Όπως έστριψε το λεωφορείο, ήρθα αντιμέτωπη με ένα θέαμα που αλήθεια με σόκαρε***

Όπως έστριψε το λεωφορείο, ήρθα αντιμέτωπη με ένα θέαμα που αλήθεια με σόκαρε*** Facebook Twitter
11


Κάποια χρόνια πριν, γυρνώντας σπίτι έχοντας φάει και πιεί με συναδέλφιsσες, και έχοντας περάσει πολύ όμορφα, όπως στρίβει το λεωφορείο, ήρθα αντιμέτωπη με ένα θέαμα που αλήθεια με σόκαρε.


Μια γυναίκα, την ηλικία της οποίας μου είναι αδύνατο να υπολογίσω προχωράει στο δρόμο. Φοράει μαύρη κοντή μακό φούστα και ασορτί μπλουζάκι, σαγιονάρες πλαστικές επίσης μαύρες. Έχει τατουάζ που καλύπτουν μεγάλο μέρος των χεριών της. Τα πόδια της είναι γεμάτα έντονες μπλε φλέβες, και τα σέρνει με αρκετή δυσκολία. Ή μάλλον όχι δυσκολία....απροθυμία. Λες και ακόμη και που περπατάει κάνει πολύ μεγάλη χάρη στον ίδιο της τον εαυτό, τον οποίο δε φαίνεται να αγαπάει και ιδιαίτερα. Κοιτάζει γύρω σα να μη την αφορούν αυτά που τη περιτριγυρίζουν, και πάω στοίχημα ότι αν ερχόταν κάποιος καταπάνω της με ένα μαχαίρι απειλώντας την ότι θα τη σκοτώσει, θα τον κοιτούσε με απάθεια , βαριεστημένη που έπρεπε να περιμένει τόση ώρα να τη φτάσει ο ξένος και δε πήρε απλά ένα πιστόλι – να τελειώνει πιο γρήγορα βρε αδερφέ!

Το μόνο που έβλεπα εγώ, ήταν μια γυναίκα που ήταν τόσο δυστυχισμένη, ώστε αποφάσισε και βρήκε κάποιο τρόπο να αποκοπεί από την υλική διάσταση του κόσμου, και να παρακολουθεί τον εαυτό της από ψηλά, σα να ζει μια εξωσωματική εμπειρία.


Ξαφνικά, ένα αμάξι σταματάει κοντά της. Μέσα είναι ένας κύριος, γύρω στα 55. Σταματάει λίγο πίσω της στην αρχή, και έπειτα δίπλα της. Αυτή σκύβει στο αμάξι και αρχίσουν να μιλάνε.


Πρέπει να το ξεστομίσω; Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συνέβη μπροστά στα μάτια μου. Δυστυχώς δε πρόλαβα να δω αν τελικά η γυναίκα μπήκε ή όχι στο αμάξι. Το λεωφορείο βλέπετε δε κάνει τέτοιου είδους στάσεις...


Δύο πράγματα με σόκαραν. Το πρώτο ήταν ότι ήταν 7 η ώρα το απόγευμα ΜΟΛΙΣ, και έξω είχε ακόμη πολύ φως. Το δεύτερο, ότι ο δρόμος δεν ήταν κανένα στενό, να γίνει όλη η φάση στα μουλωχτά! Ήταν πολυσύχναστος, και τη συγκεκριμένη ώρα είχε πολύ κίνηση.


Μου ήρθε στο νου η λέξη ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ. Πολύ συχνά μιλάμε για ταμπού που μας καταπιέζουν, και που δεν αρμόζουν σε μια σύγχρονη κοινωνία του 21ου αιώνα. Μιλάμε για απελευθέρωση, για σπάσιμο δεσμών που καταδυναστεύουν την ελεύθερη σκέψη και φυλακίζουν το πνεύμα μας... Γουάου!!! Δηλαδή, μια πολύ φυσιολογική ερμηνεία της σκηνής που είδα να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου απογευματιάτικα μπροστά στα μάτια πολλών μαρτύρων σημαίνει απενοχοποίηση του σεξ, απενοχοποίηση των επιθυμιών μας και της ίδιας της επιθυμίας μας να τις ικανοποιούμε no matter what. Αυτή είναι η μια πλευρά. Έλα όμως που εγώ μπορώ να νιώσω μόνο την άλλη ερμηνεία...


