Δεν ξέρω για 'σένα, εδώ πάντως πάλι έβρεχε. Ήμουν μόνη στο σπίτι και δεν είναι και το καλύτερό μου. Άμα μένω μόνη και απέξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα είναι σαν να συνομωτεί το σύμπαν εναντίον της ηρεμίας μου... σκέψεις, θεωρίες, αναμνήσεις και τα λοιπά, ξέρεις, μην σε κουράζω. Για να το γλιτώσω όλο αυτό λοιπόν, πήρα τηλέφωνο μια φίλη, που είχαμε να μιλήσουμε καιρό. Μέσα στα πολλά δικά μας μου είπε με χαρά πως κανόνισε να πάει διακοπές με τον -επί πολλά έτη- δικό της σε ελληνικό νησί (δεν θα ονοματίσω, θα προδοθώ). Αφού τα είπαμε, τα αναλύσαμε όλα για τα καλά, κλείσαμε το τηλέφωνο με την υπόσχεση να μιλήσουμε πολύ σύντομα. Η ηρεμία όμως στην οποία στόχευα είχε ολότελα "χαλάσει" καθώς με την ειλικρινή χαρά για την φίλη μου με έπιασε και η δική μου, προσωπική ονειροπόληση.
Καλοκαίρι, θάλασσα, άμμος, μπάνια, ποτά υπό το φεγγαρόφωτο, περίπατοι, χαλάρωση και άλλα τόσα που θα μπορούσα να γράψω ακόμη.. ποιος δεν τα αποζητά άραγε; Η επιθυμία όμως δεν τελειώνει εδώ, το όνειρο αν θες. Σκέψου όλα αυτά να τα κάνεις παρέα με κάποιον που θες να του κρατάς το χέρι, που αποζητάς τις λίγες αυτές χαλαρές στιγμές μέσα στη χρονιά σου να τις περάσεις μαζί του. Ναι, εκεί πήγε ξανά το μυαλό μου, στον καλοκαιρινό έρωτα, στον έρωτα που όλοι ψάχνουμε, άλλοι φανερά άλλοι πιο δειλά. Έχει κάτι αυτό το αναθεματισμένο καλοκαίρι. Σε κάνει να θες να πάρεις ένα κομματάκι σου, ένα κάποιο λίγο από το "είναι" σου, να το απιθώσεις στην παλάμη αυτού του ιδιαίτερου, του δικού σου "κάποιου", να τον κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια και να του πεις "Καν'το ό,τι θες".
Ξέρεις όμως τι; Ακόμη πιο συγκλονιστικός έρωτας από τον καλοκαιρινό είναι ο "διαρκείας". Είναι αυτός που δεν τον βρίσκεις εύκολα, που μπορεί να τον έχεις και μέσα στα χέρια σου, να τον αφήσεις και να μην το καταλάβεις ποτέ. Είναι αυτός που μένει μαζί σου όλους τους υπόλοιπους μήνες μα επιλέγει να σου κρατήσει το χέρι και τους ξένοιαστους, τους καλοκαιρινούς. Αυτόν τον έρωτα πάντα θα θαυμάζω, θα θεωρώ απογειωτικό. Εκεί που οι αξίες είναι σταθερές και όχι...εποχικές. Εκτίμηση, σεβασμός, ειλικρίνεια, ευγένεια, συντροφικότητα. Σου ακούγονται μήπως παππουδίστικα, λίγο παλιομοδίτικα; Θα περίμενες να γράψω για το πάθος ή την τρέλα μόνο των στιγμών ; Όχι, όχι έπαθα και έμαθα. Καλά και αυτά μα αν δεν υπάρχουν όσα μόλις διάβασες, να δεις πως πάνε βόλτα και το πάθος και η τρέλα, πως ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο περαστικά είναι, πόσο αν θες, στο τέλος, ανούσια.
Μην πεις πως και εσύ δεν τον ψάχνεις αυτόν τον έρωτα. Θα πεις ψέμματα και το ξέρεις. Μα να μην θες απλά τον καλοκαιρινό. Να θες αυτόν που θα θελήσει να σταθεί δίπλα σου και θα σε αφήσει να κάνεις το ίδιο. Αυτόν που θα είναι εκεί και στα καλά και στα κακά, σε όλα τα μικρά και τα μεγάλα. Αυτόν που, αν είσαι τυχερός, θα ξαφνιάσει το ίδιο μυαλό και καρδιά, αυτόν που θα εκτιμήσει όσα του δίνεις όταν πρέπει, όχι ετεροχρονισμένα μετά από συγκρίσεις με μύριους όσους. Αυτόν που παρά τα δύσκολα, θα έρχεται κάθε εποχή, θα σε παίρνει από το χέρι και αργά μα σταθερά θα θέλει να γυρίσετε μαζί τον κόσμο. Αυτόν που θα έχει κότσια, που δεν θα φοβάται, που πέρα από εσένα θα σέβεται πάνω από όλα τον εαυτό του.
Μα πού είσαι; Ποιος είσαι; Σε ήξερα μήπως; Θα σε μάθω; Αργείς;
Νάντια
σχόλια