Πίσω στο 2013, όταν ήμουν Δευτέρα Λυκείου, είχαμε ένα μάθημα που λεγόταν τεχνολογία. Μια ημέρα ο καθηγητής ξεκίνησε να μας εξηγεί ένα κομμάτι του βιβλίου που αφορούσε τους διαστημικούς δορυφόρους. Μας είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για αυτά τα θαύματα της μηχανικής και μας εξήγησε πόσο πολύ επηρεάζουν τη καθημερινότητά μας και πόσο πιο δύσκολη θα ήταν η ζωή μας χωρίς δορυφόρους. Συνέχισε να μιλάει για αρκετή ώρα μέχρι που εξάντλησε το θέμα και έκλεισε τη συζήτηση λέγοντας πως οι δορυφόροι μπορούν να γίνουν εξαιρετικά επικίνδυνοι καθώς όταν παύουν να λειτουργούν περιφέρονται άσκοπα πάνω από τη Γη ωσότου τελικά πέσουν σαν αστεροειδείς στο έδαφος δημιουργώντας έκρηξη και κρατήρα. Η τελευταία του φράση ήταν: «Δυστυχώς οι άνθρωποι φτιάχνουμε τόσα φοβερά τεχνολογικά κατασκευάσματα αλλά ποτέ δεν σκεφτόμαστε τι θα τα κάνουμε όταν πάψουμε να τα χρειαζόμαστε.»
Η φράση του αυτή κόλλησε στο μυαλό μου και για πολλές μέρες τη συλλογιζόμουν. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά της φύσης με τον άνθρωπο. Τα φρούτα, τα φυτά, τα ζώα, ακόμα και τα μικρόβια είναι φτιαγμένα έτσι ώστε όταν τελειώσει η ζωή τους να αποδίδουν το σώμα τους πίσω στο φυσικό περιβάλλον. Με αυτό τον τρόπο η ύλη δεν πάει ποτέ χαμένη και αξιοποιείται συνεχώς. Με λίγα λόγια δεν υπάρχουν σκουπίδια στη φύση.
Αντίθετα εμείς οι άνθρωποι αποθηκεύουμε αυτά που δημιουργούμε μέσα σε πλαστικές σακούλες σε χωματερές. Εκεί τα σκουπίδια μας μένουν στάσιμα και ακίνητα για την αιωνιότητα.
Προφανώς δεν ήμουν ο πρώτος άνθρωπος στο πλανήτη που σκέφτηκε ότι πρέπει να ανακυκλώνουμε τα κτήρια. Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος που να έχει βρει κάποια λύση.
Καθώς πάντα μου άρεσε η αρχιτεκτονική δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι κάτι παρόμοιο συνέβαινε και στα κτήρια. Σε όλο τον κόσμο γίνεται ακριβώς το ίδιο. Επενδυτές, εργολάβοι, αρχιτέκτονες και κυβερνήσεις κατασκευάζουν φαραωνικά έργα και αμέτρητα κτήρια χωρίς όμως να προβλέψουν τι θα τα κάνουν όταν πλέον θα πάψουν να τα χρειάζονται. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα ήταν μέχρι τώρα η κατεδάφιση, μέσα από την οποία τόνοι υλικών μεταφέρονται σε χωματερές και δεν ξαναχρησιμοποιούνται.
Έτσι σκέφτηκα ότι αξίζει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε με τα κτήρια όταν αυτά πεθαίνουν; Πως θα μπορέσουμε να τα ανακυκλώσουμε; Πολλές ιδέες μου ήρθαν στο μυαλό και τελικά κατέληξα ότι οφείλουμε να σχεδιάζουμε από την αρχή μηχανικά και αρχιτεκτονικά ένα κτίσμα με γνώμονα πως αυτό θα αποσυναρμολογηθεί.
Όταν συνέλαβα αυτή την ιδέα θεώρησα ότι είχα μπροστά μου ένα billion dollar plan. Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω επαγγελματίες και εταιρίες που να πουλούσαν κάποιο αντίστοιχο προϊόν αλλά δε βρήκα τίποτα. Προφανώς δεν ήμουν ο πρώτος άνθρωπος στο πλανήτη που σκέφτηκε ότι πρέπει να ανακυκλώνουμε τα κτήρια. Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος που να έχει βρει κάποια λύση.
Αρκετά χρόνια μετά όταν πλέον σπούδαζα στην σχολή αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ είδα ότι η ιδέα μου είχε επιτέλους αρχίσει να αναπτύσσεται από άλλους αρχιτέκτονες σε διάφορες χώρες. Τα εγχειρήματα αυτά προέρχονταν κυρίως από φτωχές χώρες της Νότιας Αμερικής όπου και υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα στέγασης.
Σήμερα οι εταιρίες αυτές συνεχίζουν να υφίστανται αλλά παραδόξως δεν έχουν λάβει τόσο θερμή υποδοχή από την αγορά. Στην Ελλάδα αποτελούν ουτοπία. Γιατί όμως να μην κάναμε εμείς την αρχή σε αυτό το ζήτημα; Γιατί να μην περνούσε μια νομοθεσία που να υποχρεώνει όλους τους Έλληνες να χτίζουν αποσυναρμολογούμενα κτίσματα; Πόσα χρήματα θα έφερνε κάτι τέτοιο στην οικονομία μας; Πόσες ύλες θα εξοικονομούνταν και θα ξαναπωλούνταν;
σχόλια