Με πιάνω να σε κοιτάζω.
Προσπαθώ να καταλάβω ποιος είσαι. Να μπω στο μυαλό σου. Μάταια όμως. Φαίνεται να μου δίνεις έτοιμες όλες τις απαντήσεις, χωρίς να τις ζητήσω καν. Πολύ καλό όμως, πολύ εύκολο για να είναι αληθινό. Και εγώ, όπως θα έχεις καταλάβει, έχω ξαναπαίξει αυτό το παιχνίδι.
Μπορώ πια να διακρίνω το προσωπείο από το πρόσωπο. Όχι πάντα με επιτυχία, αυτό έλειπε. Μα να, με έμαθαν οι άλλοι πως ο,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.
Με ενοχλούν μωρέ αυτοί οι άνθρωποι οι τέλειοι. Αυτοί που κρύβονται πίσω από μάσκες, πίσω από ψεύτικες καλοσύνες και χαμόγελα. Που προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν (τρομάξουν ίσως;) από το ποσό καλά τα έχουν με τον εαυτό τους και ποσό υπέροχα έχουν ρυθμίσει τη ζωή τους. Αυτούς που σου πουλάνε δήθεν συναισθήματα μα η αλήθεια τους είναι τόσο δειλή που φροντίζει πάντα βολικά να μένει στα παρασκήνια.
Οι «φανταχτερές φορεσιές» δεν με εντυπωσιάζουν. Οι ταμπέλες δεν με κοροϊδεύουν ούτε οι δήθεν προσωπικότητες.
Βλέπεις το «τέλειο» έπαψε να είναι στη μόδα. Εγώ θέλω το αληθινό, το ατόφιο, με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Η αλήθεια δεν κρύβεται ποτέ και είναι πάντα η καλύτερη παρέα. Γιατί όσο όμορφο, όσο καλοστημένο και αν είναι το σενάριο, πάντα θα είναι ένα ψέμα με προκαθορισμένο τέλος και αρχή.
Δεν θέλω τα βαρύγδουπα σου λόγια, θέλω όσα σε αντιπροσωπεύουν ειλικρινά, ακόμη και αν εμένα δεν μου αρέσουν. Σε θέλω χωρίς κορδέλες και περιτύλιγμα, με τα λάθη και τις προσπάθειες που έπεσαν στο κενό. Σε θέλω με τις μάχες σου, τις πληγές σου, τα ψέμματα, τις στεναχώριες. Μα και με όλα εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς, όσα σου δίνουν λογο να υπάρχεις και να ζεις. Το θέατρο μαζί σου δεν με νοιάζει γιατί η ζωή μου φίλε μου σανίδι δεν θα γίνει ποτέ.
Γι'αυτο σου λέω θέλω την αλήθεια σου ωμή, χωρίς χαρτί ιλουστρασιόν. Τα κομμάτια σου θέλω να βλέπω, ένα ένα. Γιατί ναι, οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι οι «σπασμένοι». Αυτοί που δεν φοβούνται να σου δείξουν τα συντρίμμια τους, να σε πάρουν από το χέρι και να κάνετε βόλτα καμαρώνοντας τα. Γιατί μέσα σε αυτά, είναι ο,τι πιο αληθινό έχουν καταφέρει.
Τι λες, πάμε;
