Του σέρβιρα έναν καφέ φίλτρου, με λίγη ζάχαρη και γάλα. Μετά από μισή ώρα τον είδα να πέφτει από την καρέκλα στο πάτωμα έχοντας σπασμούς.
Τόσο ξαφνικά μπορεί να συμβεί κάτι αναπάντεχο και εσύ, σε κλάσματα του δευτερολέπτου, καλείσαι να διαχειριστείς μια κατάσταση που την έχεις ξαναδεί μονάχα στο Grey's Anatomy. Όχι δε με λένε Meredith, δε γνωρίζω από πρώτες βοήθειες και δεν είμαι καλά! Δεν είμαι καλά γιατί έφτασα στα όρια μου. Γιατί είδα έναν συνομήλικο μου να χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορώ να του την προσφέρω. Γιατί εκτός από το προφανές, παιδί με σπασμούς στο πάτωμα, έπρεπε να ηρεμήσω την παρέα που ούρλιαζε καλώντας σε βοήθεια, τους πελάτες που κάποιοι σηκώθηκαν να δουν τι γίνεται και άλλοι που ήθελαν να παραγγείλουν cappuccino latte. Τα πόδια μου είχαν κοκαλώσει, οι σπασμοί του παιδιού είχαν γίνει εντονότεροι και τα λεπτά περνούσαν περιμένοντας όλοι το 166, που ήδη είχε ενημερωθεί, να κάνει όσον το δυνατό πιο γρήγορα τη δουλειά του. Ο πανικός σε θολώνει, σε κυριεύει, σε εξουσιάζει. Το ίδιο και ο φόβος. Η μόνη διαφορά είναι ότι τον τελευταίο τον περνάς ήσυχα. Χωρίς φωνές. Απλά φοβάσαι. Στον πανικό όμως, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Δεν ελέγχεις τον εαυτό σου. Τσιρίζεις ενώ νομίζεις ότι μιλάς, χτυπάς ενώ νομίζεις ότι χαϊδεύεις, κλαις ενώ νομίζεις ότι γελάς. Αυτό που επικρατούσε εκείνη τη στιγμή ήταν τρεις φορές μεγαλύτερο από τη λέξη πανικός!
Η ιστορία συνεχίζει κάπως έτσι: Το παιδί σταματά τους σπασμούς, εξακολουθεί να μην έχει τις αισθήσεις του και όλοι περιμένουν τη λύτρωση που ονομάζεται ασθενοφόρο. Αυτοί που δεν ήξεραν τι να κάνουν, απλά κοιτούσαν. Κάποιοι που γνώριζαν τα βασικά προσπαθούσαν να μην αφήσουν το παιδί να καταπιεί τη γλώσσα του. Αυτοί που γνώριζαν τι πρέπει να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις, σίγουρα δε βρισκόταν στο μαγαζί! Και η ερώτηση είναι μια: «Τι θα γινόταν αν....»;
...το ασθενοφόρο αργούσε;
...το παιδί χρειαζόταν κάτι από εμάς και εμείς δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε;
...δε μπορούσαμε να έχουμε επικοινωνία με τον έξω κόσμο;
...ήμουν μόνος μου;
Η απάντηση είναι μια και δίνεται στον τίτλο αυτού του κειμένου. Ουσιαστικά είναι αυτές οι βοήθειες τις οποίες προσφέρεις σε κάποιον που τις χρειάζεται άμεσα μέχρι να έρθει κάποια μεγαλύτερη βοήθεια στο χώρο από τη δική σου. Βοήθεια που στα 22 χρόνια της ζωής μου δεν μου τη δίδαξε κανείς. Όχι επειδή δεν βρήκε την ευκαιρία, αλλά προφανώς επειδή το αμέλησε.
Στα 12 χρόνια της σχολικής μου ζωής, η ώρα της γυμναστικής ήταν ένα χάσιμο χρόνου. Στο δημοτικό, μαθαίναμε να χορεύουμε τον Μενούση, τον Μπιρμπίλη τον Μεχμέτ-Αγά. Στο γυμνάσιο ξεκινήσαμε δειλά- δειλά να πιάνουμε μπάλα και στο λύκειο δε φορούσαμε καν φόρμες. Τόσες ώρες χαμένες και ανεκμετάλλευτες την ώρα που θα μπορούσε να μας διδάξει ένας Χριστιανός πώς να διαχειριστούμε τέτοιες καταστάσεις. Απλά τα πράγματα. Στο δημοτικό αυτοεπιβίωση, στο γυμνάσιο παροχή βοήθειας σε τρίτους και στο λύκειο ειδικές κρίσιμες καταστάσεις.
Κάτσε και μέτρα πόσες ώρες χαμένες έφυγαν στο κυλικείο του πανεπιστημίου, σε ανούσιες γενικές συνελεύσεις και σε πάρτυ στο φουαγιέ. Κάπου εκεί σίγουρα θα χωρούσαν 3 ώρες μέσα στην εβδομάδα για να μάθεις να δίνεις και εσύ «το φιλί της ζωής». Για να μην αναφερθώ και στον ελληνικό στρατό! Εκεί να δεις χαμένος χρόνος. Ζωή. Όνειρα.
Η πολιτεία, το κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα (το ποιο;) και οι θεσμοί σε αυτό το κράτος έχουν σίγουρα τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Από την άλλη, δε μπορώ να σε δικαιολογήσω που ακόμα δεν έχεις ψαχτεί για να μάθεις που παραδίδονται δωρεάν μαθήματα πρώτων βοηθειών στην πόλη που κατοικείς. Μπορεί να συμβεί στον καθένα, αλήθεια, και πίστεψε με...αν νομίζεις ότι θα προλάβεις να googl-άρεις τη λέξη «λιποθυμία» για να δεις τι πρέπει να κάνεις σε αυτήν την περίπτωση, είσαι πολύ γελασμένος!
σχόλια