Περίεργες διαδρομές που κάνουν οι σκέψεις, όταν ανοίγεις κάποιο κλεισμένο από χρόνια ντουλάπι στο μυαλό σου. Τρέχοντας χθες στην παραλία της Περαίας, ακούγοντας ένα τραγούδι παλιό (για την ιστορία, το sabotage των Beastie Boys, στην τελευταία έκδοση από το soundtrack του star trek beyond), θυμήθηκα πότε το πρωτοαπέκτησα, ήτανε από ένα γνωστό τότε δισκοπωλείο επί της Εγνατίας, μετά την Καμάρα, δίπλα από το κτήριο της ΕΥΑΘ, σε μια από τις βόλτες μου τις μοναχικές εκείνη την εποχή, λάτρευα αυτές τις βόλτες, δε με ενοχλούσε που μονάχος μου ανακάλυπτα την πόλη μου, τα γκρίζα, βρώμικα στενά της, με τη μυρωδιά του καυσαερίου, της σκόνης και του νοτισμένου τσιμέντου, τα ψηλά κτήρια με τα μεγάλα κουτιά των κλιματιστικών, τα περίπτερα, τις βιτρίνες (δε θα ξεχάσω το μαγαζάκι του Γερμανού, στην Ίωνος Δραγούμη, μια ανάσα από την Τσιμισκή, όλο μπαταρίες παντός είδους, μεγέθους και σχήματος, δίπλα σε κομπιουτεράκια, τα γκάτζετ της εποχής και ψηφιακά κάζιο ρολόγια, με κουμπάκια, οθόνες και ότι άλλο να τραβήξει τον επίδοξο αγοραστή της εξ ανατολών εξωτικής τεχνολογίας), επιβάτης γυμνασίου στα μπλε λεωφορεία με τον ελεγκτή, δε γνώριζαν ούτε οι κολλητοί μου, ούτε οι γονείς μου αυτές τις εξορμήσεις, τότε λοιπόν, μπήκα στο κατάστημα και ζήτησα να αγοράσω την κασέτα (ναι, αυτή που με ένα στυλό μπικ γυρνούσες από την αρχή). Στη βιτρίνα είχε και μουσικά όργανα, κιθάρες, πνευστά, ντραμς, ο ιδιοκτήτης πίσω από τον πάγκο μου πρότεινε για πιο φθηνά (μάλλον θεώρησε ότι λόγω ηλικίας καλύτερα τα χρήματα να τα ξόδευα αλλιώς) να μου αντιγράψει την κασέτα σε κόπια, αλλά να πήγαινα άλλη μέρα να την παραλάβω, όπως κι έγινε, αν ζοριστώ, ίσως θυμηθώ ότι η κασέτα ήτανε basf, ίσως πάλι να κατέβω την επόμενη φορά στην αποθήκη και να ψάξω το χαρτοκούτι με τις κασέτες και ίσως πάλι να την βρω και να την αγγίξω, ταξίδι στο παρελθόν, ποιος είπε ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι μύθος;
Κι έτσι «έγραψα» τα πέντε μου χιλιόμετρα, παρέα με τις σκονισμένες μου μνήμες, γραμμένες σε παλιές του μυαλού κασέτες.
Κι έτσι εγωιστικά μου αφιέρωσα ένα σιωπηλό «μπράβο» γι αυτή την άξαφνη νοσταλγία.
Κι έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αξίζει μια στις τόσες να επιστρέφεις στο παιδί που ήσουν κάποτε. Τελευταίο σου καταφύγιο, επιστροφή στην ασφάλεια της αθωότητας.
Χρήστης "endofdays"
σχόλια