Δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω πού να πάω από εδώ που είμαι. Αισθάνομαι μίσος. Μίσος για αυτόν τον κόσμο και μίσος για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι να κάνω μ' αυτό το μίσος. Όταν λέω στον εαυτό μου να βρω τρόπο να νιώσω καλοσύνη, αγάπη, αποδοχή, νιώθω παραπάνω μίσος και θυμό. Όταν προσπαθώ να βρω τρόπο για να αλλάξω την κατάστασή μου, βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχει πουθενά να πάω να βρω ανακούφιση και κατανόηση. Όσες συμβουλές μου έχουν δώσει μου φαίνονται άκυρες. Δεν υπάρχει συνταγή να ακολουθήσω για να αισθανθώ καλύτερα.
Δεν θέλω τα πράγματα να είναι όπως είναι. Δεν θέλω ο κόσμος να είναι τόσο εχθρικός. Δεν θέλω αυτή τη βαθιά ρίζα μίσους που βρίσκεται μέσα μου. Δεν ξέρω τι να την κάνω. Δεν μπορώ να οραματιστώ έναν καλύτερο κόσμο, όπου υπερισχύει η αγάπη.
Μισώ όσους θέλουν να αλλάξω εγώ, αντί να θέλουν να αλλάξει η κοινωνία. Τους μισώ γιατί δεν ήταν εκεί όταν μεγάλωνα, όταν φύτευαν τη ρίζα του μίσους μέσα μου. Φοβάμαι να τους πω πώς αισθάνομαι. Δεν υπάρχει θέση στο μίσος μου, και είναι μίσος το μόνο που πράγμα που νιώθω αυτή τη στιγμή. Μου λένε να μην αισθάνομαι μίσος, το μίσος δεν βοηθάει. Αλλά ποιος μισεί; Εγώ είμαι αυτός που μισεί, μέρος μου. Για να σταματήσω να μισώ πρέπει να κόψω μέρος του εαυτού μου. Δεν επιλέγω να μισώ. Δεν θέλω να μισώ. Αλλά είτε το θέλω ή όχι, το μίσος είναι εκεί.
Το μόνο που αισθάνομαι είναι θυμός. Αισθάνομαι θυμό κάθε πρωί που ξυπνάω, ακόμα και τώρα. Αντί να είμαι ήρεμος και ενθουσιασμένος για το τι θα φέρει η μέρα, νιώθω μίσος για τον εαυτό μου και τον κόσμο, έτσι απλά. Ακόμα είμαι ένα σκουπίδι, ένα τίποτα, ανεξάρτητα από το πόσο το μυαλό μου ξέρει πως δεν είμαι τίποτα λιγότερο από καθεμιά και καθένα σε αυτόν τον κόσμο.
Τους μισώ γιατί δεν ήταν εκεί όταν τους χρειαζόμουν. Τους μισώ γιατί δεν με προστάτευσαν όταν δέχτηκα εγώ μίσος. Τους μισώ για το μίσος μου. Μισώ την οικογένειά μου γιατί ήταν συναισθηματικά απόντες. Μισώ το σχολείο μου, τους κανόνες του και το πως μου τους επέβαλε χωρίς να νοιάζεται αν είμαι όντως καλά και ασφαλής. Μισώ την εκκλησία που μου έμαθε πως άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε κακούς ανθρώπους. Μισώ την εξουσία της που χτίζεται πάνω σε ευάλωτους ανθρώπους που δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Μισώ τους πλούσιους, μισώ τους πολιτικούς, μισώ τ ους δημοσιογράφους, μισώ όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εξουσία και δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα εκτός από τον εαυτό τους, τη φήμη τους, τα χρήματά τους, τα υπάρχοντά τους.
Μισώ όλους τους ανθρώπους που μου λένε να μην μισώ. Μισώ τους ανθρώπους που μου λένε ότι η αγάπη είναι το αντίδοτο του μίσους. Τους έχω νέα: καθώς αποδέχομαι το μίσος μου αυτή τη στιγμή, νιώθω ανακουφισμένος και πιο πολλή αγάπη για τον εαυτό μου απ' όση θα μπορούσαν να φανταστούν. Αλλά κανείς δεν μας το λέει αυτό.
Ίσως αυτοί που τα λένε αυτά να μην αισθάνονται το ίδιο μίσος, επειδή δεν μεγάλωσαν με τόσο πολύ μίσος γύρω τους. Ήμουν διαφορετικός και δεν τους άρεσε. Απλώσανε το μίσος τους γενναιόδωρα επειδή αμφισβήτησα τη ζωή τους και τις αξίες τους. Τους έδειξα με την ύπαρξή μου ότι η ιδέα της οικογένεια είναι μύθος, ότι ό,τι ξέρανε μέχρι τώρα σαν αλήθεια (μεγάλωσε, πήγαινε σχολείο, παντρέψου, αγόρασε σπίτι, κάνε παιδιά) είναι μια μαλακία και μισή. Ήμουν η ζωντανή απόδειξη των σάπιων επιλογών τους και αντί να με ακούσουνε, να με αγκαλιάσουνε, να με δεχτούνε κ αι να μάθουν από εμένα, με απέρριψαν σαν να ήμουν σκουπίδι.
