…Γιατί υπάρχουν και αυτές οι μέρες που θες να βουλιάξει στο στρώμα σου, να τυλιχτείς με το πάπλωμα και να ξεχάσεις τον κόσμο. Μέρες νηφάλιες και αδιάκοπα κουραστικές. Λίγα λεπτά μετά τις έντεκα ίσως και να το καταφέρεις. Στριφογυρνάς μια, δυο στην Τρίτη αρχίζεις και ασφυκτιάς. Ανασηκώνεσαι, παίρνεις το laptop στα πόδια σου και ψάχνεις τραγούδια. Αλλάζεις τα είδη σαν σελίδες από περιοδικό και προσπαθείς να καταλήξεις κάπου. Η μουσική κάπως αρχίζει να κολλά στα γούστα σου και την ακούς ευχάριστα, τι γίνεται όμως με τους στίχους; Ξεδιαλέγεις στίχους, κρατάς μόνο λέξεις και συναισθήματα. Αλλά μετά από λίγο βαριέσαι. Λογικό και το ίδιο καταθλιπτικό όπως πάντα. Η ρουτίνα των ήρεμων βραδιών σου!
Βάζεις μια ζακέτα, παίρνεις το ζεστό σου φασκόμηλο και βγαίνεις στο μπαλκόνι να χαζέψεις τα πεφταστέρια. Να κάνεις και καμιά ευχή μπας και βγει και χαμογελάσεις να πεις πως κάτι έγινε. Είναι η μέρα άλλωστε-«η Βροχή των Διδυμίδων». Και ενώ παρατηρείς στο κρύο τις «μπάλες φωτιάς» έχεις για soundtrack το κομμάτι που άφησες να παίζει στο YouTube˙
«Skies black, cold and vacant now,
I sat on the hillside
The stars up above me
Like pinholes in velvet
I listened to the song
That I hoped I'd never hear.»
Έπειτα δεν σκέφτεσαι τίποτα. Αρπάζεις ένα μεγάλο μαξιλάρι, το αφήνεις στο πάτωμα κάθεσαι, ακουμπάς την πλάτη σου στο καλοριφέρ και σβήνεις τα φώτα. Όχι, όχι όλα, αφήνεις το πορτατίφ ανοιχτό, έτσι για ατμόσφαιρα και αρχίζεις να σκέφτεσαι. Οι ιδέες πέφτουν σαν αστέρια και τα σχέδια για το μέλλον πάνε και έρχονται. Α! να μην ξεχάσω να βάψω και το δωμάτιο. Πεπεισμένος πλέον ότι η αυριανή μέρα θα ‘ναι τόσο διαφορετική και θα την ζήσεις στο έπακρο, λες να πας για ύπνο˙ μπας και η μέρα ξημερώσει πιο γρήγορα.
Και ο ήλιος ανατέλλει, και φωνές στο σπίτι, πρωινά ιστορίες και χαμός και η κάμερα γυρνά σε σένα. Και εσύ είσαι ακόμα εκεί. με κλειστά τα μάτια και δυο-τρεις κουβέρτες πάνω σου και ακόμα ονειρεύεσαι. Και ο μονόλογος πάει ως εξής..
«Υποτίθεται θα ξυπνούσες, ξύπνα! Καινούργια μέρα! Τα πράγματα που έλεγες. Άιντε που ‘ντα; Όχι ε; Ίσως το απόγευμα. Καλά εντάξει αύριο πάλι.»
Όπως λέει άλλωστε και μια παροιμία: «Κάλλιο ένα καλό χουζούρι παρά της δουλειάς το νταβαντούρι.»
σχόλια