Με την πολιτική εντροπία να διογκώνεται αδιάλειπτα στους κόλπους της Γηραιάς ηπείρου και το έρεβος της τρομοκρατίας να εξαπλώνεται ως επιδημία μεταξύ των κραταιών ευρωπαϊκών χωρών, τα πολεμικά μέτωπα και αναχώματα πληθαίνουν αντί να εκμηδενίζονται και να συμπράττουν έναντι της κοινής ασσύμετρης απειλής. Παρά τις πομπώδεις κοινοπραξίες και την ad hoc συγκρότηση των νατοϊκών μονάδων στις επιχειρήσεις εναντίον του ΙΚ, με επικεφαλής τη Γαλλία και τη Ρωσία, η εξωτερική πολιτική αποτελεί <<στοιχηματικό>> παιχνίδι για κάθε εμπλεκόμενη χώρα.
Από το ενεργό παιχνίδι οπωσδήποτε δε θα μπορούσε να απουσιάζει η άμεσα και έμμεσα συσχετιζόμενη Τουρκία, όταν μάλιστα χαράκτης της πορείας της είναι ο πρώην -μη εκλεγμένος- υπουργός εξωτερικών της και διακεκριμένος πανεπιστημιακός Νταβούτογλου. Αυτός, που επί υπουργείας του στο ΥΠΕΞ της Τουρκίας αύξησε τις δαπάνες στα εξοπλιστικά και έθεσε από τότε τα θεμέλια μιας πρώιμης πολεμικής ετοιμότητας. Εξωτερική πολιτική και διπλωματία είναι δύο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες και οι γραμμές οι οποίες τις ορίζουν είναι τόσο λεπτές και ευάλωτες, που η υπέρβασή τους δύναται να οδηγήσει σε ένα αρχόμενο χάος.
Πράγματι, θρυαλλίδα -αν όχι αφορμή- αυτής της υπέρβασης αποτέλεσαν οι <<παραβιάσεις>> του τουρκικού FIR από πλευράς ρωσικών αεροσκαφών, στα πλαίσια επιθέσεων κατά του ΙΚ, με την επιχειρησιακή αντίδραση Νταβούτογλου να κρίνεται αν όχι λανθασμένη σίγουρα όμως αδικαιολόγητη για το πολιτικό του βεληνεκές. Οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας και αποκωδικοποίησης αυτής της αποκλίνουσας συμπεριφοράς θα ήταν αλυσιτελής, καθώς το γεγονός της κατάρριψης του ρωσικού αεροσκάφους είναι ήδη τετελεσμένο. Τετελεσμένη, όμως, δε μπορεί να θεωρηθεί η αντίδραση της Ρωσίας, με το σενάριο πισώπλατης μαχαιριάς να είναι και το επικρατέστερο και τα χαρτιά του Πούτιν να παραμένουν ερμητικά κλειστά.
Τη στιγμή που ο διεθνής κοινός εχθρός απέκτησε σχήμα και ταυτότητα και η σύμπλευση όλων των ορθολογικά πραττουσών δυνάμεων καθίσταται επιβεβλημένη, η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους φαντάζει απροσδόκητη, καθηλώνοντας την παγκόσμια διπλωματία ως κεραυνός εν αιθρία. Η πιθανότητα ανοίγματος του ασκού του Αιόλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς Ρωσίας, είναι ιδιαίτερα αυξημένη και από πολλούς αναμενόμενη. Μήπως, τελικά, η ταυτότητα του κοινού εχθρού ήταν παραχαραγμένη; Μήπως το συμβάν ήταν απλά ένας λάθος τουρκικός χειρισμός; Το δεδομένο είναι πως οι εξελίξεις αυτές θα σηματοδοτήσουν ραγδαίες αλλαγές στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας και -καλώς ή κακώς- όλων των εμπλεκόμενων με αυτές χωρών-συμμάχων τους, με το διπλωματικό και πολεμικό θερμόμετρο στη Μεσόγειο και πέριξ αυτής να ανεβαίνει σταθερά και επικίνδυνα.
σχόλια