Πόνος, καθημερινός, αλύτρωτος και βασανιστικός. Να τρυπάει τα σωθικά σου ακούραστος και συνεχής, χωρίς κανένα απολύτως έλεος και οίκτο. Σχεδόν αήττος, να σε ξετινάζει με τόσο μεγάλη ευκολία και άνεση. Και εσύ κάθεσαι παθητικά και τον βιώνεις, σαν ένα αβοήθητο παιδί στα κρύα σοκάκια της πόλης, δίχως κάποιον να σου προσφέρει θαλπωρή και βοήθεια. Σε παραλύει και σε εξοντώνει μέρα με τη μέρα. Κλαίς, υποφέρεις και εξαντλείσαι.
Είναι τόσο δύσκολο να σε αφήνουν. Να σε εγκαταλείπουν και να μην ενδιαφέρονται για την ύπαρξή σου. Άνθρωποι που μαζί τους βίωσες ανέλπιστα όμορφες στιγμές, που, δυστυχώς όμως, κράτησαν τόσο λίγο. Οι συνθήκες βλέπεις, δεν επέτρεψαν κάτ ι παράπανω. Αν και μεταξύ μας, όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Άρα, η θέληση δεν ήταν τόσο δυνατή, προφανώς. Λυπηρό δεν είναι;
Έτσι συμβαίνει όμως. Λόγια, υποσχέσεις που με την πάροδο του χρόνου λησμονούνται και μένουν μόνο κενά γράμματα δίχως κανένα νόημα στα ξεχασμένα μηνύματα των εποχών που έλειπε ο ένας στον άλλο. Γλυκοί ήχοι στα αυτιά σου τα λόγια του, πως θα προσπαθήσετε και όπου σας βγάλει. Είχατε επίγνωση της δυσκολίας που επρόκειτο να αντιμετωπίσετε, αλλά και προθυμία να παλέψετε! Να πράξετε ότι περισσότερο μπορούσατε για ένα όσο το δυνατό καλύτερο αποτέλεσμα. Αναμονή σας κυρίευε για την πολυπόθητη στιγμή που θα ξανασμίγατε, θα βρισκόσασταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, θα περπατούσατε μαζί, θα πείνατε καφέ και όλα αυτά πιασμένοι χέρι χέρι. Όλα αυτά ΜΑΖΙ , ενωμένοι και δυνατοί. Σχέδια, που τελικά, δεν πήραν υπόσταση, δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και έμειναν μονάχα ανολοκλήρωτες εικόνες στο μυαλό σας.
Η καθημερινή επικοινωνία ελαττώνεται σταδιακά και μεθοδικά. Οι υποχρεώσεις αυξάνονται, τα καθημερινά προβλήματα δεν αφήνουν χώρο και χρόνο για τη διατήρηση της επικοινωνίας σας. Εσύ παλεύεις να σώσεις ό, τι μπορείς. Μα δεν έχεις καταλάβει πως γι αυτόν η υπόθεση έχει κλείσει οριστικά και έχεις μείνει ολομόναχη στον αγώνα να σώσεις τα αποκαίδια της «σχέσης» σας, η καλύτερα θα έλεγα, της περιπέτειάς σας που θα προσπαθούσατε να δείτε που θα σας οδηγήσει. Όπως φάνηκε μετά από λίγο καιρό η γραμμή του τερματισμού δεν βρισκόταν μακρυά.
Η απόσταση είναι ένα αξεπέραστο και άλυτο πρόβλημα για εκείνον. Λες και δεν υπάρχουν τα λεωφορεία, τα τρένα και τα λοιπά μέσα που σε πηγαίνουν στον άνθρωπό σου, σε αυτόν που σου έχει λείψει και θες να δεις τόσο πολύ, όπως χαρακτηριστικά είχε το θράσος να ξεστομίζει. Για να τα καταφέρετε όμως, πρέπει να έχετε κότσια και οι δυο! Θέληση και υπομονή. Μόνο τότε μπορεί να επιτύχετε το δύσκολο αυτό εγχείρημα, το να είστε μαζί από απόσταση. Φυσικά, αν δεν διακατέχονται και οι δυο από τον ίδιο, η έστω παρόμοιο πόθο και δίψα η προσπάθεια θα είναι ατελέσφορη. Και ναι, αυτή είναι η κατάληξη. Δεν μπορεί να διαχειριστεί την όλη κατάσταση με την απόσταση να χαλά τα όποια μικρά ή μεγαλύτερα σχέδια σας. Έτσι, προτιμά να κόψει κάθε δίοδο επικοινωνίας μαζί σου.
Σε διώχνει από τη ζωή του τόσο απλά και ξαφνικά, όπως ακριβώς είχε εισβάλει σε αυτήν. Ένας ευχάριστος και δυναμικός «σήφουνας». Βλέπεις τον χαρακτηρίζει η αλητεία και δυσκολεύεται να διαχειριστεί κάτι που ξεφεύγει από αυτά που συναντούσε μέχρι στιγμής. Τα χαλαρά, τα πρόσκαιρα, τα ανούσια.
