Σε όλη μας την ζωή ακούμε ότι η γνώση είναι δύναμη και ότι όντας κάποιος αμόρφωτος συνεπάγεται με ένα ξύλο απελέκητο, δηλαδή δεν συμβάλλει πουθενά, είσαι καταδικασμένος να λειτουργείς παρασιτικά και κοινωνικά στιγματισμένος ως ένας απλός εργαζόμενος χωρίς κατάρτιση. Οφείλεις να μορφωθείς, να μπείς σε μια σχολή να πάρεις ένα πτυχίο και μετά άλλο ένα κι άλλο κι άλλο και πάει λέγοντας. Έτσι θα χαρεί η μάνα, θα ζηλέψει μια κάποια θεία και θα εκπλαγεί ο παλιός συμμαθητής. Δεν ξέρω αν θα χαρείς κι εσύ αλλά ίσως και να μην έχει και πολλή σημασία η προσωπική ικανοποίηση μπροστά στην ικανοποίηση της κοινωνίας, σωστά; Σκέψου μόνο την χαρά των γονέων και των καθηγητών μπροστά στα αποτελέσματα των εξετάσεων σου, την μάνα που θα διατυμπανίζει παντού την σχολή σου και τον καθηγητή που θα υπερηφανεύεται πως συνέβαλε στο μέγιστο για την επιτυχία σου. Θα σε προσγειώσω λίγο: η φούσκα θα κρατήσει έξι, εφτά άντε ας πούμε και δώδεκα μήνες.
Από νήπιο εκπαιδεύεσαι -μάλιστα εκπαιδεύεσαι- να γίνεις ικανός, ανεξάρτητος αμά λάχει πλούσιος και ίσως και ευτυχισμένος. Συνοπορεύεσαι με όσα η κοινωνία έχει πλάσει για σένα χωρίς εσένα και επιδιώκεις διαρκώς να δείς χαμόγελα στα πρόσωπα των οικείων σου. Αλλά μεταξύ μας είναι ελάχιστοι όσοι γνωρίζουν από τα δέκα τους τι θα ακολουθήσουν επαγγελματικά και αυτό είτε επειδή ανακάλυψαν από νωρίς ένα ταλέντο ή ερωτεύτηκαν και υιοθέτησαν κάτι παρεμφερές με ένα οικογενειακό πρόσωπο. Άραγε μόλις παίρνει κανείς το πτυχίο οδηγείται αμέσως στην είσοδο μιας πολυεθνικής ή υπογράφει αμέσως συμβόλαιο των 2.000 ευρώ; Μάλλον όχι.
Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρεις τώρα θα έχεις ακόμη χρόνο και σε αυτό το διάστημα ίσως βεβαιωθείς ακόμη περισσότερο για τον στόχο σου ή αναθεωρήσεις πλήρως. Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που έχω μάθει αυτά τα χρόνια είναι ότι δεν μπορούμε να ζούμε για την αποδοχή των ανθρώπων ή καλύτερα μόνο για αυτήν. Η ιδέα της απόρριψης και της αποτυχίας είναι τρομακτική, το καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μέρος της ζωής. Σίγουρα, "είναι μέρος της ζωής" πιθανότατα δεν είναι αυτό που θέλουμε να βιώσουμε αλλά είναι η αλήθεια κα συχνά μέσω αυτής προκύπτει ένας πιό σίγουρος και βελτιωμένος εαυτός.
Συνήθως βλέπω ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και εμού, που ενεργούν με κάποιο τρόπο, ελπίζοντας να γίνουν αποδεκτοί από κάποιον άλλο. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι πολλοί από εμάς εξακολουθούμε να απορρίπτουμε την αποδοχή που επιδιώκουμε.
Ο βραβευμένος με το Grammy καλλιτέχνης Lecrae το θέτει με αυτόν τον τρόπο: "Αν ζείτε για την αποδοχή των ανθρώπων, θα πεθάνετε από την απόρριψή τους". Οπότε προσπάθησε να αγκαλιάσεις αυτό που θα ακολουθήσεις πρώτα για σένα και όσοι σε στήριξαν θα το αγκαλιάσουν μαζί σου.
Μην αποφεύγετε τις προκλήσεις, αλλά δώστε τον προσωπικό αγώνα, απολαύστε τον ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οι αγώνες είναι ένας τρόπος ζωής και πρέπει να μάθουμε να τους αντιμετωπίζουμε. Και ποτέ δεν ξέρεις: κάτι τα πιο δύσκολα πράγματα μπορούν να έχουν τη μεγαλύτερη ευκαιρία για επιτυχία.
σχόλια