Αν κάτσουμε και απαριθμήσουμε πόσοι μεγάλη αστέρες έχουν χαθεί πριν την ώρα τους ίσως και να καταλάβουμε το βάρος που φέρει κάποιος ο οποίος γεννήθηκε χαρισματικός.
Με αφορμή την Amy με έπιασε ένας περίεργος προβληματισμός και άρχισα να αναρωτιέμαι τι γίνεται με τους καλλιτέχνες και την αυτοκαταστροφική ψυχοσύνθεσή τους.
Εκείνη μόλις 27 σχεδόν αυτοκτόνησε με το life style που επέλεξε, όπως και η Widney που βρέθηκε νεκρή στο μπάνιο της από ναρκωτικά, όπως και ο Kurt που αυτοκτόνησε με μια καραμπίνα, όπως και ο Michael ( Jackson) που άφησε μια χρυσή καριέρα και ζωή για να κοιμάται διαρκώς μην αντέχοντας τη πραγματικότητα και στο τέλος κοιμήθηκε για πάντα, όπως και ο άλλος Michael (Hutchence) ο οποίος επίσης αυτοκτόνησε, όπως και η Edith που το έριξε στη μορφίνη για χρόνια και μια μέρα κατέρρευσε όπως και ο Elvis που αλκοόλ και χάπια έσβησαν μια για πάντα τη βελούδινη χροιά του όπως και ο Freddie που δεν προστάτεψε τον εαυτό του όσο θα πρεπε όπως όπως όπως…
Τι διάολο γίνεται?τι τους συμβαίνει?πως γίνεται να έχεις αυτό το ευλογημένο ταλέντο χρήμα και δόξα και να μην αγαπάς τη ζωή σου και πάνω απ’όλα τον χαρισματικό εαυτό σου? Πως γίνεται να λαμβάνεις τόσα κύματα αγάπης απ’όλο τον κόσμο, να γράφεις ιστορία και τραγούδια που θα μείνουν για πάντα, κι όμως να μην εκτιμάς τίποτα, να θες να πεθάνεις και να μη σε γεμίζει τίποτα και κανένας παρά μόνο η αυτοκαταστροφή σου?
Η μία εξήγηση που δίνω είναι πως όταν γεννιέσαι με τόσα χαρίσματα, που μυστηριωδώς κάποιος σου τα έδωσε απλόχερα και σε ευλόγησε από τότε που ήσουν σπέρμα, είσαι και διαφορετικός και όταν είσαι διαφορετικός η κοινωνία δε σε αποδέχεται πλήρως...και εσύ δε μπορείς να την αντέξεις έτσι κι αλλιώς... και η λύση είναι να ξεφεύγεις απ’αυτή κάπου μυστικά, κάπου που δε θα μπορεί κανένας να σε ενοχλήσει κάπου που ξεχνάς τη διαφορετικότητα σου από τον όχλο και το βάρος από τους ώμους σου μοιάζει να έχει εξαφανιστεί έστω και για μια στιγμή, για λίγες ώρες...διότι η ψυχή του καλλιτέχνη είναι εξαιρετικά εύθραυστη και ευαίσθητη και δεν αντέχει τις μεγάλες συγκινήσεις της ζωής. Κι όπως εγώ λέω, η ψυχή του καλλιτέχνη πονάει συνεχώς γι αυτό και θέλει να δημιουργεί και να διοχετεύει κάπου τον πόνο της.
Η άλλη εξήγηση και ίσως και η πιο απλή που το φτωχό μου μυαλό δίνει είναι τα πολύπαθη και βασανιστικά παιδικά τους χρόνια και εάν αυτό ισχύει τότε η καλλιτεχνία τους απενεχοποιείται (?)
Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις όπου διάφοροι επιτήδειοι φρόντισαν να τους καταστρέψουν εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές τους (οι καλλιτέχνες έχουν πολλές) προκειμένου να «φάνε» όσα πιο πολλά μπορούσαν...ακατάλληλοι σύζυγοι, γκόμενοι, «κολλητοί» «γιατροί διάνοιες» και κάθε είδους λαμόγια οι οποίοι μυρίστηκαν ζεστό χρήμα και έσπευσαν να το κατασπαράξουν.
Όπως και να χει κανείς τους δε γυρίζει πίσω και ίσως και ο πρώιμος θάνατος τους συμβάλει στον άπιαστο μύθο τους, στην τεράστια εικόνα που έχει σφηνωθεί για τα καλά μέσα στις ψυχές μας και πάλι σκέφτομαι πόσα ακόμα είχαμε να πάρουμε αν ζούσε άλλα 30 χρόνια η Amy, αν οι Queen είχαν τον Freddie αν ο Michael έκανε τελικά εκείνη τη πολυαναμενώμενη συναυλία στο O2 Arena(που ετοιμαζόμουν περιχαρής να πάω)αν ο Elvis έγραφε και τραγουδούσε κι άλλα τραγούδια σαν το Suspicious Minds αν και αν και αν.... πόσο πιο πλούσιοι θα ήμασταν.
Τι κρίμα που έχασαν το πάρτυ...τι κρίμα που χάσαμε κι εμείς χρυσές ακροάσεις και στιγμές.
Τι ευλογία που υπήρξαν!
R.I.P
DZ