Το μόνο που αισθάνομαι είναι θυμός. Αισθάνομαι θυμό κάθε πρωί που ξυπνάω, ακόμα και τώρα. Αντί να είμαι ήρεμος και ενθουσιασμένος για το τι θα φέρει η μέρα, νιώθω μίσος για τον εαυτό μου και τον κόσμο, έτσι απλά. Ακόμα είμαι ένα σκουπίδι, ένα τίποτα, ανεξάρτητα από το πόσο το μυαλό μου ξέρει πως δεν είμαι τίποτα λιγότερο από καθεμιά και καθένα σε αυτόν τον κόσμο.
Είναι παντού. Στην καμπάνα της εκκλησίας που ακούω κάθε πρωί, στον ήχο των αυτοκινήτων που περνούν το δρόμο, στον φωνή της τηλεόρασης που ακούω κάθε μέρα στο σαλόνι, στον ήχο των βημάτων αυτού που περπατά στο διπλανό δωμάτιο. Όλα μου λένε "δεν έχεις θέση εδώ". Όλα μου θυμίζουν ότι δεν με αγαπήσαν και δεν με αποδέχτηκαν πλήρως, ολόκληρη την ύπαρξή μου. Αποδεχτήκαν μόνο ότι τους άρεσε και τους ταίριαζε. Και έχω σιχαθεί να ακούω να μου λένε ότι είναι δική μου δουλειά τώρα να το διορθώσω, ότι αυτά είναι στο παρελθόν. Αν είναι όλα στο παρελθόν, γιατί εξ κολουθώ να σηκώνομαι κάθε πρωί και να αισθάνομαι τόσο μίσος; Είτε τους αρέσει είτε όχι, αυτό το μίσος δεν συμβαίνει στο παρελθόν, συμβαίνει ΤΩΡΑ και είναι το αποτέλεσμα του άρρωστου μισητού τους κόσμου, στον οποίο δεν ένιωσα και δεν νιώθω αποδεκτός.
Μου λένε να βρω κουράγιο, να γίνω δυνατός, να αποδεχτώ τον εαυτό μου για αυτό που είμαι, "να είμαι πάντα ο εαυτός μου". Έχω κι άλλα νέα: είμαι δυνατός κι ο εαυτός μου αυτή τη στιγμή. Όλα αυτά που λέω, όλα αυτά που νιώθω, η ευαισθησία που βγαίνει μέσα από τη παραδοχή του μίσους και του θυμού μου, αυτά είναι η δύναμη μου, αυτός είμαι εγώ. Αλλά εκείνοι μου λένε να μην μισώ και να μην θυμώνω. Κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα που κάνανε και τότε: θέλουν να αποδεχτούν ότι τους συμφέρει. Γιατί αν αποδεχτούν το μίσος μου, αν αποδεχτούν το θυμό μου, σημαίνει ότι απ δέχονται ότι είναι αποτέλεσμα της σάπιας κοινωνίας στην οποία ανήκουν.
Έχω τη σοφία να ξέρω τι κάνει το μίσος, και δεν το παίρνω πάνω μου. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να γίνω σοφότερος. Είναι ο μηχανισμός της επιβίωσης μου. Έχω βιώσει το μίσος στο πετσί και τα κόκαλά μου, ξέρω πως όταν εξωτερικευθεί σε βία, φταίξιμο και εξευτελισμό, φέρνει περισσότερη βία, φταίξιμο και ντροπή. Και για να είμαστε ξεκάθαροι μίσος δεν σημαίνει μόνο βία. Το μίσος έχει τη μορφή ενός αστείου ή της σιωπής. Ένα απλό και καθημερινό "ρε πούστη μου" κρύβει όλο το μίσος του κόσμου. Γι' αυτό έμαθα αντί να διοχετεύω το μίσος αλλού, να το στρέφω στο εαυτό μου. Αλλά φτάνει πια.
Θέλω να ξέρεις ότι σε μισώ. Σε "αυτούς" είσαι κι εσύ μέσα, είσαι κι εσύ μέρος της κοινωνίας αυτής. Κάνε ό, τι νομίζεις. Αλλά αν δεν σε δω να αρχίσεις να κάνεις κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα, αν συνεχίσεις να μένεις σιωπηλός, αν συνεχίσεις να μου λες πως είναι δική μου ευθύνη να αλλάξω τον τρόπο που αισθάνομαι και την κοινωνία μου μόνος μου, τότε μην περιμένεις να σταματήσω να σε μισώ.
Αυτά. Εγώ έκανα ότι ήταν να κάνω για την ώρα. Η σειρά σου τώρα.
σχόλια