Αγαπητοί μου,
Ορμώμενος από το συνονθύλευμα των καταιγιστικών σχολίων περί του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας σε οποιαδήποτε ανάρτηση στο διαδίκτυο, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο, το οποίο θα προσπαθήσω να είναι όσο πιο σύντομο και ουσιώδες μπορώ.
Αρχικά, είμαι συνειδητοποιημένος ομοφυλόφιλος άνδρας και αγαπώ τον εαυτό μου για αυτό ακριβώς που είμαι, όχι μόνο για την ομοφυλοφιλία μου, αλλά για όλα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το άτομό μου. Δεν έχω σκοπό να αρχίσω να εξηγώ για ποιο λόγο γίνεται το Pride ή αν αυτό έχει πολιτικοποιηθεί, διασπαστεί και άλλα συναφή. Ούτε γράφω για να πάρω θέση ως ομοφυλόφιλος για το αν πρέπει να υπάρχει το Pride ή όχι.
Γράφω αυτό το κείμενο για τα ομοφυλόφιλα άτομα που διαβάζουν αυτά τα σχόλια και αισθάνονται άβολα. Γράφω αυτό το κείμενο για τα αγόρια και τα κορίτσια που μόλις άνοιξαν τα φτερά τους και βλέπουν ότι βρίσκονται στο επίκεντρο του μίσους χωρίς αυτά να το επέλεξαν. Γράφω για αυτά τα παιδιά που μπορεί να έκλαψαν από αβάσταχτη στεναχώρια, επειδή ένας άγνωστος τα «ταμπελαφορεί» ως ανώμαλα/πούστηδες/αδερφές κ.α.
Είναι η ευκαιρία σας, λοιπόν, να δυναμώσετε και να πετάξετε ακόμη πιο μακριά από το σημείο που είστε. Αγαπήστε περισσότερο τον εαυτό σας και περιφρουρήστε τον με ανθρώπους που σας αγαπούν και τους αγαπάτε. Ξέρουμε όλοι ότι τα προαναφερόμενα θέλουν χρόνο. Θέλει καιρό να αποδεχτείς τον εαυτό σου, όταν η κοινωνία σε έμαθε να τον κλειδώνεις στην ντουλάπα. Τόσο χρόνο θέλουν κι οι άνθρωποί σας να αποδεσμευτούν από το μέλλον που είχαν προδιαγράψει για σας.
Πάντα θα υπάρχουν στην κοινωνία ο στιγματισμός, η ταμπέλα και τα στερεότυπα. Φρόντισε τον εαυτό να τον οπλίσεις κατάλληλα, έτσι ώστε να μην σε αγγίζουν τέτοιου είδους σχόλια. Κι αν σε αγγίξουν, φρόντισε να κλάψεις στον ώμο ενός φίλου και όχι μόνος σου. Άλλωστε όπως λέει κι ο λαός «μια στεναχώρια που μοιράζεται είναι μισή στεναχώρια».
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω για προσωπικές και φιλικές ιστορίες, αλλά το θεωρώ ανούσιο. Αντίθετα, σίγουρα δεν είναι ανούσια όλα αυτά τα άτομα που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή τους όπως εκείνα επιθυμούν και κάποιοι συνάνθρωποι τους εμποδίζουν. Εύχομαι ολόψυχα να το καταφέρουν. Θέλει υπομονή, αγάπη και χρόνο.
Εις το επανιδείν
Άρης Σχετάκης, Εκπαιδευτικός
σχόλια