Σήμερα στα κανάλια της Ουτρέχτης, έπλεαν λεπτά κομμάτια πάγου, σου άφηναν την εντύπωση ότι οι κάτοικοι της πόλης είχαν θρυμματίσει τα τζάμια των παραθύρων τους και τα είχαν απλώσει στην επιφάνεια των σκούρων υδάτινων επιφανειών.
Γρήγορα συνειδητοποίησα πως δεν ήταν και η πιο σοφή σκέψη ν' αφήσω τα γάντια στο σπίτι. Αμέσως όμως ένιωσα τη δύναμη της σκέψης. Ο κόκκινος σηματοδότης έκανε τα κοκαλωμένα μου δάχτυλα -που από ώρα είχα αρχίσει να μην νιώθω, να σφίξουν τα φρένα του ποδηλάτου.
Ένας γλάρος στο πεζοδρόμιο προσποιούνταν πως δεν με κοιτά, ενώ εγώ τον κοιτούσα αδιάντροπα, με την αυτοπεποίθηση του ανώτερου είδους, φυσικά ο γλάρος δεν έδειχνε να κρυώνει και μόλις βαρέθηκε τη ματιά μου φτερούγισε νωχελικά, επιδεικνύοντας και υποδεικνύοντας μου την ελευθερία του.
Πράσινο, μερικές τελευταίες πεταλιές και ξεκλείδωσα την πόρτα του κλουβιού μου. Στράγγιξα τα φασόλια που είχαμε μουσκέψει αποβραδύς και τα έβαλα να βράσουν. Ιnterdinner, με Έλληνες οικοδεσπότες, φασολάδα και φέτα, λοιπόν !...
Ανάμεσα σε κουταλιές από φασολάδα, και πηρουνιές λαχανοσαλάτας και φέτας, κουβέντες για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και την παραίτηση της βασίλισσας στην Ολλανδία και για μια πεταλούδα που φτερούγιζε στα χειμωνιάτικα ολλανδικά τοπία. Συμβαίνει, λέει, πεταλούδες να καταφέρνουν να επιβιώσουν στο μέσω του χειμώνα.
Διόλου περίεργο, όταν εδώ και χρόνια επιβιώνουν τα ίδια πρόσωπα στον πολιτικό χειμώνα της πατρίδας. Φυσικά, είναι βλασφημία, η κάθε σύγκριση της πεταλούδας με πολιτικά πρόσωπα.
Μια γουλιά κρασί, αλήθεια η κάμπια από την ώρα που θα βγει από το αυγό της είναι καταδικασμένη να σέρνεται στο χώμα και πρέπει η κάμπια να θεριέψει για να γίνει χρυσαλλίδα κι αλήθεια πόσος αγώνας χρειάζεται για να βγει από το κουκούλι πεταλούδα!
Μια ακόμη γουλιά κρασί, αλήθεια πόσες φορές ο Έλληνας δεν σύρθηκε στο χώμα;, πόσους αγώνες άραγε έδωσε για να θεριέψει ; Ακόμη μια γουλιά κρασί, εγώ γεννήθηκα μέσα στο κουκούλι δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι για να βρεθώ εκεί και μάλλον αυτό δε μου δίνει και ώθηση να βγω έξω, το μόνο που θα μπορούσε να με σπρώξει είναι τα λόγια αυτών που έζησαν κι έξω από το κουκούλι.
Αυτά τα λόγια του ποιητή:
"...εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες.
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα
οι οι ίδιοι ίδιοι στα στα παιδιά παιδιά τους τους
ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα..."-(Μ. Αναγνωστάκης, 'Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ. Χ. ' ), και η γνωστή παραφιλολογία, κουράστηκα να σκέφτομαι τα λόγια, όποια και αν είναι αυτά.
Το κουκούλι μοιάζει έτοιμο να σχιστεί, όμως πολλές φορές η χρυσαλλίδα πεθαίνει προτού να γίνει πεταλούδα. Υπάρχουν όμως και πολλές από αυτές που τα καταφέρνουν και μάλιστα κάποιες από τις πεταλούδες καταφέρνουν να ;σπάσουν τη μονοτονία του χειμώνα και να υπενθυμίσουν την ύπαρξη της άνοιξης. Αλήθεια πόσο όμορφος θα ήταν ο ερχομός της πολιτικής άνοιξης, υπέροχη παρομοίωση που παραπέμπει δυστυχώς, σε πρόσωπα και καταστάσεις διόλου ανοιξιάτικα.
Τελευταία γουλιά κρασιού, στην Ολλανδία την επόμενη της δήλωσης της βασίλισσας σχετικά με την επικείμενη παραίτησή της, ο κόσμος έπαψε να γυρίζει και όλα βάφτηκαν πορτοκαλί. Το κρασί τελείωσε κανείς δεν ήξερα τι θα συμβεί αύριο, αν και όλοι γνώριζαν το τι είχαν να κάνουν αύριο. Το μόνο βέβαιο είναι πως η αυγή κι αύριο χρυσή θα είναι στα μάτια όλων και δε θα παραπέμπει σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην αρχή της μέρας, από εκεί και πέρα ο καθένας είναι υπεύθυνος για την αξιοποίηση των ημερών του. Αλήθεια, η πεταλούδα είναι άκακη , ψυχή την έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, τι θα μπορούσε να κάνει μια πεταλούδα; Σίγουρα ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όμως το κρώξιμο ενός κούκου ακούγεται παράταιρο στο μέσο του χειμώνα, βλέπεις ο χειμώνας τα θέλει όλα ταιριαχτά, βαμένα στα λιγοστά του χρώματα. Ίσως μια πολύχρωμη πεταλούδα δεν καταφέρει χρωματίσει τα γκρίζα του χειμώνα, αν όμως ανοίξουν όλα τα κουκούλια...
σχόλια