Και φέυγει, χάνεται, δίχως να τον νοιάζει αν πονάς, αν κλαις κάθε μέρα και στριφογυρνάς στο κρεβάτι μέχρι τα χαράματα και εύχεσαι να σε πάρει κάποια στιγμή ο ύπνος, διότι μαζί του θα φέρει τη λύτρωση που τόσο λαχταράς και θα ηρεμήσεις για λίγες ώρες. Εκείνος διασκεδάζει με τους φίλους του και τις «φίλες» του και όλα κυλάνε υπέροχα, είναι σαν να μη σε γνώρισε ποτέ, σαν να μην περάσατε μαζί αυτές τις όμορφες μέρες, που σπαρταρούσε στην αγκαλιά σου σαν μικρό παιδί, που απολάμβανε τα χάδια σου και δεν του έφταναν όσα και αν του πρόσφερες, που γευόταν το μεθυστικό άρωμά σου και δεν ήθελε να σε αποχωριστεί τα βράδια, που δεχόταν τη φροντίδα σου και αντιλαμβανόταν πόσο πολύ τον νοιάζεσαι και θέλεις το καλό του. Σε τέτοιο βαθμό που σε αποκαλούσε περιπαιχτικά και μάνα. Ήταν και η ζακέτα που επέμενε να μη φορά τα βράδια του καλοκαιριού στην παραλία που το αεράκι χάιδευε τα κορμιά σας και συ του τι φορούσες με το ζόρι.
Αλλά μανάρι μου έτσι είναι αυτά. Οι άνθρωποι ξεχνάνε πολύ εύκολα το καλό και το πραγματικό ενδιαφέρον που δείχνεις για αυτούς και το θυσιάζουν στο βωμό του εύκολου και του περιστασιακού. Φυσικά και υπήρχαν δυσκολίες και προβλήματα. Δεν είπα το αντίθετο. Όμως, τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε! Το χεις? Αν δεν το θες πάω πάσο. Προτίμησε ότι σου δίνεται με ευκολία. Να ξέρεις μονάχα ότι δεν σημαίνει ότι θα αξίζει κιόλας. Άλλωστε αυτό για το οποίο θα κοπιάσεις και θα αγωνιστείς με όλο σου το είναι για την απόκτησή του, αυτό είναι που θα σε ολοκληρώσει σε ένα σημαντικό βαθμό σαν ανθρώπινη οντότητα και θα σε δικαιώσει για το κουράγιο και την επιμονή που επέδειξες, ώστε να το κατακτήσεις. Διαφορετικά βολέψου σε ότι πέφτει στα πόδια σου τυχαία και ας είναι και σκάρτο. Η απόφαση είναι δική σου.
Όσο για σένα που προσπάθησες να σώσεις τα αποκαίδια σας σταμάτα να κλαις άλλο για τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες και αποδείχτηκε δειλός των συναισθημάτων που έτρεφες για κείνον. Εσύ μόνο καλό ήθελες να του προσφέρεις. Σκούπησε, λοιπόν, τα δάκρυα που έχουν μουσκέψει το σεντόνι σου, πήγαινε ρίξε νερό στο πρόσωπό σου και αν χρειαστεί και καμία «σφαλιάρα» για να συνέλθεις από το τέλμα στο οποίο έχεις βυθιστεί. Η ζωή είναι ομορφή και σε καρτερεί να την αρπάξεις από τα μαλλιά και να τη ζήσεις! Ξύπνα από το λήθαργο όσο είναι νωρίς. Μην αφήσεις να περάσει άλλη μέρα δίχως να χαμογέλασεις! Και μην ξεχνάς πως αν κάποιος πραγματικά σε θέλει, όσα εμπόδια και να υπάρχουν θα βρει τον τρόπο για να είναι μαζί σου. Οπότε άφησε του απλά κάποια κομμάτια του εαυτού σου, για να σε θυμάται και αν ποτέ το θελήσει θα έχει λόγο να γυρίσει σε σένα. Μην πιέζεις κανένα να είναι στο πλάι σου. Μη βγεις στη ζητιανιά για ξεροκόμματα «αγάπης» και ενδιαφέροντος, χάνεις την αξιοπρέπειά σου. Φύγε με το κεφάλι ψηλά! Αν θες ρίξε και ένα δάκρυ πίσω σου. Μετά όμως σήκω, ξεπέρασε το και συνέχισε τη ζωή σου! Άλλωστε, όσοι αξίζουν μένουν! Άδραξε τις ευκαιρίες που σου έρχονται και μην ξεχνάς πάντα να χαμογελάς, γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή στην επόμενη στροφή!
