Σήμερα το πρωί, παίρνοντας το μετρό για να πάω στο γραφείο, κάπου ανάμεσα στη στάση "Χαλάνδρι" και "Αγία Παρασκευή" άρχισε να ακούγεται η οργισμένη φωνή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Αρχικά, επειδή δεν είχα οπτική επαφή, θεώρησα ότι πρέπει να μιλάει στο κινητό σε κάποιον γνωστό του ή έστω σε κάποιον διπλανό του. Παρατηρώντας τις παραξενεμένες αντιδράσεις των υπόλοιπων συνεπιβατών πρόσεξα καλύτερα και είδα ότι ο άνθρωπος αυτός μιλούσε, φώναζε, μόνος του, απευθυνόμενος στον εαυτό του, στους γύρω του (είτε αυτοί ήταν άνθρωποι είτε απλά τα καθίσματα του μετρό και οι πόρτες που άνοιγαν και έκλειναν σε κάθε στάση), σε κάποια θεία δύναμη και γενικά σε όποιον ίσως τον άκουγε. Μιλούσε παθιασμένα για το πώς η Ιρλανδία βγήκε στις αγορές, για τον Εμφύλιο, για τη διαφθορά της εξουσίας, για τον νεποτισμό. Δεν τον απασχολούσαν αόριστα πράγματα από την Ιστορία, ούτε ο προσωπικός του αγώνας. Τον απασχολούσε το "τώρα", η πολιτεία που αποτελεί τον στόχο της κριτικής του. Κρατούσε μια εφημερίδα, μια Καθημερινή που φαινόταν πολυδιαβασμένη, και ένα καρβέλι ψωμί από κάποιον Φούρνο. Σιγά σιγά οξυνόταν ο τόνος του. Δεν μιλούσε πια... Φώναζε! Διαμαρτυρόταν, θρηνούσε χωρίς να οδύρεται.
Τα λεπτά περνούσαν και εκείνος συνέχιζε. Όλοι του έριχναν υποτιμητικά και παραξενεμένα βλέμματα, καταδικάζοντας αθόρυβα τον "τρελό" του μετρό. Τα λεγόμενά του είχαν βάση, θα μπορούσαν να ήταν το περιεχόμενο μιας συζήτησης, αλλά ήταν φανερό πως η νόηση του συγκεκριμένου ατόμου ήταν σοβαρά πληγωμένη και ασταθής.
Ήρθε προς το μέρος μου λίγο πριν κατέβω και κατηγόρησε όσους "φοράνε κοστούμια" και τα θεσμικά όργανα της εξουσίας. Το πρόσωπό του ήταν γλυκό, συμπαθητικό, αλλά οργισμένο, με τον νου του χαμένο κάπου ανάμεσα στις αγωνίες και τα πάθη που τον ταλάνιζαν.
Κατέβηκα. Πήγα στο γραφείο, και αρκετές ώρες μετά, όταν πλέον ήταν απόγευμα άρχισα να επιστρέφω. Και τι να δω; Ο ίδιος άνθρωπος, στην αποβάθρα κάποιου σταθμού αυτήν τη φορά, κρατώντας την ίδια εφημερίδα και το ίδιο ψωμί, συνέχιζε την ρητορία του. Μια ρητορία δίχως ακροατήριο. Ασταμάτητα και παθιασμένα, επί ώρες, προφανώς.
Ποιος τον άκουγε; Τι "έλεγε" τέλος πάντων αυτός ο "τρελός" του μετρό;
Αναμφίβολα συντρέχουν ψυχολογικοί και ψυχιατρικοί λόγοι για την περίπτωσή του, τους οποίους δεν θα επιχειρήσω να προσεγγίσω. Αλλά αναρωτιέμαι, τι κράτος είναι αυτό, που τρελάινει τους πολίτες του;
