Μέχρι λίγο μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, είχα την πεποίθηση ότι θα κοιμόμουν ειρηνικά, με τις σκέψεις καθαρές από την κούραση, την αλλαγή του καθημερινού προγράμματος, τη ζέστη της καθυστερημένης καλοκαιρινής νύχτας. Τι με οδήγησε στην οθόνη να κάνω αυτό το πικρό πέρασμα που με δαγκωμένα χείλη μετά τις 2.30 τα ξημερώματα με έστειλε στο κρεβάτι, ούτε που το κατάλαβα. Ξεκίνησα ψαρεύοντας, απαγορευμένα «κόβοντας» στα μέτρα μου της μούσας μου φωτογραφίες, γυρνώντας το χρόνο πίσω, βάδισα από την ανάποδη το δικό μου μονοπάτι της φωτιάς, που φορτωμένο με αγκάθια, φθόνο, πίκρες με γέμισε και την πορεία μου άλλαξε από τη φορά που (άλλοι;) είχε καθοριστεί. Με πνιγμένους, ζορισμένους λυγμούς έκλεισα τα πάντα για να φύγω προς το κρεβάτι και ίσως, ίσως, ήτανε η πρώτη φορά που το σκέφτηκα, που δίστασα για μια μικρή, απειροελάχιστη, τόση δα στιγμούλα την καθιερωμένη ευχή μου να πω πριν τα μάτια μου προσπαθήσω να κλείσω. Τι μου έμεινε από αυτή την τοξική περιπλάνηση στο διαδίκτυο; Μια πικρή γεύση στο στόμα, μια ενόχληση στο πίσω μέρος του μυαλού, ένα μολύβι στο στήθος, το «wish you were here» των pink floyd, οι «απόντες» στο 20ό λεπτό, τα μουσκεμένα μάτια στο μαξιλάρι να σφουγγίζω.
Ανακαλύπτω, όχι με έκπληξη -μ' έχω συνηθίσει σε τέτοιες... συμπτώσεις που μόνο τυχαίες δεν αποδεικνύονται στο τέλος- καταγράφοντάς τα, ότι είναι επετειακές αυτές οι μέρες, η επέτειος της Μεγάλης μου Εξόδου, η επέτειος της Απελευθέρωσης, του Ξυπνήματος (του δικού μου Σατόρι), της Εισόδου στην Πραγματικότητα. Το συναισθηματικό μου ρολόι κλώτσησε το βιολογικό για να θυμίσει στο σώμα ότι η ψυχή είναι ανώτερη από την ύλη. Μου θύμισε, πόσο ευάλωτος είμαι στην πραγματικότητα, πόσο αδύναμα είναι τα τείχη της αλωμένης μου πόλης, τείχη από άμμο (ψιλή, σα της Σιθωνίας, στο πρώτο φύσημα και κύμα όλα κάτω), κάστρα από χαρτί (περιτυλίγματος, λογαριασμών, ασφαλίστρων και βεβαιώσεων φόρων), πόρτες ξεκλείδωτες με το κλειδί χαμένο.
Ανακαλύπτω, ότι στον αγώνα μου αυτό, μονάχος απομένω, ότι κάνω για μένα το πολεμώ, οι ευγένειες, οι ευαισθησίες, όλα είναι υποκριτικά και περιστασιακά για να καλύπτουν της στιγμής τα συμφέροντα, απλά, μάλλον ανήκω σ' αυτούς που απλόχερα ανοίγονται και σα λεμονόκουπες, πετάγονται στα σκουπίδια, ή καλύτερα, σαν ένα παιχνίδι, που όταν το βαριούνται, όταν βρίσκουν άλλο, καλύτερο, της μόδας, το παραπετάνε σε μια γωνιά, σε ένα κουτί, σε ένα ντουλάπι.
Είναι που αγαπάμε εκεί που χτυπούν οι κεραυνοί. Διαπίστωση, αποδοχή, ανάσα και πάμε παρακάτω.
Και τώρα, πρωινό ξύπνημα, πρέπει το χαμόγελο να φορέσω, έχω παράσταση να δώσω, «μάτι δεν έκλεισα ρε γμτ... είναι αυτή η πρώτη ζέστη που ξύπνιο με κράτησε, βάλε και τη σαλονικιώτικη υγρασία, είχε και μια ταινία στην τηλεόραση, σόρυ για τη διάθεση, θα είμαι άψογος στα καθημερινά μου καθήκοντα!» Πόσες οι αλήθειες μας που από τους γύρω μας φυλάμε;
σχόλια