθίζεσαι. Και τότε σου λείπεις όσο ποτέ άλλοτε. Και σε θέλεις εκεί, να είσαι ο εαυτός σου που χάνεται. Μα δεν σου λείπεις;
Και αν κάπου εκεί έξω lifo readers νιώθετε τα ίδια, θυμηθείτε είμαστε τουλάχιστον δύο.