Δάκρυσα. Κανονικά. Μέσα στο λεωφορείο! Τη λυπήθηκα. Ευχαρίστησα χίλιες φορές το Θεό. Που δεν είμαι στη θέση της. Που έχω κάποιον που νοιάζεται για μένα. Που δε κάνω το κορμί μου αντικείμενο για να ικανοποιώ επιθυμίες άλλων, καταπατώντας τις δικές μου εντελώς. Που έχω παραπάνω επιλογές. Ή έστω, που ακολούθησα τις πιο σωστές από αυτές!


Μπορεί κάποιος να με πει πουριτανή... Ίσως και ρατσίστρια, νομίζοντας ότι φωτογραφίζω μια «πόρνη». Ε λοιπόν δεν είναι έτσι. Το μόνο που έβλεπα εγώ, ήταν μια γυναίκα που ήταν τόσο δυστυχισμένη, ώστε αποφάσισε και βρήκε κάποιο τρόπο να αποκοπεί από την υλική διάσταση του κόσμου, και να παρακολουθεί τον εαυτό της από ψηλά, σα να ζει μια εξωσωματική εμπειρία. Σα να πήγε σε αναισθησιολόγο της ψυχής και του ζήτησε να της τη νεκρώσει για πάντα, και με το δίκιο της. Εμείς στη θέση της θα θέλαμε να νιώθουμε;


Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ ποιητικά, αλλά δεν έχω άλλες λέξεις να τα περιγράψω. Αυτό ένιωσα. Και η σκηνή να με χτυπάει σα καλώδιο με ρεύμα.


Λίγο πιο κάτω, κόσμος ψώνιζε, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και φωτεινά, παιδάκια με τις μαμάδες ψώνιζαν τα σχολικά της νέας χρονιάς και οι σακούλες πήγαιναν και έρχονταν. Και η ιδέα ότι και σε αυτή τη πόλη, αν και όχι ιδιαίτερα μεγάλη, υπάρχουν δύο κόσμοι, το φως και το σκοτάδι , έγινε ακλόνητη πραγματικότητα. Είναι σαν κάποιον που δε ξέρει η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του. Το φως έχει άγνοια του σκοταδιού εδώ. Κακώς, γιατί στο σκοτάδι οφείλει την ύπαρξη του...

