Κάποια χρόνια πριν, γυρνώντας σπίτι έχοντας φάει και πιεί με συναδέλφιsσες, και έχοντας περάσει πολύ όμορφα, όπως στρίβει το λεωφορείο, ήρθα αντιμέτωπη με ένα θέαμα που αλήθεια με σόκαρε.
Μια γυναίκα, την ηλικία της οποίας μου είναι αδύνατο να υπολογίσω προχωράει στο δρόμο. Φοράει μαύρη κοντή μακό φούστα και ασορτί μπλουζάκι, σαγιονάρες πλαστικές επίσης μαύρες. Έχει τατουάζ που καλύπτουν μεγάλο μέρος των χεριών της. Τα πόδια της είναι γεμάτα έντονες μπλε φλέβες, και τα σέρνει με αρκετή δυσκολία. Ή μάλλον όχι δυσκολία....απροθυμία. Λες και ακόμη και που περπατάει κάνει πολύ μεγάλη χάρη στον ίδιο της τον εαυτό, τον οποίο δε φαίνεται να αγαπάει και ιδιαίτερα. Κοιτάζει γύρω σα να μη την αφορούν αυτά που τη περιτριγυρίζουν, και πάω στοίχημα ότι αν ερχόταν κάποιος καταπάνω της με ένα μαχαίρι απειλώντας την ότι θα τη σκοτώσει, θα τον κοιτούσε με απάθεια , βαριεστημένη που έπρεπε να περιμένει τόση ώρα να τη φτάσει ο ξένος και δε πήρε απλά ένα πιστόλι – να τελειώνει πιο γρήγορα βρε αδερφέ!
Το μόνο που έβλεπα εγώ, ήταν μια γυναίκα που ήταν τόσο δυστυχισμένη, ώστε αποφάσισε και βρήκε κάποιο τρόπο να αποκοπεί από την υλική διάσταση του κόσμου, και να παρακολουθεί τον εαυτό της από ψηλά, σα να ζει μια εξωσωματική εμπειρία.
Ξαφνικά, ένα αμάξι σταματάει κοντά της. Μέσα είναι ένας κύριος, γύρω στα 55. Σταματάει λίγο πίσω της στην αρχή, και έπειτα δίπλα της. Αυτή σκύβει στο αμάξι και αρχίσουν να μιλάνε.
Πρέπει να το ξεστομίσω; Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συνέβη μπροστά στα μάτια μου. Δυστυχώς δε πρόλαβα να δω αν τελικά η γυναίκα μπήκε ή όχι στο αμάξι. Το λεωφορείο βλέπετε δε κάνει τέτοιου είδους στάσεις...
Δύο πράγματα με σόκαραν. Το πρώτο ήταν ότι ήταν 7 η ώρα το απόγευμα ΜΟΛΙΣ, και έξω είχε ακόμη πολύ φως. Το δεύτερο, ότι ο δρόμος δεν ήταν κανένα στενό, να γίνει όλη η φάση στα μουλωχτά! Ήταν πολυσύχναστος, και τη συγκεκριμένη ώρα είχε πολύ κίνηση.
Μου ήρθε στο νου η λέξη ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ. Πολύ συχνά μιλάμε για ταμπού που μας καταπιέζουν, και που δεν αρμόζουν σε μια σύγχρονη κοινωνία του 21ου αιώνα. Μιλάμε για απελευθέρωση, για σπάσιμο δεσμών που καταδυναστεύουν την ελεύθερη σκέψη και φυλακίζουν το πνεύμα μας... Γουάου!!! Δηλαδή, μια πολύ φυσιολογική ερμηνεία της σκηνής που είδα να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου απογευματιάτικα μπροστά στα μάτια πολλών μαρτύρων σημαίνει απενοχοποίηση του σεξ, απενοχοποίηση των επιθυμιών μας και της ίδιας της επιθυμίας μας να τις ικανοποιούμε no matter what. Αυτή είναι η μια πλευρά. Έλα όμως που εγώ μπορώ να νιώσω μόνο την άλλη ερμηνεία...
Δάκρυσα. Κανονικά. Μέσα στο λεωφορείο! Τη λυπήθηκα. Ευχαρίστησα χίλιες φορές το Θεό. Που δεν είμαι στη θέση της. Που έχω κάποιον που νοιάζεται για μένα. Που δε κάνω το κορμί μου αντικείμενο για να ικανοποιώ επιθυμίες άλλων, καταπατώντας τις δικές μου εντελώς. Που έχω παραπάνω επιλογές. Ή έστω, που ακολούθησα τις πιο σωστές από αυτές!
Μπορεί κάποιος να με πει πουριτανή... Ίσως και ρατσίστρια, νομίζοντας ότι φωτογραφίζω μια «πόρνη». Ε λοιπόν δεν είναι έτσι. Το μόνο που έβλεπα εγώ, ήταν μια γυναίκα που ήταν τόσο δυστυχισμένη, ώστε αποφάσισε και βρήκε κάποιο τρόπο να αποκοπεί από την υλική διάσταση του κόσμου, και να παρακολουθεί τον εαυτό της από ψηλά, σα να ζει μια εξωσωματική εμπειρία. Σα να πήγε σε αναισθησιολόγο της ψυχής και του ζήτησε να της τη νεκρώσει για πάντα, και με το δίκιο της. Εμείς στη θέση της θα θέλαμε να νιώθουμε;
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ ποιητικά, αλλά δεν έχω άλλες λέξεις να τα περιγράψω. Αυτό ένιωσα. Και η σκηνή να με χτυπάει σα καλώδιο με ρεύμα.
Λίγο πιο κάτω, κόσμος ψώνιζε, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και φωτεινά, παιδάκια με τις μαμάδες ψώνιζαν τα σχολικά της νέας χρονιάς και οι σακούλες πήγαιναν και έρχονταν. Και η ιδέα ότι και σε αυτή τη πόλη, αν και όχι ιδιαίτερα μεγάλη, υπάρχουν δύο κόσμοι, το φως και το σκοτάδι , έγινε ακλόνητη πραγματικότητα. Είναι σαν κάποιον που δε ξέρει η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του. Το φως έχει άγνοια του σκοταδιού εδώ. Κακώς, γιατί στο σκοτάδι οφείλει την ύπαρξη του...
σχόλια