11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

8 σχόλια
τί σημασία έχει αν είναι πρωί βραδύ μεσημέρι απόγευμα, σε φωτεινούς ή σκοτεινούς δρόμους, σε πολυσύχναστους δρόμους ή ξεχασμένα δρομάκια σημασία έχει οτί συμβαίνει και τί κάνουμε εμείς γι αυτό. πολύ κοντά στη περιοχή που ζω υπάρχουν τέτοια στέκια γνωστά κι ως πιάτσες αλλά δε ξέρω τι σχετικό μπορεί να γ΄νει το μόνο σχετικό που βρήκα είναι αυτό το τηλέφωνο: 1109
Ούτε ποιητικά, ούτε απολογητικά είναι αυτά που γράφεις. Ανήκεις σ' αυτή την σπάνια κατηγορία ανθρώπων που θέλω τους ονομάζω παρατηρητές/αναλυτές. Πιστεύω ότι και εγώ "ταπεινά" ανήκω σ' αυτή την κατηγορία. Γιατί αν κάποιος μπορεί να συλλάβει το μέγεθός της, δεν θα μας χαρακτηρίσει ως "γραφικούς". Γιατί όταν εκφραζόμαστε όπως εσύ μας θεωρούν κατά πλειοψηφία γραφικούς και απαθείς.Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Το ξέρεις πολύ καλά και σίγουρα ξέρεις ότι δεν μας ενδιαφέρουν τα likes ει μη μόνον στατιστικά και ότι αποδεχόμαστε όλα τα σχόλια αρνητικά και μη προκειμένου να ενδυναμώσουμε την ασπίδα μας στη νέα τάξη πραγμάτων και ν' ακουστεί και κατανοηθεί η "φωνή" μας σε όποιους... Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να καταφέρουμε...
πίστεψε το, όσο δύσκολο κι α είναι, πως μερικές φορές και η 'κατάντια' είναι επιλογή. μην είσαι τόσο στενόμυαλη. άνοιξε τα μάτια σου, και βγες από το νεραιδόκοσμο!! είναι καιρός να μεγαλώσεις. και, πρόσεχε, γιατί ο κόσμος είναι πολλές φορές τραγικός!
Ότι χειρότερο έχω διαβάσει Άκου εκεί ευχαριστώ το θεό που δεν είμαι στη θέση της. Τι ευαισθησία τι τακτ. Οσο για το "ποιητικό" της υπόθεσης προσγειωσου.Η κοπέλα -από την περιγραφή σου- η είναι χρήστης η θύμα trafficking. Ούτε το επέλεξε
Προσπαθεί... δεν είναι ανάγκη να την δείρουμε λεκτικά με το τι "ευαισθησία" ή "τακτ". Δεν ξέρουμε καν την ηλικία της συντάξασας αυτού. Οπότε ας είμαστε πιο "χαλαροί" , επιεικείς στα σχόλια μας. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε με γνώμονα τ' απωθημένα μας ή την ηλικιακή "σοφία" μας... Και σε τελική ανάλυση ... "ούτε το επέλεξε"... Το επέλεξε ή εξαναγκάστηκε... εμείς που διαβάζουμε αυτό το κείμενο πρέπει να σκεφτούμε και όχι να κρίνουμε... Το ζητούμενο αυτού του κειμένου πιστεύω και γι' αυτό το δημοσίευσε το Lifo είναι για να αφυπνίσει την κοινή γνώμη και όχι να κρίνουμε απαίδευτα τον συγγράφοντα. Λύσεις ζητάμε και όχι κρίσεις και επικρίσεις.
Την αποψη μου εξεφρασα ξεκαθαρα. Ουτε εβρισα νομιζω ουτε κατι ακραιο ειπα. Και επειδη το σχολιο μου δεν ανεβηκε ολοκληρο επειδη το εγραψα απο το κινητο, αυτο που ηθελα να πω για το ποιητικο της υποθεσης ειναι οτι το θεωρω ακρως σαχλο να λες οτι επελεξε να κανει κατι τετοιο για να ξεφυγει απο τον υλικο κοσμο και να δει τον εαυτο της απο ψηλα. Να δει τι δηλαδη; Καλες ειναι οι ποιητικες εκφρασεις και οι μεταφορες αρκει να στεκουν καπου και καπως. Το οτι εν γενει με θλιβει μια τετοια εικονα ειναι δεδομενο αλλα, συγνωμη θα προτιμουσα να βοηθησω καπως η αυτην , η εστω προληπτικα καποιους που ειναι στο χειλος μιας τετοιας καταστασης απο το να λεω "Ευτυχως που δεν ειμαι σε τετοια χαλια".Και οσο για το αν θα επρεπε να κρινω καποιον αφου πρωτα θα γνωριζα την ηλικια του το μορφωτικο του επιπεδο η την "ηλικιακη του σοφια" τοτε ας βγαλουν το comment section απο τα site. Κρινω οτι διαβαζω, ισως καποιες φορες εριστικα (γιατι δεν γινεται αλλιως) αλλα δεν νομιζω οτι προσεβαλα καποιον.
Όταν δούλευα στην 3η Σεπτεμβρίου, στη γωνία με την Καποδιστρίου υπήρχαν κοπέλες από το πρωί. Ο αγοραίος έρωτας δεν έχει ωράριο. Επίσης, εκτός από το sex trafficking, που ανέφερε ο optimistic_disapointed, υπάρχει και η χρήση ουσιών. Πολλές γυναίκες (και όχι μόνο) εκδίδονται για να αγοράσουν τη δόση τους. Το άρθρο αυτό περιγράφει αυτό που θέλεις εσύ να έχει συμβεί. Επίσης, το ότι είμαστε κοινωνία δύο ταχυτήτων φαίνεται από τους άστεγους που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το Κολωνάκι, το Σύνταγμα κλπ...
και πως το ξέρεις οτι δεν ήταν ένα θύμα sex trafficking ? οτι δεν ηταν ναρκωμένη και υποχρεωμένη να κάνει αυτό που κάνει? το αρθρο σου περισσότερο με νευρίασε παρά με ευαισθητοποίησε..πολύ πιθανών να είχα και γω την ίδια αντίδραση ..αλλά όχι και να δημοσιοποιούμε τέτοιου είδους καταστάσεις από την στιγμή που δεν κινητοποιούμαστε αλλά δείχνουμε μόνο οίκτο..